Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο κρίσεις ταυτόχρονα. Η πρώτη αφορά τον κορωνοϊό, που ήδη επιδρά στην οικονομική και κοινωνική ζωή και η δεύτερη, την κατάσταση που έχει δημιουργήσει ο Ερντογάν, χρησιμοποιώντας μετανάστες και πρόσφυγες ως πολιορκητικό κριό στα σύνορα, μετατρέποντας το πρόβλημα σε θέμα εθνικής ασφάλειας.
Στην πρώτη περίπτωση, οι δυνατότητες αντιμετώπισης του θέματος περιορίζονται πρακτικά στα μέτρα που λαμβάνει η πολιτεία, αλλά και στην ατομική υπευθυνότητα από την πλευρά των πολιτών, που πρέπει με τη σειρά τους να τηρούν τα μέτρα και τις διαδικασίες πρόληψης/περιορισμού του ιού, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα την απαραίτητη σύνεση και ψυχραιμία.
Ο καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος φαίνεται να προσέγγισε με ακρίβεια τη διάσταση του προβλήματος, λέγοντας ότι «δεν είναι ούτε απλή γρίπη όπως λένε μερικοί, ούτε θα είναι η συντέλεια του κόσμου. Οι επιπτώσεις όμως για τις ευπαθείς ομάδες θα είναι μεγάλες, αν δεν ελέγξουμε τη διασπορά του».
Το αν θα ελεγχθεί η διασπορά, σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ατομική ευθύνη. Είτε αυτό αφορά τη λήψη μέτρων ατομικής πρόληψης, είτε τη συμπεριφορά του εάν αντιληφθεί την ύπαρξη «ύποπτων» συμπτωμάτων.
Για την πολιτεία, όμως, πέρα από τα μέτρα προστασίας του πληθυσμού, υπάρχει και η αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων που προκαλεί όχι μόνο η εγχώρια αλλά και η διεθνής εξάπλωση της επιδημίας, γεγονός που εύλογα προκαλεί «στρες» στον κρατικό μηχανισμό. Πολύ δε περισσότερο, όταν ταυτόχρονα εξελίσσεται και η δεύτερη κρίση, στα σύνορά μας. Η οποία επίσης πρέπει να αντιμετωπιστεί με σύνεση, ψυχραιμία και προπαντός ενότητα, όχι μόνο στα υψηλά πολιτικά επίπεδα αλλά και από την πλευρά των πολιτών, χωρίς επικίνδυνες ακρότητες.
Μέχρι στιγμής, η επιβεβλημένη προστασία των συνόρων αποδεικνύεται ικανοποιητική, κι αυτό πιστώνεται στην κυβέρνηση, όπως και οι διπλωματικές ενέργειες που έγιναν την περασμένη εβδομάδα.
Εντούτοις, η συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων μας δεν είναι αυτή που θα έπρεπε απέναντι στην Ελλάδα. Τόσο η ρητορική όσο και οι ενέργειές τους, προς το παρόν τουλάχιστον, αφορούν τη φύλαξη των συνόρων μας, παραγνωρίζοντας το, για τους γνωρίζοντες, προφανές: τα ελληνικά σύνορα με την Τουρκία δεν μπορούν να θωρακιστούν σε ποσοστό 100%, ιδίως στο θαλάσσιο μέρος τους. Τουλάχιστον όχι χωρίς τεράστιο χρηματικό κόστος και την οικοδόμηση μιας κατάστασης που θα μετέτρεπε τα ελληνικά παράλια σε τεχνητό φρούριο, ακυρώνοντας οποιαδήποτε τουριστική έλξη.
Κι αυτό δημιουργεί το αναπόφευκτο ερώτημα: Τι θα γίνει με όσους καταφέρουν να εισέλθουν στη χώρα (σ.σ. μόνο σε μια μέρα υψηλής έντασης στα ελληνικά σύνορα, πέρασαν δια της θαλάσσιας οδού, πάνω από 400 άτομα!), παρά τα μέτρα ασφαλείας;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη παγίδα στην οποία δεν πρέπει να πέσει η Ελλάδα. Να μετατραπεί σε φρούριο αλλά και «αποθήκη», με τους εταίρους μας να αποφεύγουν το βάρος στις δικές τους χώρες.
Το δάκτυλο σε αυτή τη διάσταση του προβλήματος έβαλε -προβοκατόρικα- χθες Κυριακή ο Ερντογάν, καλώντας την Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορα και να στείλει πρόσφυγες στην Ευρώπη.
Προφανώς η λύση δεν βρίσκεται σε τέτοιου είδους μονομερείς ενέργειες. Το πρόβλημα όμως δεν παύει να είναι υπαρκτό. Και το χειρότερο είναι, σύμφωνα με πληροφορίες πηγών της στήλης, ότι ακόμη και ψηλά στην ιεραρχία της Ευρώπης, υπάρχουν ιθύνοντες που θεωρούν ότι η χώρα μας μπορεί κάλλιστα να σηκώσει μεγαλύτερο βάρος προσφύγων/μεταναστών, από αυτό που σηκώνει ήδη!
Γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για τη χώρα μας.
Κατά την άποψη του υπογράφοντος, το θέμα που έχει δημιουργηθεί στα σύνορα πρέπει να αντιμετωπιστεί με απόλυτη ενότητα του πολιτικού φάσματος, αντίστοιχη αυτής που εκδηλώθηκε -ευτυχώς- σε ό,τι αφορά το θέμα του COVID-19.
Προς το παρόν υπάρχουν σχετικές ενδείξεις, με την αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει πολύ συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις, που συνοδεύονταν βεβαίως από την -επιβεβλημένη στα καθ' ημάς- αντιπολιτευτική «σάλτσα».
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεδομένων των διαστάσεων στις απόψεις των χωρών-μελών, προκειμένου να υπάρξει πραγματικά συγκροτημένη ευρωπαϊκή αντιμετώπιση στο μεταναστευτικό/προσφυγικό θέμα, θα απαιτηθούν Σύνοδοι Κορυφής, από την έκβαση των οποίων θα εξαρτηθεί και το αποτέλεσμα.
Εντούτοις, η κυβέρνηση εμφανίζεται διστακτική να προχωρήσει σε σχετικό αίτημα, για λόγους που εκείνη γνωρίζει. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι όμως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι με δεδομένες τις καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους των ευρωπαϊκών οργάνων, ο χρόνος δεν περισσεύει. Διότι ενδέχεται στο πέρασμά του να δημιουργηθούν τετελεσμένα που θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει.
ΥΓ.: Μέσα στο ανωτέρω πλαίσιο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την ενδεχόμενη δίοδο σύμπτωσης μεταξύ των δύο ταυτόχρονων κρίσεων. Μέχρι στιγμής, η Τουρκία εμφανίζεται απρόσβλητη από τον κορωνοϊό. Γεγονός που έχει ήδη προκαλέσει έντονες υποψίες, καθώς συνορεύει κι έχει σημαντικές εμπορικές σχέσεις με το Ιράν, όπου υπάρχει επιδημία, ενώ στο έδαφός της βρίσκονται πρόσφυγες/μετανάστες από περιοχές του κόσμου που είτε έχουν πληγεί, είτε έχουν ανύπαρκτο υγειονομικό σύστημα, άρα και περιορισμένες δυνατότητες διάγνωσης. Όπως και να έχει, η όποια «υποδοχή» μεταναστών έχει τώρα μια επιπλέον διάσταση. Αυτή της επιδημιολογικής πρόληψης σε σχέση με τον COVID-19.