To μεγάλο λάθος των ιδιωτικοποιήσεων!

Η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, που διακρίνονται για την αναποτελεσματικότητά τους, είναι άντρα διαφθοράς και δημιουργούν προσκόμματα στον ανταγωνισμό, είναι επιβεβλημένη.

Οι έντονες αντιδράσεις από εργαζόμενους, συνδικαλιστές και πολιτικούς που συνήθως συνοδεύουν τέτοιες προσπάθειες ιδιωτικοποιήσεων προέρχονται από εκείνους των οποίων τα συμφέροντα θίγονται.

Οι τελευταίοι επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον για να συνεχισθεί η εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.
Όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις χρησιμοποιούνται επίσης ως εργαλείο έκτακτης ανάγκης για την αποκατάσταση της φερεγγυότητας του χρέους σε υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων χρησιμοποιούνται για τη μείωση του χρέους, αλλά συνήθως είναι μικρότερα των στόχων που έχουν τεθεί.

Η ελληνική περίπτωση είναι ενδεικτική.

Το μνημόνιο του Ιουνίου του 2011 προέβλεπε έσοδα 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις. Οι εκτιμήσεις για τα σωρευτικά έσοδα από αυτήν την πηγή αναθεωρήθηκαν στα 19 δισ. ευρώ μέχρι και το 2015, σύμφωνα με το μνημόνιο που υπεγράφη τον Μάρτιο του 2012.

Στην έκθεση του Ιουλίου του 2013, ο στόχος αναπροσαρμόσθηκε στα 8,7 δισ. ευρώ σωρευτικά για την περίοδο 2011-2015.

Τα συνολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις ανήλθαν σε 4,5 δισ. ευρώ περίπου την περίοδο 2011-2013, ενώ αναμένεται να προστεθεί 1,5 δισ. ευρώ τη φετινή χρονιά.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία.

Εκτός από την πολιτική βούληση, που συχνά απουσίαζε, και τα λάθη του ΤΑΙΠΕΔ στο παρελθόν, υπήρχε άλλος ένας σημαντικός παράγοντας: η τιμή.

Όμως, η τιμή των ακινήτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων σε χώρες που είναι αποκλεισμένες από τις αγορές είναι μικρότερη των πραγματικών.

Επομένως, η σύνδεση των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις με τη χρηματοδότηση προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής δεν συνιστά έξυπνη ιδέα και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί.

Όχι όμως κι οι ιδιωτικοποιήσεις.

Όμως, η μορφή τους θα πρέπει να αλλάξει, δίνοντας μικρότερη έμφαση στα έσοδα που εισπράττει το κράτος και πολύ περισσότερη στην υλοποίηση των επενδύσεων.

Μ' αυτόν τον τρόπο θα τονωθεί η συνολική ζήτηση της οικονομίας, ενώ θα ενισχυθεί η συνολική προσφορά και θα τονωθεί ο δυνητικός ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ.

Η στενότερη σύνδεση των ιδιωτικοποιήσεων με την υλοποίηση επενδύσεων σε βάθος εύλογου χρόνου θα ήταν πιθανόν ό,τι το καλύτερο για την εθνική οικονομία και τους εργαζόμενους.

Μ' αυτόν τον τρόπο θα διευκολυνόταν επίσης η μετάβαση στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο, όπου οι επενδύσεις και οι εξαγωγές αποτελούν την αιχμή του δόρατος.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση θα πρέπει να διεκδικήσει αφενός την αποσύνδεση του αποτελέσματος των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις από τη μείωση του χρέους και αφετέρου την υλοποίηση ιδιωτικοποιήσεων με τόνωση των επενδύσεων.

Dr. Money