Πλήρης αναστάτωση στον ασφαλιστικό κλάδο -Προβλέψεις για πωλητήρια, σενάρια για επιτρόπους και πονοκέφαλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα stress tests, η Solvency II και τα πιθανολογούμενα deals στις τραπεζοασφάλειες. 

Η πρόθεση της «νοικοκυρεμένης» εταιρείας ΜΙΝΕΤΤΑ να προχωρήσει σε αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου κατά 15 εκατ. ευρώ, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο κλάδος ενόψει του Solvency II, για να μην αναφερθούμε έναντι ενός πιθανού «κουρέματος» των ελληνικών κρατικών ομολόγων...

Και αν ορισμένες εταιρείες μέσω αυξήσεων κεφαλαίου (βλέπε ΜΙΝΕΤΤΑ) ή μέσω δηλώσεων ότι πληρούν όλα τα κριτήρια του Solvency II (βλέπε Ευρωπαϊκή Πίστη) σπεύδουν να βγάλουν τον εαυτό τους από τον πίνακα των «αδυνάτων», δεν συμβαίνει το ίδιο και με αρκετές άλλες που περνούν περίοδο έντονης αγωνίας…

Ένα από τα ζητούμενα στον κλάδο είναι το πώς θα αντιδράσει η Τράπεζα της Ελλάδος (η νέα εποπτεύουσα αρχή) στο ζήτημα των μικρών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους κλάδους των γενικών ασφαλίσεων και κατά κύριο λόγο στον πολύπαθο κλάδο της αστικής ευθύνης αυτοκινήτου.

Και αυτό, γιατί από τη μια πλευρά υπάρχουν τέτοιες εταιρείες που «δεν σώζονται με τίποτε», από την άλλη όμως σε περίπτωση που η ΤτΕ βάλει «λουκέτο» στις συγκεκριμένες εταιρείες, δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αυξήσει ακόμη περισσότερο τις υποχρεώσεις του Επικουρικού Ταμείου, το οποίο ουσιαστικά έχει κηρύξει… στάση πληρωμών!

Κάποιοι λοιπόν, σκέφτονται αυτές οι εταιρείες να συνεχίζουν να λειτουργούν, αλλά με Επίτροπο από την εποπτεύουσα αρχή, έτσι ώστε και χρόνος να κερδηθεί, αλλά και να αποφευχθούν ενδεχόμενα «παρατράγουδα».

Αυτό ωστόσο για το οποίο πολύ λίγη κουβέντα γίνεται, είναι ότι από την στιγμή που θα διενεργηθούν αυστηρά stress tests, προβλήματα θα φανούν ότι υπάρχουν ακόμη και σε μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου, κάποιες εκ των οποίων λέγεται ότι θα χρειαστούν πολύ μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου έως το φθινόπωρο του 2012. Ήδη, η Τράπεζα της Ελλάδος θα υποβάλλει έως το Μάιο σε stress tests τις τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά και όλες τις πολυεθνικές!

Η υπόθεση Solvency II όμως δεν σχετίζεται αποκλειστικά με το θέμα της κεφαλαιακής ενίσχυσης που λέγεται ότι θα χρειαστούν πολλές εταιρείες, αλλά και στην προσαρμογή των εταιρειών σε μια σειρά κανόνων λειτουργίας που θα προϋποθέτουν αυστηρούς κανόνες ανάληψης κινδύνων και εταιρικής διακυβέρνησης, με διακριτά επίπεδα διοίκησης και λειτουργίας.

