Στη χθεσινή έκτακτη γενική συνέλευση της Μαΐλλης, ο οικονομικός της διευθυντής (και έμπειρο στέλεχος της αγοράς σε θέματα αναδιαρθρώσεων) Δημήτρης Κουβάτσος σχολιάζοντας το προηγούμενο πρόγραμμα διάσωσης του 2011 είπε ουσιαστικά πώς:
Πρώτον, η συμφωνία για κεφαλαιοποίηση τραπεζικών υποχρεώσεων του ομίλου είχε καθυστερήσει χαρακτηριστικά.
Δεύτερον, θα έπρεπε να είχε κεφαλαιοποιηθεί μεγαλύτερο ποσό από αυτό που τελικά κεφαλαιοποιήθηκε.
Και τρίτον, θα έπρεπε να είχε δοθεί επιπλέον ρευστότητα στον όμιλο, καθώς εξαιτίας της ανυπαρξίας μετρητών δεν μπορούσε να υποστηρίξει μεγαλύτερο ύψος πωλήσεων, παρά το γεγονός ότι ζήτηση υπήρχε.
«Οι τράπεζες δεν μπορούσαν να τρέξουν την εταιρία, ούτε έδιναν νέο χρήμα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Παρόμοιες επισημάνσεις βέβαια έχουν κάνει στο παρελθόν και στελέχη πολλών άλλων επιχειρήσεων που βρέθηκαν να συζητούν με τις τράπεζες το ζήτημα της αναχρηματοδότησης των δανείων τους.
Πάντως, ο κ. Κουβάτσος δηλώνει αισιόδοξος για το μέλλον του ομίλου μετά το νέο πρόγραμμα διάσωσης που ψηφίστηκε στη χθεσινή συνέλευση των μετόχων, καθώς: α) Τα ίδια κεφάλαια θα επανέλθουν σε θετικό επίπεδο, β) Το ετήσιο χρηματοοικονομικό κόστος θα ψαλιδιστεί από τα 19,6 στα 3,7 εκατ. ευρώ και γ) Ο όμιλος θα μπορέσει να αποκτήσει επιπλέον ρευστότητα (τουλάχιστον 15 εκατ. ευρώ σε πρώτη φάση) προκειμένου να μπορέσει να αυξήσει τις πωλήσεις τους στην υφιστάμενη διεθνή ζήτηση.
Αν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με το περυσινό EBITDA που έκλεισε λίγο πάνω από το μηδέν (+464 χιλ. ευρώ) τότε το σενάριο της επιβίωσης φαντάζει ρεαλιστικό. «Το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι να σωθεί η εταιρία και οι θέσεις εργασίας» αναφέρθηκε στο περιθώριο της γενικής συνέλευσης.
Το πρόγραμμα διάσωσης, ωστόσο, θα έχει και κάποιους που τελικά... δεν θα καταφέρουν να σωθούν.
Οι επενδυτές μειοψηφίας για παράδειγμα είναι υποχρεωμένοι στην πράξη να πουλήσουν τις μετοχές τους, σε μια τιμή χαμηλότερη π.χ. κατά 63% από αυτήν του Ιουλίου 2009 (προ πενταετίας). Όσοι δηλαδή υπέμειναν μακροχρόνια διακράτηση των τίτλων τους αναγκάζονται να κατεβούν από το τρένο, εισπράττοντας κάποιο... μπουρμπουάρ έναντι των κεφαλαίων που επένδυσαν, χωρίς να τους δίδεται η δυνατότητα να κερδίσουν και αυτοί από πιθανή μελλοντική διάσωση.
Απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα, η διοίκηση μιλάει για αναγκαίο κακό, για πάγια πολιτική των equity funds να κατέχουν το 100% των μετοχών στις εταιρίες όπου επενδύουν και για το γεγονός πως σε διαφορετική περίπτωση, οι μικρομέτοχοι θα έχαναν το σύνολο της επένδυσής τους.
Οι πιστώτριες τράπεζες, από την πλευρά τους, οδηγήθηκαν και αυτές σε έμμεσο κούρεμα πουλώντας έναντι συμβολικού τιμήματος μετοχές που είχαν αποκτήσει προς 0,30 ευρώ και αυτό για να έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες είσπραξης σε υπάρχοντα δάνεια περίπου 75-80 εκατ. ευρώ, των οποίων τα επιτόκια ψαλιδίστηκαν σημαντικά και οι λήξεις τους επιμηκύνθηκαν κατά πολύ.
Όσο για τον νέο μέτοχο της Μαΐλλης (HIG Luxembοurg) πέραν των κεφαλαίων που θα κεφαλαιοποιήσει, κατέβαλε περίπου 2 εκατ. ευρώ στις τράπεζες για να αποκτήσει τις μετοχές τους, θα χρηματοδοτήσει το νέο ομολογιακό δάνειο των 15 εκατ. ευρώ που θα συνάψει ο όμιλος και επιπλέον έβαλε και κάποιες εγγυήσεις αρκετών εκατομμυρίων ευρώ.
Το νέο fund έχει δεσμευτεί ότι θα διατηρήσει την έδρα του ομίλου στην Ελλάδα και ως πολιτική του δεν έχει τη μόνιμη διακράτηση της Μαΐλλης, αλλά τη ρευστοποίησή της σε βάθος χρόνου με στόχο να αποκομίσει υπεραξίες.
Και όπως λέγεται, ο πιθανότερος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι μια μελλοντική είσοδος σε κάποιο χρηματιστήριο (μάλλον του εξωτερικού).
Ωστόσο, από όλη αυτήν τη διαδικασία, οι σημερινοί μέτοχοι της Μαΐλλης θα μείνουν απ' έξω.