«Στρατηγικοί κακοπληρωτές» και πλειστηριασμοί

Οι τροϊκανοί χρησιμοποιούν τον όρο «στρατηγικοί κακοπληρωτές» (strategic defaulters) για να περιγράψουν εκείνους που ενώ μπορούν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια δεν το κάνουν, επωφελούμενοι από το υφιστάμενο καθεστώς προστασίας.

Εμείς χρησιμοποιούμε έναν άλλον όρο, μάλλον τουρκικής προέλευσης, για να χαρακτηρίσουμε τα ίδια άτομα.

Είναι οι μπαταχτσήδες.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δανειστές θέλουν να πιάσουν αυτήν την κατηγορία των δανειοληπτών που κοροϊδεύουν, προσποιούμενοι τους αδύνατους, σύμφωνα με δηλώσεις εκπροσώπων τους.

Η μεν τρόικα θεωρεί ότι είναι αρκετοί, ενώ η ελληνική κυβέρνηση εκτιμά ότι είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνόλου.

Επομένως, η διαφορά έγκειται στον προσδιορισμό των κριτηρίων που θα ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι.

Φαινομενικά, το ζήτημα μοιάζει απλό, αλλά δεν είναι, και δεν αναφερόμαστε στον πολιτικό παράγοντα που ενδιαφέρει την κυβέρνηση, αλλά αφήνει αδιάφορη την τρόικα. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Αναφερόμαστε σε κάποιες άλλες θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας ή του κράτους, αν προτιμάτε, και των υπόλοιπων Δυτικών.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι πολύ βασικό:

Η δυτική λογική και πρακτική υπαγορεύει ότι το σπίτι που αγοράζεται ή φτιάχνεται με ξένα λεφτά ανήκει σε αυτόν που έχει δώσει τα λεφτά.

Σύμφωνα με αυτήν τη λογική, το σπίτι που έχει αγοραστεί με στεγαστικό δάνειο ανήκει στην τράπεζα, δηλαδή στους μετόχους και στους καταθέτες της, μέχρις ότου το δάνειο εξοφληθεί, και όχι στον δανειολήπτη-ένοικό του.

Επομένως, θεωρείται φυσιολογικό αυτό να περάσει στην κατοχή της τράπεζας αν έχει προσημειωθεί ή έχει μπει υποθήκη σε δάνειο που δεν αποπληρώνεται.

Αντίθετα, το ίδιο πράγμα θεωρείται ανήθικο και καταδικαστέο στην Ελλάδα.

Μια άλλη σημαντική διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και σε άλλες δυτικές χώρες είναι η εκτέλεση των συμβάσεων, π.χ. δανειακών.

Εκείνοι το προφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού, εκτός ακραίων καταστάσεων, ενώ εμείς δεν το βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο.

Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς, ως κράτος, δεν τηρούμε αρκετά από αυτά που έχουμε υπογράψει στο πρόγραμμα προσαρμογής και συχνά ζητούμε δραστικές αλλαγές εκ των υστέρων.

Είναι κάτι που δύσκολα κατανοούν και αποδέχονται οι δανειστές, με αποτέλεσμα να προκαλούμε τη δυσφορία τους.

Είναι λοιπόν επόμενο να θεωρεί κάποιος που διέπεται από αυτές τις βασικές αρχές τους πλειστηριασμούς σπιτιών ως φυσιολογική διαδικασία με παράπλευρα οφέλη.

Ποια είναι;

Αποτρέπουν την εκδήλωση του φαινομένου των μπαταχτσήδων, περιορίζουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και δεν εμποδίζουν τη χρηματοδότηση της οικονομίας και την παροχή νέων στεγαστικών δανείων από τις τράπεζες.

Σύμφωνα με αυτήν τη συλλογιστική, το πάγωμα των πλειστηριασμών ευθύνεται εν μέρει για την απροθυμία ή την αδυναμία των τραπεζών να προσφέρουν νέα στεγαστικά δάνεια στην Ελλάδα.

Κι αυτό γιατί οι τράπεζες φοβούνται ότι κάθε δανειολήπτης είναι δυνητικός «στρατηγικός κακοπληρωτής» όσο υπάρχει καθεστώς πλήρους προστασίας από πλειστηριασμούς.

Ποια πλευρά έχει δίκιο και ποια άδικο στο θέμα της άρσης των πλειστηριασμών α' κατοικίας;

Ο χρόνος θα δείξει.

Αναμφισβήτητα, κάθε κράτος και κοινωνία μπορεί να έχει τους δικούς της κανόνες και να διαφέρουν από εκείνους των υπολοίπων.

Αρκεί φυσικά να αναλαμβάνουν το κόστος των επιλογών τους.

Dr. Money