Το ελληνικό ρίσκο θέλει τον δάσκαλό του

Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στη ζωή που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Ακόμη θυμόμαστε το τηλέφωνο που έκανε ο διευθυντής σύνταξης πολύ γνωστού ευρωπαϊκού επενδυτικού περιοδικού στις αρχές Μαρτίου του 2003.

Επειδή έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια, δεν θυμόμαστε πώς ήταν ο διεθνής περίγυρος εκείνη την εποχή, αν και δεν νομίζουμε ότι ήταν ήρεμος.

Δεν θυμόμαστε όλα τα λόγια του Lee, όμως δεν ξεχνάμε το ζουμί.

«Ακούω ότι αρκετοί fund managers εδώ στο Λονδίνο πιστεύουν ότι οι ελληνικές τραπεζικές μετοχές θα κάνουν ράλι. Αξίζει ένα στόρι; Τι νομίζεις;», ρώτησε, αλλά δεν θυμάμαι ποια ήταν η απάντηση.

Ποια ήταν η πορεία των τραπεζικών μετοχών από τον Μάρτιο του 2003 και έπειτα είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όσους παρακολουθούν το Χρηματιστήριο Αθηνών.

Έντονα ανοδική καθώς τα funds και άλλοι επενδυτές έσπευσαν να προεξοφλήσουν την αυξημένη μελλοντική κερδοφορία των πιστωτικών ιδρυμάτων από το παρθένο πεδίο της εγχώριας λιανικής τραπεζικής και την επέκταση στα Βαλκάνια.

Φυσικά, η διάθεση των επενδυτών διεθνώς να αναλάβουν μεγαλύτερο ρίσκο στα χαρτοφυλάκιά τους ήταν ο καλύτερος σύμμαχος εταιρειών που είχαν κάποιο αναπτυξιακό στόρι να διηγηθούν.

Το σκηνικό είναι διαφορετικό σήμερα.

Οι ξένοι επενδυτές είναι κυρίως hedge funds και άλλα ευκαιριακά funds που έχουν το στομάχι για το υψηλό ελληνικό ρίσκο.

Δεν υπάρχουν συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλοι παραδοσιακοί θεσμικοί αγοραστές από τη στιγμή που η εγχώρια αγορά κατατάσσεται στη λίγκα των αναδυόμενων και η πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας ανήκει στην κατηγορία των «σκουπιδιών», παρότι μέλος της ευρωζώνης.

Το spread των 10ετών ελληνικών κρατικών ομολόγων είναι σήμερα 700 μονάδες βάσης και πλέον πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό έναντι λιγότερων από 50 μονάδες βάσης εκείνη την περίοδο, ενώ η οικονομία παλεύει να ξαναβγεί στην επιφάνεια το 2014 μετά από 6 χρόνια στο σκοτάδι.

Από την άλλη πλευρά, έχουν δίκιο για όσα ισχυρίζονται κάποιοι, όπως ο διευθύνων σύμβουλος μεγάλης τράπεζας που μας έλεγε προχθές το βράδυ ότι το κύμα θα σηκώσει όλες τις αγορές αν η αισιοδοξία και η καλή ψυχολογία επανέλθουν στη διεθνή επενδυτική κοινότητα.

Προς το παρόν, η ανάληψη ρίσκου συνδέεται σε αξιόλογο βαθμό με τη σπέκουλα για τις αναμενόμενες εισροές στο Χρηματιστήριο Αθηνών από την είσοδο στους δείκτες των αναδυόμενων αγορών της MSCI και έχει την τιμητική της.

Η προοπτική των υψηλών αποδόσεων παραμένει, όμως το ελληνικό ρίσκο συνεχίζει να είναι μεγάλο, ενώ οι συγκριτικές αποτιμήσεις των τραπεζικών και άλλων μετοχών απαιτητικές.

Το υψηλό ρίσκο της χώρας είναι που ίσως εμποδίσει άλλους επενδυτές, πλην της Πανγαίας και της Eurobank Properties, να υποβάλουν προσφορές για τη συναλλαγή με τα 28 ακίνητα που ανήκουν στο δημόσιο.

Κι αν κάποιος τρίτος βρεθεί να υποβάλει προσφορά, θα ήταν έκπληξη αν το τίμημα δεν παρέπεμπε σε απόδοση ανώτερη του 9%.

Κι όμως, το ίδιο χαρτοφυλάκιο ακινήτων, αν είχε δοθεί προς πώληση και επαναμίσθωση (sales and leaseback) το 2007, τη χρονιά όπου η Εθνική και η Eurobank έλαβαν την εντολή να προετοιμάσουν ένα παρόμοιο χαρτοφυλάκιο ακινήτων του δημοσίου, αν δεν κάνουμε λάθος, θα είχε κλείσει η συναλλαγή με απόδοση για τον αγοραστή μικρότερη του 6%.

Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ακόμη και το προσεχές.

Σίγουρα θα ήταν καλύτερο να γίνονταν συντονισμένες κινήσεις από όλους τους φορείς προς την κατεύθυνση της μείωσης του ρίσκου της χώρας, γνωρίζοντας τη σημασία που θα είχε σε αυτήν την κατεύθυνση μια ικανοποιητική λύση στο θέμα του δημοσίου χρέους και η πολιτική σταθερότητα.

Όμως, δεν θα πρέπει να παραπονιόμαστε με τη μεγάλη ανοδική κίνηση του Χ.Α.

Dr. Money