Μήπως όλα γίνονται μάταια;

Μετά το Μεξικό, την Ρωσία το 1998 και την Αργεντινή το 2001, η Ελλάδα είναι η χώρα που θα περάσει στην ιστορία για την μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στην ιστορία.

Δεν επρόκειτο ασφαλώς για οποιοδήποτε χρέος. Η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω του τεράστιου δημόσιου χρέους της.

Το ιδιωτικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν και παραμένει χαμηλότερο σε σχέση με άλλες χώρες της ευρωζώνης παρά την καταβαράθρωση του ΑΕΠ την τελευταία εξαετία.

Φυσικά, η Ελλάδα αντιμετώπιζε κι άλλα προβλήματα.

Ένα απ’ αυτά ήταν η μεγάλη απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας που διόγκωσε το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε επίπεδα ρεκόρ το 2008 και θα είχε προκαλέσει συναλλαγματική κρίση αν το νόμισμα της χώρας δεν ήταν το ευρώ.

Όμως, αυτό που έστειλε την οικονομία στα βράχια ήταν το υψηλό δημόσιο χρέος που ήταν κυρίως αποτέλεσμα των χρόνιων ελλειμμάτων του προϋπολογισμού της γενικής κυβέρνησης.

Η εφαρμογή των μνημονίων που περιελάμβαναν ένα τσουνάμι μέτρων λιτότητας και άλλων διαρθρωτικών μέτρων ήταν η ελληνική συνεισφορά στο πακέτο διάσωσης που περιελάμβανε μεγάλα δάνεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η χώρα έχει κάνει μια μεγάλη διαδρομή με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος από τα 24 δισ. ευρώ που ήταν το πρωτογενές έλλειμμα το 2009 στα 340 εκατ. ευρώ που εκτιμάται το φετινό πρωτογενές πλεόνασμα, σκοπεύοντας τα 8-9 δισ. ευρώ το 2016.

Όμως, διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Κυριακάτικου Βήματος για την μη εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο που βασίζεται σε στοιχεία για το μισθολογικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων που κατέθεσαν 9 από τα 18 υπουργεία στη Βουλή κατόπιν επερώτησης του βουλευτή της ΝΔ κ. Κουτσογιανακοπούλου αναρωτιέται κανείς αν όλα γίνονται εις μάτην.

Σημειωτέον ότι το υπουργείο οικονομικών, υγείας κ.τλ. δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτά που απάντησαν. Με εξαίρεση το πολιτικό προσωπικό στο υπουργείο εξωτερικών και στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, πουθενά αλλού δεν εφαρμόζεται το ενιαίο μισθολόγιο, καθώς οι υπάλληλοι παίρνουν βοηθήματα και επιδόματα με αποτέλεσμα να υπάρχουν υπερβάσεις στις μηνιαίες αποδοχές από 10% μέχρι 40%.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο μέσος μισθός του υπαλλήλου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στο υπουργείο ανάπτυξης φτάνει τα 2.672 ευρώ και στο υπουργείο υποδομών τα 2.345,23 ευρώ. Ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός δημοσίου υπαλλήλου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης θα πρέπει να φτάνει τα 1.600 ευρώ και ενός υπαλλήλου τεχνολογικής εκπαίδευσης τα 1.520 ευρώ, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις. 

Στο επικρατούν αλαλούμ, απόφοιτος δημοτικού που υπηρετεί στο υπουργείο Ανάπτυξης έχει μεγαλύτερο μισθό από τον υπάλληλο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης του υπουργείου εσωτερικών.

Φυσικά, όλα αυτά δεν μπορεί να μην γίνονται χωρίς την γνώση είτε των υπουργών, υφυπουργών είτε των ανωτάτων υπηρεσιακών στελεχών σε υπουργεία σε δημόσιους οργανισμούς.

Και ασφαλώς υπάρχουν πολλά άλλα που δεν γνωρίζουμε ή άλλα που δεν έχουμε δώσει σημασία. Αν π.χ. διάβαζε κανείς τις ανακοινώσεις του υπουργείου οικονομικών για την εκτέλεση του προϋπολογισμού θα διαπίστωνε ότι φέτος δόθηκε έκτακτο επίδομα άνω των 100 εκατ. ευρώ στους δικαστικούς.

Αν διάβαζε το μνημόνιο ΙΙ θα πληροφορείτο ότι η κυβέρνηση πήρε πίσω την συμφωνία που είχε κάνει με την τρόικα για εξοικονόμηση 250 εκ. ευρώ από τους ένστολους το 2014 και οι πιστωτές περιμένουν να τα βρει από αλλού, κοινώς να τα πληρώσουν άλλοι.

Κι όμως η κυβέρνηση έχει διαμηνύσει ότι αν το πρωτογενές πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης ξεπεράσει τον στόχο, το 70% της υπέρβασης θα διατεθεί στους χαμηλοσυνταξιούχους, στους ένστολους και στους δικαστές.
Κάπου εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και αναρωτιέται αν αξίζει η χώρα να είναι στο ευρώ με τέτοιο πολιτικό προσωπικό, αφού τίποτα δεν το σταματά ή είναι καλύτερα να είναι εκτός ευρώ.

Με άλλα λόγια, μήπως όλα γίνονται εις μάτην αφού η κατανομή των βαρών από τους πολιτικούς συνεχίζει να γίνεται εις βάρος εκείνων που πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα της κρίσης και υπερ ενός σημαντικού μέρους του τομέα που φέρει την κύρια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας;

Dr. Money