Aπό τα κοράκια του 2010 στις περιστέρες του 2014!

Η επιτυχής, όπως διαφαίνεται, έξοδος της Ελληνικής Δημοκρατίας στις αγορές για πρώτη φορά από την άνοιξη του 2010 δεν σημαίνει το τέλος της κρίσης, όπως σωστά παρατήρησε στέλεχος της ΔΗΜΑΡ χθες.

Όμως, συνιστά ένα σημαντικό βήμα για την έξοδο από αυτή με τη βελτίωση της ρευστότητας και του επενδυτικού κλίματος στην οικονομία και τη σταδιακή ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στην άσκηση οικονομικής πολιτικής.

Αρκετοί φοβούνται το τελευταίο γιατί μπορεί να σημάνει την επιστροφή σε πολιτικές που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάντια της χώρας.

Τυχαίνει να διαφωνούμε με αυτήν την άποψη, αλλά θα τοποθετηθούμε άλλη φορά.

Πάντως, είναι λυπηρό που ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός έχει γίνει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά ούτε αυτό εκπλήσσει.

Από την άλλη πλευρά, είναι εύλογο πολλοί να μπερδεύονται ακούγοντας αρκετούς, συμπεριλαμβανομένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, να θριαμβολογούν σήμερα επειδή η χώρα δανείζεται με επιτόκιο 5% για 5 χρόνια και το χρέος στο 175% του ΑΕΠ.

Κι αυτό γιατί πάνε πάνω από 4 χρόνια από τότε που άκουγαν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κ. Πεταλωτή να δηλώνει ότι η χώρα δεν ήθελε να δανεισθεί με «ληστρικά» επιτόκια.

Όπου τα «ληστρικά» επιτόκια ήταν της τάξης του 6% για 7χρονο ή 10χρονο δανεισμό και το δημόσιο χρέος στο 129% του ΑΕΠ.

Απλοί πολίτες μπερδεύονται ίσως ακόμη περισσότεροι ενθυμούμενοι ότι υπουργοί της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τάσσονταν υπέρ της προσφυγής στο ΔΝΤ για να δανεισθούμε με χαμηλά επιτόκια, αντί να μας εκβιάζουν οι αγορές, ενώ σήμερα είναι υπέρ των αγορών.

Επιπλέον, στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάσσονται εναντίον της εξόδου της Ελλάδας στις αγορές γιατί θεωρούν ότι το 5% για δάνειο 5 χρόνων θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος.

Με δεδομένο ότι το κόμμα τους δεν θέλει την έξοδο από το ευρώ και οι πιστωτές έχουν ξεκόψει το «κούρεμα», η εναλλακτική είναι ο φθηνός δανεισμός της Ελλάδας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., που συνεπάγεται νέο μνημόνιο.

Μέσα σ' όλο αυτό το μπέρδεμα, έρχεται ο πρόεδρος του ιδίου κόμματος να ρωτήσει γιατί βγαίνει η Ελλάδα στις αγορές από τη στιγμή που εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα.

Λες και το περσινό πρωτογενές πλεόνασμα των 2,5-3 δισ. ευρώ, το οποίο ήδη η κυβέρνηση έσπευσε να διανείμει ως «κοινωνικό» μέρισμα, επαρκεί για να πληρωθούν οι ετήσιοι τόκοι των 8 δισ. και πλέον φέτος και να αναχρηματοδοτηθούν οι λήξεις ομολόγων και δανείων.

Θα ήταν ίσως πολύ πιο απλά τα πράγματα για τον μέσο πολίτη αν όλοι, θιασώτες και πολέμιοι της εξόδου στις αγορές, καταστάλαζαν σε δύο πράγματα:

Πρώτον, τι ακριβώς επιθυμεί ο καθένας, κοινώς σκληρό μνημόνιο ή αγορές, και, δεύτερον, αν κατανοούσαν γιατί οι ξένοι θέλουν να αγοράσουν τόσο πολύ το 5ετές ομόλογο.

Για το πρώτο δεν έχουμε απάντηση.

Όμως, για το δεύτερο υπάρχει απάντηση.

Οι ξένες τράπεζες, τα ταμεία και τα funds θέλουν να αγοράσουν το 5ετές ομόλογο γιατί θεωρούν ότι προσφέρει μια ικανοποιητική απόδοση για το ρίσκο που αναλαμβάνουν σε σύγκριση με άλλες χώρες.

Οι σπεκουλαδόροι ή τα κοράκια των αγορών, όπως χαρακτηρίζονταν το 2010, αντιλαμβάνονται ότι το ρίσκο που αναλαμβάνουν είναι μικρό.

Κανένας δεν πιστεύει πλέον ότι η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το ρίσκο της αναχρηματοδότησης παλαιών ομολόγων και δανείων μέχρι και το 2019 όπου λήγει το 5ετές ομόλογο είναι πολύ μικρό.

Τι θα συμβεί, και αν συμβεί, μετά το 2019 που λήγει το ομόλογο δεν τους ενδιαφέρει.

Τα πρώην κοράκια που έχουν γίνει λευκές περιστέρες γνωρίζουν επίσης ότι η Ελλάδα έχει νοικοκυρέψει τα δημοσιονομικά της και δεν παράγει σημαντικό συνολικό έλλειμμα.

Επιπλέον, το δημόσιο χρέος της είναι μεν υψηλό, αλλά πολλές αποπληρωμές τοκοχρεολυσίων έχουν απλωθεί στο μέλλον μετά το 2023.

Ακόμη και αν η χώρα δεν μπορέσει να αναπτυχθεί, η εξυπηρέτηση του χρέους θα συνεχισθεί κανονικά.

Αν η ελληνική οικονομία καταφέρει να καταγράψει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα είναι ακόμη καλύτερα για τους ίδιους.

Με άλλα λόγια, αυτό που απομένει για τα κόμματα και τον λαό είναι να αποφανθεί αν θέλει να χρηματοδοτείται φθηνότερα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, συνάπτοντας νέο μνημόνιο, ή ακριβότερα από τις αγορές, πληρώνοντας το επικρατούν επιτόκιο και αυτοπειθαρχώντας.

Η κυβέρνηση του ΓΑΠ προτίμησε την άνοιξη του 2010 να δανείζεται φθηνότερα και να πάει σε μνημόνιο.

Οι συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα, στην απασχόληση και στα εισοδήματα στα χρόνια που μεσολάβησαν είναι γνωστές.

Όμως, δεν ξέρουμε τι θα συνέβαινε αν δάγκωνε το μαχαίρι, έπαιρνε εγκαίρως μέτρα και έβγαινε στις αγορές, αποδεχόμενη το επικρατούν επιτόκιο.

Dr. Money