Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Ξένη κυβέρνηση δίνει με πλάγιο τρόπο στην κυβέρνηση της Αθήνας λίστα καταθετών σε τράπεζα της Ελβετίας (ναι, αυτή η λίστα αποτελεί τυπικά προϊόν εγκλήματος), μήπως κι ενισχυθούν τα φορολογικά έσοδα.

Ο αρμόδιος υπουργός (Παπακωνσταντίνου) δίνει στον υφιστάμενό του στο ΣΔΟΕ ορισμένα μόνο ονόματα κι εν συνεχεία η πλήρης λίστα αρχίζει να παραδίδεται από τον έναν «προϊστάμενο» στον άλλο.

Εις εξ αυτών (Διώτης) τη δίνει στον επόμενο αρμόδιο υπουργό (Βενιζέλος) κι εν συνεχεία δηλώνει (μετά από πολύ καιρό, κι αφού η υπόθεση βγαίνει στη δημοσιότητα) ότι ο υπουργός δεν του έδωσε εντολή να την αξιοποιήσει!

Ο πρώτος υπουργός δηλώνει ότι τη λίστα την έχασε (λες και ήταν… ραβασάκι) κι ο δεύτερος ότι δεν την είδε(!), αλλά την κράτησε στο αρχείο και την πήρε μαζί του(!) φεύγοντας από το υπουργείο. Λες και ήταν προσωπικό του έγγραφο για να το πάρει σπίτι. Κι ακόμη, δηλώνει ότι «υπέθεσε» πως υπάρχει άλλο αντίγραφο, που έχουν κρατήσει οι υπηρεσίες.

Με μια λέξη, ντροπή!

Ντροπή σε όλους τους εμπλεκομένους που αποδεικνύουν στη συγκεκριμένη υπόθεση τι επίπεδο κρατικών στελεχών και υπουργών εξακολουθεί να έχει η Ελλάδα, προς γνώσιν και του απλού ψηφοφόρου, που βέβαια δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το κατάντημα.

Εν τέλει, κι αφού πρώτα έχουν κυκλοφορήσει προφορικά διάφορες πληροφορίες για πρόσωπα -και ποσά- που φέρεται να περιλαμβάνονται στη «λίστα Λαγκάρντ», κυκλοφορεί και η ίδια(;) η λίστα, μέσω περιοδικού που εκδίδει «αντισυστημικός» δημοσιογράφος, ο Κώστας Βαξεβάνης. Η πηγή του οποίου, αυτός δηλαδή που του έδωσε τη συγκεκριμένη λίστα, αυτούσια ή με διαφορές από την original, προφανώς και δεν είναι άγνωστος επιστολογράφος, αλλά κάποιος της εμπιστοσύνης του δημοσιογράφου, που είχε σοβαρά κίνητρα (άγνωστα σε εμάς) για να προκαλέσει τη δημοσίευσή της τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μέσα σε διάστημα λεπτών και ωρών, το περιεχόμενο της λίστας -2.059 ονόματα με τις ιδιότητές τους (άλλες στα γαλλικά, άλλες στα αγγλικά, ορισμένες ολίγον τραγελαφικές, όπως το… «kivernitis»), χωρίς όμως τα σχετικά ποσά, δημοσιεύεται από μεγάλα ΜΜΕ που μόνο «αντισυστημικά» δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Όλοι δημοσιεύουν ΟΛΑ τα ονόματα, «κλέβοντας» την αποκλειστικότητα του Βαξεβάνη. Χαίρε δημοσιογραφική δεοντολογία, που κατέληξες μια… «αναφορά στην πηγή»!

Άλλος το κάνει για να πλήξει τον «αντίπαλο» εκδότη (μια και η οικογένειά του περιλαμβάνεται στη λίστα, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι πρόκειται για αδήλωτα ή παράνομα εισοδήματα), άλλος προς όφελος πολιτικής παράταξης, άλλος για να μη «χαρίσει» θέαση και μείνει πίσω. Σχεδόν όλοι, πάντως, αναδημοσιεύουν αυτούσια τη λίστα από το «ΗΟΤ DOC», με την «επισήμανση» ότι όσοι περιέχονται σε αυτή δεν είναι… κατ' ανάγκην φοροφυγάδες και παράνομοι.

