Όσες προσπάθειες κι αν γίνουν για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, η αλήθεια είναι ολοφάνερη: το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει την αποκλειστική ευθύνη για τον διασυρμό της χώρας και τις αποικιοκρατικές συμφωνίες που υπογράφει αναγκαστικά η Ελλάδα.

Το αρχικό έγκλημα, η υπερχρέωση της χώρας, η καθιέρωση ενός παρασιτικού-καταναλωτικού οικονομικού συστήματος και η εκθεμελίωση των θεσμών, συντελέστηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας, με τη συνενοχή των υπόλοιπων κομμάτων.

Ομοίως, παρότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης, άμοιρα ευθυνών δεν είναι ούτε τα υπόλοιπα κόμματα στην ολέθρια πορεία της τελευταίας διετίας, που οδήγησε στον πλήρη εξευτελισμό του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος.

-Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε ένα μνημόνιο που ήξερε από την αρχή ότι δεν πρόκειται να τηρήσει. Κωλυσιέργησε συστηματικά, δεν έκανε καμία διαρθρωτική αλλαγή, καμία ιδιωτικοποίηση, παρά μόνο ακρωτηρίασε άνισα τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων.

Ακόμη και ο νυν υπουργός Οικονομικών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που τώρα ωρύεται ότι «τέλειωσε η πλάκα», όλο το διάστημα από τον περασμένο Ιούλιο ως τις αρχές Οκτωβρίου δεν έκανε απολύτως τίποτε.

Προφανώς, έως τότε νόμιζε ότι «γινόταν πλάκα»!

Με απλά λόγια, η κυβέρνηση της χώρας, τα περισσότερα μέλη της οποίας παραμένουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, κορόιδεψε τους Ευρωπαίους με υποσχέσεις ή και νομοθετήματα που ακόμη και σήμερα δεν εφαρμόζει!

-Αλλά και η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας, ουδόλως υπήρξε λιγότερο υπεύθυνη. Ο Αντώνης Σαμαράς, εκβιαζόμενος από τις συνέπειες του «δημοψηφίσματος» Παπανδρέου, υποχρεώθηκε να παραδεχτεί τα αυτονόητα, που ως τότε αρνούνταν πεισματικά: ότι πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές κι ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης μιας αναξιόπιστης χώρας είναι απειροελάχιστα.

Έτσι όμως, με αυτήν την ανεύθυνη συμπεριφορά, έδωσε το ολέθριο «σήμα» στους ξένους ότι ο μόνος τρόπος να χειριστούν τους Έλληνες πολιτικούς είναι ο εκβιασμός, η φοβέρα, το μαστίγιο.

Όσα έχουν συμβεί έκτοτε απλώς επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα αυτής την τακτικής.

-Μεγάλο μερίδιο της ευθύνης, όμως, έχουν και άλλα κόμματα, στον βαθμό που δεν επικαλούνται τουλάχιστον μια διαφορετική οικονομική και κοινωνική ιδεολογία, όπως συμβαίνει με το ΚΚΕ.

Για τα υπόλοιπα λοιπόν κόμματα (με κατ' εξοχήν παράδειγμα το ΣΥΡΙΖΑ), που αποδέχονται τους βασικούς όρους του παιχνιδιού μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η άρνησή τους να ομολογήσουν ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν πλασματικό, χτισμένο με δανεικά κι επιδοτήσεις, άρα αδύνατον να διατηρηθεί με τους όρους του παρελθόντος, είναι εξίσου εγκληματική.

Διότι συμβάλλει στην πόλωση της κοινής γνώμης κι εμποδίζει τους πολίτες να αντιληφθούν και να χωνέψουν την ουσία του προβλήματος:

Ότι η ελληνική οικονομία και κοινωνία πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνει πιο δημιουργική, πιο παραγωγική, πιο ανταγωνιστική. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Εξυγίανση και ανανέωση χρειάζονται παντού.

Αλλιώς ελπίδα δεν υπάρχει, ούτε με ευρώ ούτε με δραχμή.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα φληναφήματα για τις «ιταμές» αξιώσεις των Ευρωπαίων. Για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και τις απαιτήσεις που εκείνοι εγείρουν υπεύθυνες είναι η εγκληματική αναξιοπιστία και η ανεπάρκεια της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού μας προσωπικού.

Κι αυτή θα πρέπει να τιμωρηθεί στις επερχόμενες, ελπίζω, εκλογές, κόντρα στο κλίμα φόβου που θα επιβάλουν οι συνήθεις ύποπτοι με την απειλή της ακυβερνησίας.