Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά το πικρό πάθημα του Νοεμβρίου στη Βόρεια Ελλάδα, η κυβέρνηση και η επιτροπή των ειδικών έχουν κάνει σημαντικά βήματα όχι μόνο στην περισσότερο έγκαιρη λήψη αποφάσεων, αλλά και στην ενίσχυση της λεγόμενης επιδημιολογικής επιτήρησης.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον διπλασιασμό των τεστ, αυτό το διάστημα, σε σχέση με εκείνη την περίοδο, την αύξηση των «ιχνηλατών» της πολιτικής προστασίας, με έμφαση στην επαρχία, που ξεκίνησε τον Ιανουάριο, την πολύ πρόσφατη απόφαση να γίνονται δωρεάν τεστ στους εργαζόμενους, δύο φορές τον μήνα.
Εντούτοις, έως τη στιγμή που τα εμβόλια θα μπορέσουν να μειώσουν σημαντικά τις νοσηλείες και τη μετάδοση, έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο, που μετράται σε αρκετούς μήνες, στην καλύτερη περίπτωση. Δρόμο που θα είναι ολέθριο να διανύσουμε με σκληρό λοκντάουν ή με ολίγον πιο χαλαρές εκδόσεις του, με αλλεπάλληλα έστω «ακορντεόν», που έχουν κόστος από 3 δισ. ευρώ έως 1,6 δισ. ευρώ (με ανοιχτή τη λιανική), κάθε μήνα, χωρίς να λογαριάζουμε τις άυλες επιπτώσεις, όπως π.χ. η κοινωνικοποίηση και η μόρφωση παιδιών και εφήβων!
Πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτό το τεράστιο κόστος, σε μεγαλύτερο βαθμό; Ενισχύοντας περαιτέρω τα αδύνατα σημεία μας απέναντι στην πανδημία. Μεταξύ των οποίων συγκαταλέγουμε την ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, μια βασική αιτία διασποράς που δεν έχουμε τη δυνατότητα να μελετήσουμε και να ιχνηλατήσουμε αποτελεσματικά, την έλλειψη άμεσου ελέγχου (με τεστ) των ασυμπτωματικών επαφών ενός κρούσματος, τη βαθύτερη και πιο έγκαιρη ιχνηλάτηση, τη στελέχωση της επιτροπής με πρόσθετα μέλη άλλων ειδικοτήτων, από επιστήμονες της συμπεριφοράς έως και «μοντελιστές», την εύρεση τρόπων αποσυμφόρησης των σχολικών αιθουσών, ενδεχομένως με «εκ περιτροπής λειτουργία».
Γιατί όχι και τη συνταγογράφηση δωρεάν τεστ για όλο τον πληθυσμό που δεν έχει εμβολιαστεί, π.χ. με μηνιαία συχνότητα, μια πρόταση της αντιπολίτευσης που ενώ απορρίφθηκε, εντέλει ήδη υλοποιείται σταδιακά μέσα από την παροχή δωρεάν τεστ στους εργαζόμενους, αλλά και με την πλατφόρμα για τα δειγματοληπτικά τεστ.
Πρόκειται για πρόσθετα μέτρα που έχουν μεν σημαντικό κόστος, το μέγεθός του όμως ωχριά μπροστά στο οικονομικό και κοινωνικό κόστος των επαναλαμβανόμενων λοκντάουν.
Στο ίδιο πλαίσιο, έχει ιδιαίτερη σημασία και η όσο το δυνατόν πιο «αυστηρή» εφαρμογή των όρων μιας καραντίνας, όταν προκύπτει η ανάγκη της, ήτοι ο περιορισμός των άσκοπων μετακινήσεων, που έχουν ως αποτέλεσμα να παρατείνεται η διάρκεια ή και να οδηγούμαστε σε σκληρότερους όρους.
Όλως παραδόξως, ακούμε εδώ και μήνες ότι η εφαρμογή για τα SMS δεν έχει «κόφτη», λες και θα ήταν τιτάνιο έργο να γίνει αναβάθμισή της, με τρόπο που να διασφαλίζει ότι ανάλογα π.χ. με τον αριθμό του μηνύματος, θα «απαντά» αρνητικά όταν ξεπεραστεί ένα όριο, μέσα σε διάστημα 24 ωρών. Και λέμε παραδόξως, διότι μια απλή συνομιλία με έμπειρους προγραμματιστές οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό και σε ελάχιστο χρόνο! Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζεται;
Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά είναι «ενοχλητικά» ή ενδεχομένως και περιττά, αφού η Ελλάδα έχει καταφέρει να περιορίσει τις ανθρώπινες απώλειες, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Ωστόσο, μάλλον μας διαφεύγει μια σημαντική παράμετρος: Το έχουμε καταφέρει αυτό, εφαρμόζοντας σκληρότερα μέτρα καραντίνας απ' ό,τι οι άλλες χώρες και για μεγαλύτερα διαστήματα. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχουμε τόσο σημαντική οικονομική επίπτωση, από πλευράς ύφεσης (τη δεύτερη χειρότερη επίδοση στην ΕΕ μετά την Ισπανία, υπολογίζει ότι είχαμε το 2020 η Κομισιόν).
Δεν είναι μόνο η εξάρτηση από τον τουρισμό και την κατανάλωση.