Xωρίς μεταρρυθμίσεις η λιτότητα δε φεύγει

Ποιος, πολίτης ή πολιτικός, μπορεί να είναι υπέρ της λιτότητας όταν μειώνει το βιοτικό επίπεδο του λαού, αυξάνει την ανεργία και περιορίζει την εκλογική δύναμη εκείνων που την εφαρμόζουν;

Θα πρέπει κάποιος είτε να είναι μαζοχιστής, είτε να μην μπορεί να κάνει διαφορετικά για να αυξάνει τους φόρους και να μειώνει μισθούς και συντάξεις.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι θιασώτες της πολιτικής της λιτότητας, όπως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ισχυρίζονται ότι είναι απαραίτητη όταν υπάρχουν μεγάλα χρέη γιατί δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τα χρέη με νέα χρέη.

Δεν λένε ότι η λιτότητα είναι η μητέρα όλων των καλών.

Για να μετριασθεί η λιτότητα θα πρέπει να υπάρχει χρηματοδότηση ώστε να δοθεί περισσότερος χρόνος σε μια χώρα να μειώσει τα δημοσιονομικά ελλείμματά της.

Στη δική μας περίπτωση, το έργο ήταν πολύ πιο δύσκολο ευθύς εξαρχής γιατί το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού ξεπερνούσε το 10% του ΑΕΠ το 2009 και έπρεπε να μετατραπεί σε πλεόνασμα ίσο με 4,5% του ΑΕΠ το 2016.

Ο συνδυασμός δημοσιονομικής λιτότητας και πιστωτικής ασφυξίας συνέβαλε αποφασιστικά στον στραγγαλισμό της οικονομίας.

Όμως, οι πιστωτές δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν περισσότερα δάνεια στην Ελλάδα.

Μόνο η Ε.Ε. έχει δανείσει στη χώρα μας κάπου 195 δισ. ευρώ.

Χωρίς αυτά και εκείνα του ΔΝΤ θα είχαμε οδηγηθεί πιθανόν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Πολλοί στην ευρωζώνη, στις ΗΠΑ κι αλλού θεωρούν ότι η πολιτική της λιτότητας είναι λανθασμένη και δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Ανάμεσά τους οι κεφαλαιαγορές, που φαίνεται να συμφωνούν με το τέλος αυτής καθώς ποντάρουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας για να βγάλουν κέρδη.

Παρόμοια πράγματα ισχύουν για το χρέος.

Πολλοί θεωρούν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και γι' αυτό ζητάνε μέτρα για την ανακούφιση από αυτό.

Υπάρχουν λοιπόν πολλοί εντός κι εκτός Ελλάδος που συμμερίζονται την άποψη ότι η λιτότητα θα πρέπει να σταματήσει και το χρέος να μειωθεί για να ανασάνει η οικονομία και ο απλός κόσμος.

Όμως, ο δρόμος που οδηγεί εκεί περνά μέσα από μια συμφωνία με την τρόικα για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Χωρίς συμφωνία για τις τελευταίες, οι συνομιλίες με τους δανειστές δεν πρόκειται να έχουν αίσιο τέλος.

Το ερώτημα που γεννάται είναι απλό:

Αν βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ταχθεί εναντίον των μεταρρυθμίσεων , απειλώντας παράλληλα να καταργήσει κάποιες από αυτές που υλοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, τι γίνεται;

Θα αλλάξει στάση για να αμβλύνει τις πολιτικές λιτότητας και να πετύχει μείωση του χρέους ή θα παραμείνει στις θέσεις του, ρισκάροντας μια σύγκρουση με τους πιστωτές;

Είναι ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.

Αν πάντως δεν υπάρξει συμφωνία για τις μεταρρυθμίσεις, η θεωρία περί τέλους των πολιτικών λιτότητας θα δοκιμασθεί άγρια.

Dr. Money