Η αλλαγή μίγματος πολιτικής που σκοτώνει!

Η προσπάθεια να σπάσει ο πάγος και να υπάρξει προσέγγιση των δύο πλευρών ήταν ορατή κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του κ. Τσίπρα και της κ. Μέρκελ.

Ιδίως από την ελληνική πλευρά για όσους γνωρίζουν τις δηλώσεις και τις θέσεις του πρωθυπουργού και του ΣΥΡΙΖΑ από παλιά.

Παραδοχές όπως π.χ. δεν φταίνε οι ξένοι για τα χάλια μας ή δεν θα γκρεμίσουμε ό,τι θετικό χτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια θεωρούνται φυσιολογικές σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Όμως, είναι λογικό να προκαλούν εντύπωση όταν εκστομίζονται από τον πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης που απαρτίζεται από δύο κόμματα που άλλα έλεγαν στο παρελθόν.

Εν πάση περιπτώσει, οι ανωτέρω δηλώσεις θα πρέπει να αξιολογηθούν με θετική διάθεση.

Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα πρέπει να ενθαρρυνθεί να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα και θα ανοίξουν τον δρόμο για ομαλή χρηματοδότηση της οικονομίας.

Δυστυχώς, ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος λόγω πλειοδοσίας δηλώσεων από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη.

Αυτές οι δηλώσεις ίσως βοήθησαν την κυβέρνηση να ενισχύσει την εικόνα της σκληρής διαπραγμάτευσης στο εσωτερικό, όμως αύξησαν κατακόρυφα την ένταση στις σχέσεις με τους δανειστές.

Με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους να μειώνονται γρήγορα είναι εύλογο να βιάζεται η κυβέρνηση να παρουσιάσει τη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις στους δανειστές για αξιολόγηση.

Εκ πρώτης όψεως, η δημόσια στάση της κ. Μέρκελ από τη συνάντηση με τον κ. Τσίπρα μοιάζει αποθαρρυντική. Η καγκελάριος δεν υποσχέθηκε τίποτα, ενώ παρέπεμψε για το θέμα της ρευστότητας στο Eurogroup.

Oμως, θα ήταν οξύμωρο να εμφανίσει η ίδια δημοσίως διαφορετικό πρόσωπο από τη στιγμή που γνώριζε τις αντιδράσεις άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε περίπτωση ελαστικής μεταχείρισης της Αθήνας.

Από την άλλη πλευρά δεν θα αποκλείαμε το ενδεχόμενο να υπάρξει κάποιου είδους συμφωνία κυρίων μεταξύ του κ. Τσίπρα και της κ. Μέρκελ για παροχή κάποιας δόσης αν η κυβέρνηση νομοθετούσε αμέσως κάποιες μεταρρυθμίσεις και λάμβανε δημοσιονομικά μέτρα.

Η αναφορά του πρωθυπουργού σε διαφορετικό μίγμα πολιτικής δεν είναι τυχαία.

Αν και μπορεί να αποδοθεί στο σύνολο των μέτρων οικονομικής πολιτικής, το μίγμα αναφέρεται συνήθως στα δημοσιονομικά.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται στη δοσολογία μεταξύ φόρων και περικοπής δαπανών για να επιτευχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Η κυβέρνηση έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θα λάβει υφεσιακά μέτρα.

Όμως, πολλοί αναλυτές θεωρούν σχεδόν βέβαιο ότι θα ληφθούν μέτρα.

Κι αυτό γιατί διαβλέπουν την ύπαρξη δημοσιονομικού κενού μεταξύ του νέου, χαμηλότερου στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα, π.χ. 1,5% του ΑΕΠ, και του τελικού αποτελέσματος.

Ήταν λοιπόν εύλογο η αναφορά του κ. Τσίπρα σε αλλαγή του μίγματος πολιτικής να συσχετισθεί με τα ανωτέρω.

Πολύ περισσότερο όταν συνδυάστηκε με διαρροές στο Τύπο περί αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά, στο αλκοόλ και στα τσιγάρα ή με την αλλαγή στη δομή του ΦΠΑ με δύο αντί τριών συντελεστών, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ με κάποιες αλλαγές.

Φυσικά, ακόμη δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει.

Όμως, η κυβέρνηση έχει επανειλημμένα δείξει ότι προτιμά την αύξηση των φορολογικών εσόδων, κυρίως μέσω της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της επιβάρυνσης των ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων, από τις περικοπές.

Δεν αποκλείεται λοιπόν να θέσει σε εφαρμογή την πολιτική της, αυξάνοντας δυσανάλογα τους φόρους σε σχέση με την περιστολή των δαπανών αν βρεθεί στην ανάγκη.

Αναμφισβήτητα, έχει το δικαίωμα να εφαρμόσει την πολιτική της.

Όμως, θα πρέπει να θυμάται τα αποτελέσματα μιας παρόμοιας προσέγγισης από την κυβέρνηση ΓΑΠ κατά την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου.

Η τότε κυβέρνηση βασίστηκε κυρίως στους φόρους για να μειώσει το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού παρά στη μείωση των δαπανών.

Το αποτέλεσμα ήταν να επιβαρυνθεί ο ιδιωτικός τομέας, να γίνει η ύφεση βαθύτερη με συνέπεια να έχει ο προϋπολογισμός λιγότερα έσοδα από τα προβλεπόμενα.

Η απώλεια του στόχου για το έλλειμμα οδήγησε σε νέα μέτρα λιτότητας και σε νέο φαύλο κύκλο.

Ας το έχει λοιπόν υπόψη της η κυβέρνηση αν πράγματι έχει κατά νου να αυξήσει τη φορολογική επιβάρυνση στο πλαίσιο της αλλαγής του μίγματος πολιτικής.

Dr. Money