Με τις νέες περικοπές, ιδιαίτερα ευαίσθητα κομμάτια του Δημοσίου περνούν είτε στην ανέχεια (αν πρόκειται για χαμηλές βαθμίδες), είτε σε επίπεδα αμοιβών που ουδόλως ανταποκρίνονται στο βιοτικό επίπεδο που πρέπει να έχουν μορφωμένοι και «σεβαστοί» δημόσιοι λειτουργοί.

Εκλεγμένοι δήμαρχοι μικρών δήμων πρέπει να αρκεστούν σε «βασικό μισθό» της τάξεως των… 850 ευρώ! Ευλόγως σε αυτά θα προστεθούν έξοδα παραστάσεως σε επιτροπές και άλλα κονδύλια, αλλά η βάση δύσκολα θα αλλάξει.

Μόλις προχθές, συνολικά 35 στελέχη και υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος έσπευσαν να υποβάλουν αιτήσεις συνταξιοδότησης και να αποχωρήσουν, εν όψει των νέων μέτρων που προβλέπουν ανώτερο μισθό 2.900 ευρώ, επηρεάζοντας και τη σύνταξή τους. Προφανώς θα ακολουθήσουν και άλλοι, ίσως ήδη από τον Φεβρουάριο.

Ας δούμε, όμως, και τον ειρηνοδίκη που με συνολικές απολαβές (περιλαμβανομένων και των «τσεκουρωμένων» επιδομάτων) περίπου 1.300-1.350 ευρώ καλείται να αποδίδει Δικαιοσύνη, σε νησιά και ακριτικές περιοχές, έχοντας έξοδα διαμονής εκτός του τόπου καταγωγής του, αλλά και καθήκοντα που υπερβαίνουν κατά πολύ το κοινώς αποκαλούμενο «ωράριο».

Χειρότερα είναι τα πράγματα για τον πυροσβέστη, τον αστυνομικό, το μόνιμο στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων, που καλούνται να υπηρετήσουν το «καθήκον», συχνά πολύ επικίνδυνο, έναντι πινακίου φακής. Με μισθό πείνας!

Ακόμη κι αν φτάσουν στην απόλυτη κορυφή της πυραμίδας! Διότι ανώτατα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, υπεύθυνα για δεκάδες χιλιάδες υφισταμένους και δισεκατομμύρια εξοπλισμού και εγκαταστάσεων, καλούνται τώρα να λαμβάνουν περίπου… 3.000 ευρώ, μαζί με όλα τα επιδόματα.

Δεν θα σταθώ στο σκέλος των (δικαιολογημένων) αντιδράσεων, ούτε στην πολιτική διάσταση ενός εγχειρήματος που στρέφει ανθρώπους προς τα άκρα. Θα περάσω κατευθείαν στο σκέλος της αποτελεσματικότητας.

Η δικαιολογία ορισμένων, ως προς την αποδοχή αυτών των μειώσεων, είναι ότι το κράτος δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Δεν θα διαφωνήσουμε, τα τρωτά του κράτους είναι χιλιοειπωμένα.

Θεωρώ όμως δεδομένο ότι το τσεκούρι στις αμοιβές, από τα χαμηλά έως τα υψηλότερα στελέχη, θα επιδεινώσει την κατάσταση, θα τη φτάσει ίσως σε οριακό σημείο.

Ενδεχομένως αυτή η κατάληξη να είναι ενδόμυχα αρεστή σε κάποιους άκρατους νεοφιλελεύθερους, που εκτιμούν ότι η παρουσία του κράτους είναι περιττή σε πλειάδα τομέων. Και βλέπουν τη μείωση των αμοιβών σε αυτά τα θλιβερά επίπεδα ως αντικίνητρο της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα.

Στην πράξη όμως, το εκκρεμές που όντως είχε φτάσει σε υπερβολικό σημείο, γυρίζει τώρα προς την άλλη όψη, της υπερβολής. Δημιουργούμε ένα πλαίσιο απασχόλησης των… χειρότερων, των λιγότερο ικανών, στον δημόσιο τομέα. Είτε πρόκειται για την Υγεία, την Παιδεία, την Άμυνα, είτε για τη Δικαιοσύνη. Από τα κατώτερα επίπεδα, ως την κορυφή.

Αυτή η «φτωχοποίηση» των εργαζομένων και των στελεχών του δημόσιου τομέα δεν προοιωνίζεται τίποτε θετικό για την αύξηση της αποτελεσματικότητας ή της διαφάνειας στο ελληνικό δημόσιο, ούτε για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Κι εδώ βρίσκεται η βασική ένσταση έναντι των επιλογών που γίνονται (σε συνεργασία με την τρόικα), σε ό,τι αφορά τον δημόσιο τομέα. Η εξίσωση -προς τα κάτω- ικανών και ανίκανων, απαραίτητων και περιττών, επίορκων και εντίμων, δεν υπηρετεί κανέναν σκοπό.

Είναι μέτρο πολιτικής και λειτουργικής «ευκολίας», ελλείψει συστημάτων αδιάβλητης αξιολόγησης, ελλείψει στατιστικών, ελλείψει -το κυριότερο- πολιτικής βούλησης.

Φέρνει δε στο προσκήνιο τη μεγαλύτερη ίσως έλλειψη των «μνημονίων» συνολικά. Μέχρι τώρα, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, δεν αλλάζει κατά προτεραιότητα ο τρόπος οργάνωσης του πλαισίου, οι διαδικασίες, οι αιτίες που έφεραν τα ελλείμματα στους αριθμούς.

Προσπαθούμε να αλλάξουμε απλώς τους… αριθμούς, με περικοπές και φόρους παντός είδους, θυσιάζοντας σχεδόν αδιακρίτως το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας.

Ενώ θα έπρεπε να αλλάζουμε τις αιτίες που οδηγούν σε αυτούς τους κάκιστους αριθμούς. Είτε πρόκειται για τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα και της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα.

Είναι σχεδόν βέβαιο, δε, ότι οι αριθμοί δεν θα βελτιωθούν αισθητά, με αυτόν τον τρόπο, καθώς η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος στο Δημόσιο θα αντικατοπτριστεί πλήρως στη μείωση της ενεργής ζήτησης, πλήττοντας τον ιδιωτικό τομέα και συρρικνώνοντας το ΑΕΠ.

Εν ολίγοις, τινάζουμε στον αέρα ζωτικούς τομείς της κρατικής μηχανής, με «ανθρωποθυσίες», που θα έχουν συνέπειες για πολλά χρόνια, έναντι ασήμαντου και αμφίβολου αντικρίσματος.