Μήνες αρκετοί πέρασαν από τις εκλογές κι επί της ουσίας σχεδόν τίποτε δεν άλλαξε. Απλώς το δίλημμα «ευρώ η δραχμή» μετασχηματίστηκε σε… «μέτρα ή χάος».

Ως δίλημμα ηχεί σίγουρα λιγότερο «πλαστό» από το προηγούμενο. Το κακό μαντάτο βρίσκεται στο γεγονός ότι ήταν η ανάγκη, η συγκυρία, αυτή που οδήγησε υποχρεωτικά στην αντικατάσταση του γενικώς «συμπαθούς» ευρώ, από τα εξαιρετικά αντιπαθή μέτρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η λέξη «χάος» κάνει ό,τι μπορεί για να λειτουργήσει σαν αντίβαρο, αντικαθιστώντας ως περίπου ομώνυμο -αλλά πολύ πιο τρομακτικό στο άκουσμα- την προοπτική της δραχμής. Ο κ. Σαμαράς μάλιστα πρόσθεσε χθες και την πολιτική διάσταση του χάους, αυτή των «δύο άκρων».

Στο συλλογικό μυαλό, όμως, η συγκεκριμένη τακτική έχει όρια, τα οποία και πλησιάζουμε. Όσο πιο δυσάρεστο και άμεσο είναι το «θετικό» σκέλος του διλήμματος που τίθεται, τόσο πιο επικίνδυνη η απάντηση γι' αυτόν που το θέτει.

Αλλά και το σκέλος του φόβου σταδιακά αποδυναμώνεται. Ο φόβος της δραχμής, ο φόβος των άκρων, ο τρόμος ότι θα τελειώσουν τα λεφτά, όλα αυτά τα όπλα έχουν πλέον χρησιμοποιηθεί.

Με δυο λόγια, εκτός από τα λεφτά, «μας τελειώνουν» ταχέως και τα… διλήμματα.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποιο ακριβώς είναι το κρίσιμο όριο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Οι σφυγμομετρήσεις, όμως, δείχνουν πώς ήδη πλησιάζουμε επικίνδυνα την επικίνδυνη περιοχή.

Δεδομένου ότι οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο εμάς, αλλά και την Ευρώπη, θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξουν έγκαιρα οι «αντιπαροχές» που αναμένει ο κ. Σαμαράς από τους δανειστές μας με τη μορφή της επιμήκυνσης, της πρόσθετης χρηματοδότησης, της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Ήδη τα σενάρια που κυκλοφορούν είναι πολλά, γεγονός πάντως που δείχνει και τη διάσταση απόψεων στις τάξεις των δανειστών.

Ότι η στρατηγική του «να μείνουμε στο ευρωπαϊκό παιχνίδι για να συμμετάσχουμε στη λύση» θα δικαιωθεί -έστω και μερικώς- σε σύντομο χρόνο.

Αν δεν γίνει αυτό, φοβάμαι ότι θα τεθούν νέα διλήμματα, μέσα στον χειμώνα ή την άνοιξη.

Και μάλλον θα πέσουν στο κενό!