Δωρεάν... γεύματα δεν υπάρχουν πια!

Τις παλιές, καλές εποχές της δραχμής, (μετά το 1974, αν δεν κάνουμε λάθος), η εκάστοτε κυβέρνηση συνήθιζε να καλύπτει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού είτε με εσωτερικό δανεισμό, είτε βάζοντας την Τράπεζα της Ελλάδος να τυπώσει νέο χρήμα.

Η διολίσθηση της δραχμής και η ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων ήταν απόρροια της συγκεκριμένης πολιτικής.

Η κυβέρνηση άκουγε την γκρίνια του κόσμου για τον υψηλό πληθωρισμό και κόστος ζωής, αλλά δεν εισέπραττε την κοινωνική δυσαρέσκεια από την αύξηση των φόρων και την περικοπή των δαπανών.

Με την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη τα δεδομένα άλλαξαν εκ νέου.

Η χώρα δεν μπορούσε να τυπώσει πλέον χρήμα, αφού είχε εκχωρήσει αυτό το προνόμιο στην ΕΚΤ, αλλά μπορούσε να δανεισθεί με πολύ χαμηλά επιτόκια για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τα χαμηλά επιτόκια με τα οποία τους δάνειζαν μεγάλες ξένες τράπεζες και θεσμικοί επενδυτές που εκτιμούσαν λανθασμένα ότι χώρες, όπως η Ελλάδα, θα ποιούνταν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν της Γερμανίας.

Υπήρξε μια περίοδος όπου η Ελλάδα έφθασε να δανείζεται πληρώνοντας για επιτόκιο μόλις 0,30% πάνω από τη Γερμανία στη 10ετία.

Η μέση διάρκεια του δημοσίου χρέους επιμηκύνθηκε στα 6 με 7 χρόνια και το κόστος δανεισμού υποχώρησε κοντά στο 5%, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χρέους βρέθηκε σε ξένα χέρια.

Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, η εποχή του φθηνού δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές αποτέλεσε παρελθόν από το 2010 και δώθε.

Αυτήν τη στιγμή, η μοναδική πηγή φθηνού δανεισμού είναι ο ευρωπαϊκός μηχανισμός ESM και το ΔΝΤ και οι όποιες εκταμιεύσεις εναπόκεινται στην ικανοποίηση κάποιων όρων του προγράμματος προσαρμογής.

Επιπλέον, η χώρα δεσμεύεται για την επίτευξη συγκεκριμένων δημοσιονομικών στόχων υπό τη μορφή πρωτογενών πλεονασμάτων ως ποσοστού του ΑΕΠ μέχρι και το 2016.

Επομένως, η υλοποίηση πρόσφατων δικαστικών αποφάσεων με τις οποίες ορισμένες ομάδες που ανήκουν στα ειδικά μισθολόγια του δημοσίου όπως οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί και οι ένστολοι δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Κι αυτό γιατί η επιστροφή χρημάτων στις συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες ενισχύει μεν τα εισοδήματα των μελών τους, αλλά συνεπάγεται κόστος για τους υπολοίπους.

Για να μην συμβεί το τελευταίο, η χώρα θα έπρεπε είτε να δανεισθεί αυτά τα λεφτά από αλλού, είτε να τυπώσει χρήμα, είτε να γίνει ελαστικότερος ο δημοσιονομικός στόχος.

Όμως, τίποτε απ' αυτά δεν συμβαίνει.

Αυτήν τη στιγμή κανένας δεν μπορεί να πει με ακρίβεια ποιο θα είναι το ακριβές δημοσιονομικό κόστος των τελευταίων δικαστικών αποφάσεων αφού η τελευταία του ΣτΕ για τους ενστόλους δεν έχει καθαρογραφεί.

Μερικοί στην κυβέρνηση θεωρούν ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 400 εκατ. ευρώ για τις τρεις επαγγελματικές ομάδες, μαζί με τα αναδρομικά μέχρι και το 2013.

Φυσικά, το ποσό θα μπορούσε να πληρωθεί από το 70% του υπερβάλλοντος πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013, αν επιβεβαιωθεί, αλλά θα το στερούνταν άλλες πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Επιπλέον, συνιστά πιθανόν μόνιμη δαπάνη του προϋπολογισμού και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα υπάρξει ανάλογη υπέρβαση τη φετινή χρονιά για να πληρωθούν οι ωφελημένοι από εκεί.

Αν λοιπόν τα δικαστήρια δικαίωναν κι άλλους εργαζομένους στο δημόσιο, όπως εύχεται κι ελπίζει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μητρόπουλος, ο λογαριασμός θα φούσκωνε περισσότερο.

Αυτό θα οδηγούσε μαθηματικά σε ισοδύναμα μέτρα είτε αύξησης των φόρων, είτε περικοπής των δαπανών για να μην δημιουργηθεί τρύπα στον προϋπολογισμό.

Ίσως λοιπόν έχει έλθει επιτέλους η ώρα να αντιληφθούν όλοι ότι η παραμονή της χώρας στο ευρώ δεν προβλέπει δωρεάν γεύματα.

Αντίθετα, προβλέπει δάκρυα, ιδρώτα και πιθανόν αίμα.

Στην ελληνική οικονομία, τα οφέλη μιας ομάδας γίνονται υποχρεώσεις κάποιας άλλης ή άλλων σε μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς και αγωνίζεται να πετύχει μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα.

Dr. Money