H Aμφίπολη δεν θα μας... σώσει!

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να συζητά με φιλικά πρόσωπα για την πορεία και τα ευρήματα της ανασκαφής στην Αμφίπολη τους τελευταίους μήνες.

Μερικές φορές ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης μαζί με τα του διαστήματος και τα εν εξελίξει οικονομικά θέματα της Ελλάδας και της ευρωζώνης.

Ως εκ τούτου, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτά που ακολουθούν και τα οποία θα μπορούσαν επίσης να εκληφθούν ως ένα είδος αυτοκριτικής. Δεν είναι λίγες φορές που ακούμε ή διαβάζουμε τις φράσεις «παγκόσμιο δέος» για τις νέες ανακαλύψεις στην σπουδαία ανασκαφή της Αμφίπολης.

Όμως, πρόκειται για υπερβολές πολλών ντόπιων ΜΜΕ και δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα.

Κι αυτό γιατί άλλο πράγμα είναι το ενδιαφέρον, κυρίως από την παγκόσμια αρχαιολογική κοινότητα και τον ελληνισμό, κι άλλο ο παγκόσμιος θαυμασμός, δέος κ.τ.λ.

Ίσως το τελευταίο να ταιριάζει περισσότερο στην προσεδάφιση του ρομπότ Philae, επιβάτη του διαστημικού σκάφους Rosetta, στον πυρήνα ενός κομήτη.

Η προσκόλληση στο παρελθόν και σε οποιαδήποτε καινούργια ανακάλυψη δεν είναι ούτε ελληνική αποκλειστικότητα, ούτε κι ελληνική πρωτοτυπία.

Χαρακτηρίζει κι άλλους λαούς με ένδοξο παρελθόν, αλλά συνήθως προβληματικό παρόν και αβέβαιο μέλλον, που δεν έχουν κάτι σημαντικό να επιδείξουν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτοί οι λαοί δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στο παρελθόν είτε γιατί δεν έχουν κάτι να επιδείξουν στο παρόν είτε γιατί η χώρα τους βρίσκεται σε παρακμή.

Στην Ελλάδα θέλουμε να ξεφύγουμε από τη ζοφερή πραγματικότητα των έξι χρόνων ύφεσης, αναζητώντας καταφύγιο σε κάτι άλλο όπως η Αμφίπολη στην προκειμένη περίπτωση.

Δεν είναι κακό. Κάθε άλλο.

Όμως, θα ήταν πολύ καλύτερα αν η κυβέρνηση, τα κόμματα και ο λαός κοίταζαν μπροστά και επικεντρώνονταν στα τωρινά και στα μελλοντικά οικονομικά προβλήματα, αναζητώντας λύσεις με τον μεγαλύτερο βαθμό συναίνεσης.

Για παράδειγμα, η συγκυβέρνηση που έχει την ευθύνη θα έπρεπε να κυβερνά και όχι να ποντάρει σε πολιτική λύση για να ξεπεράσει τον σκόπελο της τελευταίας αξιολόγησης του προγράμματος, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.

Επιπλέον, θα έπρεπε να έχει οικοδομήσει και να εφαρμόζει το δικό της σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης και όχι να περιορίζεται σε αυτά που ζητά η τρόικα.

Ο στόχος δεν θα έπρεπε να είναι απλώς η έξοδος από το μνημόνιο, αλλά πιο φιλόδοξος, π.χ. η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης σε βάθος 10ετίας ή 15ετίας.

Η ενθάρρυνση της έρευνας και της καινοτομίας σε συγκεκριμένους τομείς, ώστε να υπάρξουν πρωτοποριακές ανακαλύψεις που θα προκαλούσαν παγκόσμιο ενδιαφέρον και «δέος», θα μπορούσε να είναι μέρος του εθνικού σχεδίου.

Επίσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έπρεπε να κλείσουν τα αφτιά τους στις σειρήνες του λαϊκισμού και να δείξουν ότι κατανοούν τους περιορισμούς στη χρηματοδότηση της οικονομίας από τις αγορές και τους θεσμικούς δανειστές, αναδεικνύοντας το δικό τους σχέδιο και όραμα.

Καλή και άγια η Αμφίπολη, η Βεργίνα και όποιες άλλες ανακαλύψεις από το ένδοξο παρελθόν.

Όμως, θα ήταν καλύτερα αν βάζαμε επίσης ψηλά τον πήχη για το μέλλον χωρίς να σκεφτόμαστε μόνο πώς θα αξιοποιήσουμε τα νέα ευρήματα για να τσεπώσουμε περισσότερα λεφτά από το τουριστικό ρεύμα.

Καλό το ένδοξο παρελθόν, αλλά ακόμη καλύτερο το ένδοξο μέλλον, που δεν φαίνεται αυτήν τη στιγμή.

Dr. Money