Πολλά έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα για την επιμήκυνση της διάρκειας ζωής στο φρέσκο γάλα, ώστε να μειωθεί η τιμή του, μια και -όντως- το πληρώνουμε σε υψηλότερη τιμή σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ρεπορτάζ, η διαφορά τιμής στο γάλα δεν είναι νέο φαινόμενο και ξεκινά από τη «ρίζα», δηλαδή από τους κτηνοτρόφους.

Οι τιμές «πόρτας» στη φάρμα είναι υψηλότερες απ' ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, κι αυτό οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες. Μεταξύ αυτών είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα ζώα στην Ελλάδα δεν βοσκούν σε κάποιο λιβάδι, αλλά θρέφονται κυρίως με ζωοτροφές. Ατό σημαίνει ότι υπάρχει υψηλότερο κόστος διατροφής.

Στη συνέχεια θα πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν άλλοι παράγοντες, όπως το μικρό μέγεθος της μέσης ελληνικής «φάρμας» σε σχέση με το αντίστοιχο μέγεθος στο εξωτερικό, όπου προφανώς δημιουργούνται μεγαλύτερες συνεργίες. Κι εν συνεχεία, θα πρέπει να συνεκτιμηθούν πρόσθετα κόστη, όπως η ηλεκτρική ενέργεια και ο υψηλότερος ΦΠΑ (13%) που επιβάλλει το ελληνικό κράτος, σε σχέση με άλλες χώρες μέλη.

Οι παράγοντες που αναφέραμε δεν πρόκειται να «θεραπευθούν» από την αλλαγή στη διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος. Στην πράξη, λοιπόν, θα έχουμε υποκατάσταση μεγάλου μέρους της εγχώριας παραγωγής από φθηνότερες εισαγωγές, καθώς θα αυξηθούν τα χρονικά περιθώρια μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Κάτι που γνωρίζουν βέβαια οι κτηνοτρόφοι, γι' αυτό και αντιδρούν.

Όπως μάλιστα μου ανέφερε παράγοντας της αγοράς, δεν αποκλείεται να επιφέρει και μεταφορά της συσκευασίας σε γειτονικές χώρες του εξωτερικού, με μικρότερο κόστος, μια και τα χρονικά περιθώρια θα επιτρέπουν πλέον κάτι τέτοιο.

Το ερώτημα που απομένει είναι αν αυτές οι «θυσίες», σε επίπεδο εγχώριας παραγωγής και συσκευασίας (που προφανώς οδηγούν σε απώλειες θέσεων εργασίας) θα προσφέρουν σημαντικό όφελος στη μείωση της τελικής τιμής του φρέσκου γάλακτος.

Αν κρίνω από όσα μου μετέφεραν στελέχη της αγοράς, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Κι αυτό γιατί το φρέσκο γάλα σήμερα δεν αφήνει περιθώρια κέρδους. Τουναντίον, σε αρκετές περιπτώσεις «βάζει μέσα» τη βιομηχανία. Πρόκειται δηλαδή για προϊόν που χρησιμοποιείται ως «loss leader» στην ορολογία του marketing, ή επί το λαϊκότερον σαν… κράχτης.

Κατά συνέπεια, είναι εξαιρετικά πιθανό η όποια μείωση στο κόστος του γάλακτος να απορροφηθεί από τις βιομηχανίες (προκειμένου να μειωθούν οι απώλειες), αντί να περάσει στον τελικό καταναλωτή.

Κι αυτό σημαίνει ότι, παρά την εύλογη ενασχόληση των Media με την υπόθεση, εάν τυχόν περάσει η συγκεκριμένη ρύθμιση, θα έχουμε απλώς «πολύ κακό (στην παραγωγική βάση) για το… τίποτα»!