«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος» λέει ο λαός και αυτό είναι ένα δίλημμα που απασχολεί το τελευταίο διάστημα κάποιους βασικούς μετόχους εισηγμένων εταιρειών.
Επιχειρηματίες και managers ταυτόχρονα, που κατάφεραν στο πέρασμα του χρόνου να στήσουν ισχυρές επιχειρήσεις. Είτε εξωστρεφείς, είτε νοικοκυρεμένα «μαγαζιά» επικεντρωμένα στην εσωτερική αγορά.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των επιχειρήσεων είναι ότι πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα. Είτε νέες επενδύσεις για επέκταση της δραστηριότητας, που θα χρηματοδοτηθούν με φθηνό χρήμα και όχι με τα επιτόκια που χρεώνει υπό το βάρος της έλλειψης καταθέσεων το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, είτε ευρεία αναδιάρθρωση.
Την παραπάνω ανάγκη έχουν εντοπίσει τα private equity funds που πολιορκούν τους βασικούς μετόχους για την αγορά κρίσιμων μετοχικών ποσοστών. Κάποιοι εξ αυτών ακούμε ότι το σκέπτονται, καθώς τα προσφερόμενα τιμήματα προσεγγίζουν τις απαιτήσεις τους, ενώ τα private equity προσφέρουν και παραμονή υπό προϋποθέσεις του υφιστάμενου management.
Το ύψος των προσφορών και το timing για τον καθένα από αυτούς θα κρίνει τελικά αν οι συζητήσεις ευοδωθούν. Η στήλη, πάντως, πληροφορείται ότι όσοι έχουν παρέλθει το κατώφλι των 70 ετών το σκέπτονται σοβαρά.
Είπαμε, όσα φέρνει η ώρα μπορεί να μην τα φέρει ο χρόνος όλος...
ΥΓ.: Κάποια από τα συζητούμενα deals εφόσον κλείσουν θα αποτελέσουν κράχτη για την ελληνική οικονομία. Δεν είναι και λίγο πράμα να αγοράζει Ελλάδα η συνήθως συντηρητική KKR...