Πώς να σχολιάσει κάποιος με επαρκή δριμύτητα τις απλήρωτες υπερωρίες (σε ορισμένες περιπτώσεις και κανονικές απολαβές) γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού στα κρατικά νοσοκομεία της χώρας;

Πώς να καυτηριάσει κάποιος με αρκετή σφοδρότητα το γεγονός ότι κρατικά ταμεία δεν έχουν πληρώσει τις οφειλές τους στους φαρμακοποιούς εδώ και… 12 μήνες;

Πώς είναι δυνατόν μια κοινωνία του 21ου αιώνα να «ρουφάει» τα πρωτοσέλιδα για το ποιος βουλευτής ή σύζυγος βουλευτή έβγαλε λεφτά στο εξωτερικό, αντί να εξεγείρεται για τα ουσιώδη σκάνδαλα… μεγατόνων που συμβαίνουν σε βάρος της;

Όσα συμβαίνουν στον χώρο της υγείας δεν είναι «μοναδικά». Το κράτος έχει διαλυθεί και συμπεριφέρεται όπως ο χειρότερος «μπαταχτσής», με εξαίρεση κάποιες δουλειές που ακόμη και σήμερα, εν μέσω κρίσης, κλείνουν οι διάφοροι ημέτεροι.

Εξοργίζουν, όμως, και σοκάρουν περισσότερο διότι αφορούν την πιο στοιχειώδη υποχρέωση του κράτους απέναντι στον πολίτη: την περίθαλψη, τη νοσηλεία, τα φάρμακά του.

Δεν θα διαφωνήσω με τον κ. Λοβέρδο που σχεδόν μονίμως διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ωρυόμενος για μεγάλα συμφέροντα που τον πολεμούν. Δεν θα διαφωνήσω ότι στον χώρο της υγείας, με την ανοχή και τη συνενοχή των εκάστοτε κυβερνώντων, έγινε ένα από τα μεγαλύτερα «πάρτι τρωκτικών». Ούτε θα συμμαχήσω έτσι άκριτα με τις θέσεις των φαρμακοποιών σε ό,τι αφορά το άνοιγμα του επαγγέλματός τους.

Τα του Καίσαρος όμως τω Καίσαρι.

Μπορώ και πρέπει να συμμεριστώ την οργή των γιατρών και των νοσηλευτών που καλούνται να υπερεργαστούν απλήρωτοι, αλλά και την αγωνία των φαρμακοποιών για τα χρωστούμενα των ταμείων, όταν την ίδια ώρα εκείνοι καλούνται να πληρώσουν τους φόρους και τις εισφορές τους, έκτακτες και μη.

Μήπως και γι' αυτήν την «αδυναμία», αυτήν την αδικία, εκ μέρους του ελληνικού κράτους φταίνε η «κακή» τρόικα, οι Γερμανοί, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε;

Όχι, αυτή η ντροπή, το όνειδος, ανήκει εξ ολοκλήρου στη σύγχρονη Ελλάδα, που εμείς, άλλοι ακούσια κι άλλοι δυστυχώς εκούσια, δημιουργήσαμε!

Ακόμη και σήμερα, εμείς οι Έλληνες αρνούμεθα να δούμε τι απαιτεί το συλλογικό συμφέρον. Οργιζόμαστε μόνο για ό,τι μας θίγει προσωπικά και κάνουμε τα στραβά μάτια σε ό,τι μας ωφελεί.

Όλοι επιθυμούμε να αλλάξουν κάποια πράγματα, οι περισσότεροι όμως θα θέλαμε να αλλάξουν τα στραβά που αφορούν τους… άλλους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο δήθεν αγώνας κάποιων εκδοτών αλλά και δημοσιογραφικών οργάνων για τη διαιώνιση της δημοσίευσης των ισολογισμών, καθώς και τη διατήρηση του αγγελιοσήμου. Κι ας είναι πια το πρώτο περιττή και ξεπερασμένη δαπάνη, κι ας είναι το δεύτερο ξεκάθαρος φόρος υπέρ τρίτων.

Μύχιος πόθος πολλών; Ας το ομολογήσουμε, απλώς να γίνουν πάλι τα πράγματα όπως… πριν!

Γι' αυτό και λίγο απέχουμε από το να χωριστούμε βίαια σε αντιμαχόμενες ομάδες, η κάθε μία με τα μικροσυμφέροντά της, την ώρα όπου σχεδόν όλα όσα ξέραμε δείχνουν να καταρρέουν γύρω μας.

Η Ελλάδα της Ντροπής δεν τέλειωσε το 2009. Ζει και βασιλεύει, πολύ φοβάμαι, όχι μόνο γύρω, αλλά και μέσα σε πολλούς από εμάς.