Μόλις χθες ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι «έχει πρόβλημα» με την πρόθεση των Ευρωπαίων να δεσμεύσουν σε ειδικό κλειστό λογαριασμό ένα μέρος της βοήθειας των 130 δισ., που αφορά τόκους τους οποίους θα έχουν λαμβάνειν οι ιδιώτες επενδυτές.

Πολλοί, δε, έσπευσαν να μιλήσουν για απώλεια «εθνικής κυριαρχίας».

Οι Ευρωπαίοι, όπως είναι άλλωστε ξεκάθαρο, το κάνουν αυτό ώστε να έχουν τη δυνατότητα να μη δώσουν κάποια δόση του νέου δανείου, εφόσον η χώρα δεν καλύψει τους στόχους, χωρίς να προκαλέσουν εξωτερική χρεοκοπία της, αλλά μόνο «εσωτερική».

Με απλά λόγια, αν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι, θα υπάρχει ο διαρκής κίνδυνος ότι το κράτος δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις εσωτερικές υποχρεώσεις του (μισθοί, συντάξεις και άλλες δαπάνες), χωρίς επίπτωση στην εξυπηρέτηση του χρέους!

Μπορεί κάποιοι να με χαρακτηρίσουν εθνικό μειοδότη, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω πού βρίσκεται το «λάθος» σε αυτό το σχέδιο.

Είναι ή δεν είναι γεγονός ότι σχεδόν δύο χρόνια τώρα έχουμε αποτύχει παταγωδώς να πετύχουμε όχι μόνο χρηματικούς στόχους (το έλλειμμα του 2011 βγαίνει 30% υψηλότερα από τον στόχο) αλλά και ποιοτικούς, που σχετίζονταν με τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις αποκρατικοποιήσεις;

Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι για το ίδιο διάστημα οι Ευρωπαίοι, μέσω των δανείων που έχουν δώσει, καλύπτουν όχι μόνο τοκοχρεολύσια αλλά και λοιπές δαπάνες του Δημοσίου, καθώς εξακολουθούμε να έχουμε και πρωτογενές έλλειμμα;

Συγγνώμη, λοιπόν, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πώς εννοούνε κάποιοι την εθνική κυριαρχία.

Με ξένα χρήματα;

Για να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους, ακόμη κι αν γυρίσουμε στη δραχμή, θα πρέπει το κράτος να επιστρέψει ΑΜΕΣΩΣ σε πρωτογενές πλεόνασμα.

Διότι ναι μεν θα αρνηθούμε (εικάζω βάσιμα) να πληρώσουμε το κρατικό χρέος ή έστω ένα συντριπτικό ποσοστό αυτού, από την άλλη, όμως, κανένας δεν πρόκειται να μας δανείζει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Γιατί λοιπόν οι πολιτικοί μας έχουν πρόβλημα όταν η Ευρώπη τους βάζει το μαχαίρι στον λαιμό να κόψουν τα ελλείμματα του κράτους;

Αυτό είναι αναπόφευκτο, όποια λογική κι αν ακολουθήσουμε. Εντός ή εκτός ευρωζώνης, με ευρώ ή χωρίς, με άτακτη χρεοκοπία ή χωρίς, ο προϋπολογισμός του κράτους πρέπει να ισοσκελιστεί - και μάλιστα γρήγορα.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η επίκληση της εθνικής κυριαρχίας, σε τέτοιου είδους θέματα, και μάλιστα από πολιτικούς που συνέβαλαν τόσα χρόνια στην καταστροφή της χώρας, μόνο εκ του πονηρού μπορεί να γίνεται.

Φανερώνει ότι για μία ακόμη φορά απλώς θέλουν περιθώρια για να συνεχίσουν να… αποτυγχάνουν!

Όπως εκ του πονηρού είναι και τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών μας για τους μισθούς και τις συντάξεις. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τέτοιου είδους μέτρα τα έχουν οι ίδιοι.

Οι ίδιοι απέτυχαν να περιορίσουν τις δαπάνες και τις σπατάλες του Δημοσίου, οι ίδιοι απέτυχαν να προωθήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές, ή να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, οι ίδιοι δεν έκαναν ως τώρα ΟΥΤΕ ΜΙΑ αποκρατικοποίηση.

Ακόμη και ως «συγκυβερνήτες» στο διάστημα της πρωθυπουργίας Παπαδήμου.

ΥΓ.: Δεν θα μου προκαλέσει ιδιαίτερη έκπληξη αν τελικά έχουμε αποτυχία της κυβέρνησης να περάσει τη νέα συμφωνία από τη Βουλή. Διότι ναι μεν «ο φόβος (της άτακτης χρεοκοπίας) φυλάει τα έρημα», αλλά κι ο πανικός των δημοσκοπήσεων και της λαϊκής αγανάκτησης λειτουργεί αντίρροπα.

Περιττό δε να ειπωθεί ότι με αυτές τις συνθήκες -και το δεδομένο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον- κάτι τέτοιο θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.