Το αντίβαρο στο «κούρεμα» του χρέους!

Η επικείμενη έξοδος της Ελλάδας στις αγορές είναι λογικό να επαναφέρει στο επίκεντρο της συζήτησης και πιθανόν της πολιτικής αντιπαράθεσης το κόστος δανεισμού.

Δεν είναι μυστικό ότι στελέχη του ΔΝΤ και άλλων ξένων οίκων επικαλούνται το υψηλότερο επιτόκιο που θα πληρώσει η χώρα σε σύγκριση μ' αυτό που θα πλήρωνε αν δανειζόταν από επίσημες πηγές, π.χ. το ESM, για να δικαιολογήσουν την αντίθεσή τους.

Σύμφωνα μ' αυτούς, το υψηλότερο επιτόκιο υπονομεύει την φερεγγυότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους, διατηρώντας τον λόγο χρέους ως προς το ΑΕΠ σε υψηλά επίπεδα.

Πριν λίγο καιρό μελέτη του ινστιτούτου Bruegel με θέμα την έξοδο των χωρών της ευρωπεριφέρειας από τα προγράμματα στήριξης υποστήριξε την άποψη ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να μείνει εκτός αγορών μέχρι το 2030.

Για να συμβεί αυτό, η Ελλάδα θα έπρεπε να μπει σ' ένα 3ο πρόγραμμα.

Αντίθετα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δεν χρειάζονταν κάτι το ανάλογο σύμφωνα με τους αναλυτές του Bruegel.

Το συμπέρασμα τόσο του Bruegel όσο κι άλλων ξένων οίκων και του ΔΝΤ βασίζεται στην εκτίμηση ότι το υψηλότερο κόστος δανεισμού από την αγορά θα διατηρήσει το ελληνικό χρέος ως προς το ΑΕΠ σε υψηλά επίπεδα.

Όμως, το ερώτημα της φερεγγυότητας (όχι βιωσιμότητας όπως λανθασμένα λέγεται) του ελληνικού χρέους δεν είναι μόνο συνάρτηση του επιτοκίου δανεισμού από τις αγορές.

Σημαντικό ρόλο παίζουν επίσης το πρωτογενές αποτέλεσμα και ο ρυθμός ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πιο σύντομος και αποτελεσματικός τρόπος μείωσης του χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι το «κούρεμα» του χρέους.

Αν όμως αποκλείσουμε μονομερείς ενέργειες που οδηγούν πιθανόν σε χρεοκοπία, ο μοναδικός τρόπος για να υπάρξει «κούρεμα» είναι η συγκατάθεση των δανειστών.

Όμως, θα ήταν ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι οι δανειστές θα δώσουν την συγκατάθεσή τους σε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους φέτος και τα επόμενα κρίσιμα χρόνια για πολιτικούς και άλλους λόγους.

Από την άλλη πλευρά, οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, επιμηκύνοντας την μέση διάρκεια του και ψαλιδίζοντας τα επιτόκια.

Αν το «κούρεμα» δεν είναι εφικτό για την μείωση του χρέους, τότε θα βρεθεί άλλη, κοινά αποδεκτή λύση.

Αυτή μπορεί να είναι μια πρωτοβουλία για την τόνωση της ανάπτυξης μέσω ενός στοχευμένου ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ που θα κατέληγε στη βελτίωση της φερεγγυότητας του χρέους.

Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να τύχει ευρύτερης υποστήριξης στην Ευρωζώνη σε αντίθεση με το «κούρεμα» που αποτελεί κόκκινο πανί σε βόρειες χώρες όπως η Γερμανία κ.τ.λ.

Η χρηματοδότηση του σχεδίου θα μπορούσε να υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της κεφαλαιακής ενίσχυσης της ΕΙΒ, των αποκαλούμενων αναπτυξιακών ομολόγων και άλλων.

Οι στόχοι θα μπορούσαν να αφορούν μεγάλα, διευρωπαϊκά δίκτυα και άλλα έργα εθνικού ενδιαφέροντος.

Αντί λοιπόν να επιζητούμε την μείωση του χρέους μέσω «κουρέματος» που μοιάζει ανέφικτο θα ήταν προτιμότερο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με άλλες στην ευρωζώνη για να διεκδικήσουμε κάτι πιο εφικτό, καθιστώντας ταυτόχρονα το χρέος πιο φερέγγυο.

Ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα.

Dr. Money