Δώστε υπεραξία στις ιδιωτικοποιήσεις!

Η συμφωνία τον Ιούνιο του 2011 μεταξύ της Ελλάδας και της τρόικας προέβλεπε ότι τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις θα έπρεπε να ανέλθουν σε 35 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2014 και σε 50 δισ. μέχρι τα τέλη του 2015.

Επρόκειτο για εξωπραγματικό στόχο και είναι ειλικρινά απορίας άξιον πώς οι ελληνικές αρχές προέκριναν τέτοια ιλιγγιώδη ποσά.

Ήταν λοιπόν επόμενο να αναθεωρηθεί ο στόχος στα 19 δισ. ευρώ τον Μάρτιο του 2012, αλλά και πάλι ήταν πάρα πολλά λεφτά για ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Κάπως έτσι φθάσαμε στα 8,7 δισ. ευρώ σωρευτικά τον Ιούλιο του 2013, με στόχο τα 24 δισ. ευρώ μέχρι το 2020.

Όμως, κι ο νέος στόχος αναθεωρήθηκε προς τα κάτω, για να φθάσει τα 8,4 δισ. ευρώ μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016 και πιθανόν θα προσγειωθεί ακόμη χαμηλότερα τα επόμενα τρίμηνα.

Από μια πρώτη ματιά, τα προβλεπόμενα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να κάνουν τη διαφορά στο δημόσιο χρέος, αν αναλογισθεί κανείς ότι το τελευταίο ξεπερνά τα 350 δισ. ευρώ.

Επομένως, τα έσοδα από αυτήν την πηγή δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν τη φερεγγυότητα του ελληνικού χρέους.

Αρά, η σύνδεση των δανείων στήριξης από Ε.Ε. - ΔΝΤ με την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων ίσως δεν είναι καλή ιδέα.

Ιδίως όταν χώρες, όπως η Ελλάδα, είναι αποκλεισμένες ή σχεδόν αποκλεισμένες από τις διεθνείς αγορές επί μακρόν.

Σε αυτήν την περίπτωση, η επίτευξη των στόχων για τα έσοδα υπό πίεση μπορεί να οδηγήσει σε ξεπούλημα.

Όμως, στην Ελλάδα υπάρχει επίσης η παράδοση να θεωρείται ξεπούλημα οτιδήποτε βαίνει προς ιδιωτικοποίηση.

Αυτό εξηγείται από τα συμφέροντα που συχνά κρύβονται πίσω από τις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις και τις εκμεταλλεύονται.

Στις μάχες οπισθοφυλακής που δίνουν τα κατεστημένα συμφέροντα, επιδίωξή τους είναι να διατηρήσει το κράτος τον έλεγχο, έστω μέσω της χρυσής μετοχής.

Αν όμως η κυβέρνηση επιθυμούσε να αποσπάσει τη μεγαλύτερη δυνατή τιμή από την ιδιωτικοποίηση κάποιου περιουσιακού στοιχείου θα έπρεπε να κάνει το ακριβώς αντίθετο.

Κοινώς, θα έπρεπε να χάσει τον έλεγχο.

Σε μια τέτοια περίπτωση, τα έσοδα θα ήταν λογικά μεγαλύτερα.

Πολύ περισσότερο αν η τιμή πώλησης ενσωμάτωνε τη μελλοντική κερδοφορία του περιουσιακού στοιχείου υπό ιδιωτική ιδιοκτησία.

Όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα έπρεπε να αξιολογούνται με μοναδικό κριτήριο τα λεφτά που φέρνουν, αλλά από άλλους παράγοντες όπως ο περιορισμός του κράτους στην οικονομία.

Ειδικότερα, σε κρατικές δραστηριότητες όπου βασιλεύει η διαφθορά, παραβιάζονται οι κανόνες ανταγωνισμού και γενικά η παραγωγικότητα είναι χαμηλή.

Και υπό την προϋπόθεση ότι το επιδιωκόμενο τίμημα από την πώληση θα είναι αρκετά ικανοποιητικό.

Την ίδια στιγμή που οι ιδεολογικοί και άλλοι αντίπαλοι των ιδιωτικοποιήσεων μιλάνε για ξεπούλημα κρατικής περιουσίας, το ισχυρότερο χαρτί για τη μεγιστοποίηση των εσόδων είναι η πλήρης ή σε μεγάλο βαθμό απεμπλοκή από τον κρατικό έλεγχο.

Dr. Money