Ωραία, αλλά γιατί αυτοί που δεν είναι παράνομοι ή φοροφυγάδες πρέπει να δουν τα ονόματά τους στα μανταλάκια; Γιατί πρέπει να τους δει ο γείτονας, ο φίλος, ο συνεργάτης, ή ο κλέφτης κι ο εν δυνάμει απαγωγέας (μόλις χθες κατά σύμπτωση κυριακάτικη εφημερίδα μας προειδοποιούσε «προσέξτε τα παιδιά σας» γιατί έρχεται, λέει, κύμα απαγωγών αντάξιο της… Λατινικής Αμερικής);

Ντροπή!

Απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα της ντροπής, διογκώνεται ο Τύπος της ντροπής. Που υπερβάλλει, που βλέπει τα πάντα «άσπρο ή μαύρο», που σπιλώνει υπολήψεις για ψύλλου πήδημα, που τρομοκρατεί τον αναγνώστη ή του χαϊδεύει τα αφτιά ξεδιάντροπα. Που έχει χάσει το παιχνίδι της αξιοπιστίας και απευθύνεται ολοένα και περισσότερο στα πιο ταπεινά ένστικτα του κοινού. Που έχει γραμμένη τη δεοντολογία και το «αποκλειστικό» στα παλιά του τα παπούτσια.

Πολιτικές ειδήσεις και δίπλα μπούτια, στήθη ή αιματηρά περιστατικά. Η συνταγή tabloid σε πλήρη ανάπτυξη - και στο διαδίκτυο. Κράχτης-αχταρμάς για μια κοινή γνώμη ζαλισμένη. Που παραπαίει ανάμεσα στις συνήθειες του καταναλωτικού κρεσέντο που έζησε και στις ανάγκες της δύσκολης εποχής που ζει.

Κι έρχεται στο σκηνικό να «παρέμβει» η Δικαιοσύνη. Που σπεύδει να κινηθεί ακαριαία κατά του Βαξεβάνη, αναζητώντας τον νύχτα, με διαδικασίες αυτοφώρου. Χαρίζοντάς του «ηρωικό» φωτοστέφανο. Γιατί οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την αντιδιαστολή. Την απραξία δίπλα στην ακαριαία κινητοποίηση.

Ναι, ο Βαξεβάνης παραβίασε προσωπικά δεδομένα. Ουδόλως υπηρέτησε και αυτός τη δημοσιογραφική δεοντολογία δημοσιεύοντας αδιακρίτως χιλιάδες ονοματεπώνυμα. Αλλά ο ζήλος της Δικαιοσύνης φαντάζει «ύποπτος». Φωνάζει «δύο μέτρα και δύο σταθμά», όταν τόσο καιρό που σέρνεται η υπόθεση Λαγκάρντ δεν είδαμε κανέναν εισαγγελέα να κινείται ακαριαία ενάντια στα στελέχη του ΣΔΟΕ που έπαιζαν «πάσες» με τη λίστα ή… κάθονταν πάνω της, για ενδεχόμενη παράβαση καθήκοντος.

Δεν είδα καν τα πολιτικά κόμματα να λαμβάνουν αυστηρές θέσεις για το ζήτημα των πολιτικών ευθυνών και να κινούνται άμεσα, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι στην υπόθεση εμπλέκονται δύο υπουργοί.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο κρατικός μηχανισμός έσπευσε να κινηθεί ενάντια στους Χρυσαυγίτες που γκρέμισαν πάγκους στις λαϊκές (και ορθώς έπραξε), το κακό είναι όμως ότι ουδέποτε κινήθηκε εναντίον εκείνων που άφησαν το παραεμπόριο να ανθήσει (με το αζημίωτο) στις λαϊκές αλλά και στα κεντρικά πεζοδρόμια.

Ντροπή!

Το έγραψα και προχθές. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις «λίστας», άλλες χώρες έσπευσαν να την αξιοποιήσουν, ενισχύοντας τα φορολογικά έσοδα και εντοπίζοντας παρανομίες, χωρίς να διαρρεύσουν αδιακρίτως ονόματα στον Τύπο.

Εδώ συνέβη το ακριβώς αντίθετο.

Ντροπή μας!

Ντροπή σε μια κοινωνία που συμψηφίζει τις παρανομίες, θεωρώντας ότι μια αδικία μπορεί να εξισορροπεί μια άλλη, ότι το δίκαιο, η διαφάνεια, η ηθική μπορεί να είναι προϊόν ισορροπιών, «διαρροών» ή αντικρουόμενων… παρανομιών.

Κουράστηκα! Η λίστα της ντροπής είναι μακριά και δεν μας τιμά καθόλου.

Όλους. Γιατί όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, είμαστε υπεύθυνοι για όσα ζούμε, όσα αποδεχόμαστε, όσα ανεχόμαστε να συμβαίνουν στην κοινωνία μας.