Η υιοθέτηση των παραπάνω δεν αποτελεί καθόλου εύκολη υπόθεση για τις ελληνικές εταιρείες και κυρίως τις μικρότερες που δεν διαθέτουν πολλές φορές την απαιτούμενη υποδομή σε οργάνωση και πόρους, όχι απαραίτητα κεφαλαιακούς. Ενδεικτικό είναι το στοιχείο ότι στο σχετικό βαθμολόγιο από το 1 έως το 5 που κατάρτισε η Τράπεζα της Ελλάδος (για την πρόοδο της διοικητικής και λειτουργικής οργάνωσης με βάση τις απαιτήσεις του Solvency II) ο μέσος όρος του κλάδου βρίσκεται μόλις στο 2,5! Και το χειρότερο είναι τις καλύτερες βαθμολογίες τις έχουν σημειώσει οι πολυεθνικές εταιρείας, ενώ αντίθετα η πλειονότητα των ελληνικών εταιρειών βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του 2,5…

Παράγοντες του κλάδου εκτιμούν ότι πολλές εταιρείες δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν είτε στις κεφαλαιακές, είτε στις λειτουργικές απαιτήσεις του Solvency II και αυτό θα οδηγήσει πολλές αυτές στο «πωλητήριο» μέχρι μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες… Ζητούμενο βέβαια για κάποιες από αυτές είναι το να βρεθεί αγοραστής.

Τα τραπεζικά deals

Πέραν όλων αυτών, ζητούμενο είναι τελικά και το τι θα γίνει με τις ασφαλιστικές εταιρείες της Εθνικής και της ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ, των μόνων πλέον τραπεζών που διαθέτουν θυγατρικές ασφαλιστικές με αυτόνομο δίκτυο πωλήσεων και με συνεργασίες εκτός Ομίλου. Αν και τίποτε δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα, παράγοντες της αγοράς υποστηρίζουν ότι είναι θέμα κοινής λογικής η πώλησή τους σε ξένους, αρκεί να βρεθούν οι ενδιαφερόμενοι που θα καταβάλλουν ένα «αξιοπρεπές» τίμημα.

Άλλωστε μέσα από μια τέτοια κίνηση, οι μητρικές τράπεζες όχι μόνο θα ενισχύσουν σημαντικά τα ταμεία τους σε δύσκολες εποχές, αλλά παράλληλα θα διασφαλίσουν και ετήσια έσοδα, όταν έχουν χρόνια να εισπράξουν μέρισμα από τις θυγατρικές τους ασφαλιστικές (H Εθνική Τράπεζα αντίθετα, έχει καταβάλει γύρω στα 500 εκατ. ευρώ μέσα από αυξήσεις κεφαλαίου στη θυγατρική της κατά τα τελευταία 12 χρόνια).

Η «τράπουλα» βέβαια μπορεί κάλλιστα να επηρεαστεί και από την έντονη κινητικότητα που επικρατεί γύρω από τα τραπεζικά deals. Αν για παράδειγμα προέκυπτε μια ενιαία τράπεζα Εθνικής-Alpha, τότε θα είχαμε την Εθνική Ασφαλιστική που συνεργάζεται με τα καταστήματα της Εθνικής και την AXA που έχει καταβάλει (όταν εξαγόρασε την Alpha Ασφαλιστική) ένα «τσουχτερό» αντίτιμο για να συνεργάζεται με το δίκτυο της Alpha Bank.

Προφανώς, εάν τελικά οι δύο τράπεζες συγχωνευθούν, τότε θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το πώς θα πορευτεί το ασφαλιστικό κομμάτι του ενιαίου Ομίλου, γεγονός που θα επηρέαζε σημαντικά τον ασφαλιστικό κλάδο.

Θυμίζουμε επίσης ότι η Τράπεζα Πειραιώς έχει εκχωρήσει έναντι υψηλού τιμήματος την εκχώρηση των ασφαλιστικών της εργασιών στην Victoria, ότι η Marfin-Λαϊκή έχει πουλήσει το 51% των θυγατρικών της ασφαλιστικών εταιρειών στην πολυεθνική CNP (με παράλληλη δέσμευση για παραχώρηση εργασιών από το δίκτυο των καταστημάτων), ενώ η Eurobank διαθέτει δύο εταιρείες bancassurance που δραστηριοποιούνται αποκλειστικά μέσα από το δίκτυο του Ομίλου.

Άρα, οποιαδήποτε πιθανό deal κάποιου από τους προαναφερόμενους Ομίλους, θα μπορούσε να οδηγήσει σε συγχωνεύσεις εταιρειών, ή σε ρευστοποιήσεις, ή σε «ναυάγια» συνεργασιών, κ.λπ.