Πέντε επιλογές για «στριμωγμένους» αποταμιευτές

Σαφή επιδείνωση έχει σημειώσει το περιβάλλον για τους αποταμιευτές, καθώς στο κοκτέιλ των ήδη μηδενικών καταθετικών επιτοκίων ακόμη και στις προθεσμιακές τοποθετήσεις, έρχονται να προστεθούν η εκτίναξη του πληθωρισμού σε διψήφια επίπεδα και η κατακόρυφη αύξηση του επενδυτικού ρίσκου.

Όσοι επιμένουν μέχρι σήμερα να είναι τοποθετημένοι στις τραπεζικές καταθέσεις, βλέπουν την πραγματική αξία των αποταμιεύσεών τους να διαβρώνεται από τον πληθωρισμό, ο οποίος έχει ξεπεράσει με άνεση το 10% κατά το τελευταίο δωδεκάμηνο.

Εκείνοι που έχουν τοποθετηθεί σε εταιρικά ομόλογα καταγράφουν μεν απώλειες στη δευτερογενή αγορά (θα εισπράξουν το σύνολο του κεφαλαίου τους στη λήξη των προϊόντων), εισπράττουν ωστόσο κάποια αξιοσημείωτα «κουπόνια», σε αντίθεση με τα επιτόκια των τραπεζών που διατηρούνται σε μηδενικά επίπεδα.

Τέλος, όσοι επέλεξαν τα μικτά και τα μετοχικά αμοιβαία κεφάλαια βλέπουν τα κέρδη των προηγούμενων χρόνων να εξανεμίζονται, καθώς οι απώλειες του πρώτου φετινού εξαμήνου κυμαίνονται συνήθως μεταξύ του 8% και του 15%.

Σε κάθε περίπτωση -και με δεδομένο ότι οι τράπεζες δεν πρόκειται αυξήσουν δραστικά τα επιτόκια των προθεσμιακών τους καταθέσεων, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον- μερικές από τις εναλλακτικές επιλογές των αποταμιευτών (με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που παρουσιάζει κάθε μία από αυτές) θα μπορούσαν να είναι:

Πρώτον, να διατηρήσουν τις καταθέσεις τους, προσδοκώντας (αναλαμβάνοντας και το σχετικό ρίσκο) ότι ο πληθωρισμός θα επιμείνει σε σημαντικό βαθμό και έτσι θα μπορέσουν σε τρεις, έξι, ή δώδεκα μήνες να αγοράσουν κρατικά ή εταιρικά ομόλογα σε χαμηλότερες αποτιμήσεις από τις σημερινές και έτσι να καρπωθούν μια αξιόλογη επιτοκιακή απόδοση (yield) για τα επόμενα χρόνια.

Δεύτερον, να προχωρήσουν σήμερα σε αγορές κρατικών και εταιρικών ομολόγων. Η μέση προσφερόμενη ετήσια απόδοση (yield) των δεκαετών τίτλων του ελληνικού δημοσίου βρίσκεται κοντά στο 3,3%-3,5%. Παράλληλα, μια ευρεία σειρά εισηγμένων στο Χρηματιστήριο της Αθήνας εταιρικών ομολόγων αξιόπιστων επιχειρηματικών Ομίλων που λήγουν σε 4-6 έξι χρόνια, έχουν κουπόνι μεταξύ του 2% και του 3% και διαπραγματεύονται γύρω από το «90» της ονομαστικής τους αξίας (10% κάτω από την αρχική τους τιμή διάθεσης).

Τρίτον, να ακολουθήσουν ένα από τα προϊόντα «νέας γενιάς» που προσφέρουν κατά διαστήματα οι τράπεζες. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για χρήματα που τοποθετούνται σε συγκεκριμένο αμοιβαίο κεφάλαιο και στο τέλος της χρονικής διάρκειας της επένδυσης (συνήθως τρία ή τέσσερα χρόνια):

α) Σε περίπτωση απωλειών του αμοιβαίου κεφαλαίου, αυτές δεν θα ξεπεράσουν για τον πελάτη ένα προκαθορισμένο ποσοστό (πχ το 5%, που είναι και η μέγιστη δυνατή ζημία του αποταμιευτή στο τέλος της τριετίας, ή και το 0% στο τέλος της τετραετίας).

β) Σε περίπτωση που η τιμή του αμοιβαίου κεφαλαίου αυξηθεί στην τριετία ή την τετραεία, τότε αποταμιευτής και τράπεζα μοιράζονται την υπεραξία που θα προκύψει. Άρα, σε τέτοιους είδους προϊόντα, ο επενδυτής αναλαμβάνει ρίσκο που δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα προκαθορισμένο ανώτατο όριο, αλλά παράλληλα δεν καρπώνεται το σύνολο της προσδοκώμενης απόδοσης ενός αμοιβαίου κεφαλαίου.

Τέταρτον, συνδυασμός καταθέσεων και αμοιβαίων κεφαλαίων, με κάποια πριμοδότηση των καταθέσεων στο μέτωπο των επιτοκίων.

Πέμπτο, επενδυτικά-αποταμιευτικά προϊόντα μακροπρόθεσμης διάρκειας (δέκα ετών) τύπου unit linked που προσφέρει ο ασφαλιστικός κλάδος. Πρόκειται για τοποθετήσεις εφ’ άπαξ ή περιοδικών καταβολών σε ένα φάσμα αμοιβαίων κεφαλαίων επιλογής του πελάτη, με στόχο: α) Την επίτευξη θετικών αποδόσεων χαρτοφυλακίου σε βάθος χρόνου β) Τη μείωση του επενδυτικού ρίσκου (που εξακολουθεί να υπάρχει) μέσω του μεγάλου χρονικού ορίζοντα, της διαφοροποίησης του επενδυτικού χαρτοφυλακίου σε περισσότερα αμοιβαία κεφάλαια και της διαδικασίας των περιοδικών καταβολών.