Έχοντας προφανώς δαγκώσει περισσότερα από όσα μπορούσε να μασήσει στη Συρία, η Τουρκία, για μια ακόμη φορά, επιχειρεί να κάνει εξαγωγή των προβλημάτων της προς δυσμάς, με αφετηρία τη χώρα μας. «Όπλο» της αυτή τη φορά τα εκατομμύρια δυστυχισμένων, μεταναστών και προσφύγων, που έχουν βρει καταφύγιο στο έδαφός της, τους οποίους και εξαπολύει τώρα εναντίον των ελληνικών συνόρων, σε αριθμούς πρωτόγνωρους.
Πρόκειται για ενέργεια μεγάλης κυνικότητας, που όμως φέρνει τη χώρα μας σε πολύ «λεπτή» θέση, καθώς οφείλει να προασπίσει τα σύνορα, όχι απέναντι σε στρατιωτικές δυνάμεις του εχθρού, αλλά έναντι χιλιάδων άμαχων προσφύγων που οδηγούνται σε αυτά από τον τουρκικό μηχανισμό.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως «ελληνικό» πρόβλημα. Πρόκειται για διεθνές θέμα, που αφορά πρωτίστως την Ευρώπη. Εντούτοις, η Ελλάδα, που έτυχε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, δεν έχει πάρει την απαραίτητη στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους της, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία, που ακόμη και χθες περιορίστηκε σε χλιαρές δηλώσεις απέναντι στα όσα κάνει ο Ερντογάν.
Το γεγονός ότι αρκετές χώρες της Ευρώπης, μηδέ εξαιρουμένης και της πιο ισχυρής, ακολουθούν στο θέμα την τακτική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», είτε για λόγους γεωπολιτικούς είτε διότι πολύ απλά θέλουν να αποφύγουν την εισροή προσφύγων, πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από την αντιπολίτευση.
Το ότι στην περίπτωσή μας το προσφυγικό τείνει να εξελιχθεί σε θέμα εθνικής ασφάλειας και σταθερότητας, εξαιτίας των ενεργειών της Τουρκίας, δεν αποτελεί υπερβολική διαπίστωση. Αποτελεί γεγονός. Το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί το συντομότερο, με ενιαία εθνική στρατηγική, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία. Διότι, σε ταραχώδεις συνθήκες, όπως αυτές που τείνουν να επικρατήσουν στα σύνορά μας, αρκεί μια σπίθα για να ανάψει η φωτιά.
Είναι πλέον απαραίτητο να ενισχυθεί άμεσα όχι μόνο η ευρωπαϊκή παρουσία στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορα αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά σε διπλωματικό επίπεδο οι τουρκικές ενέργειες.
Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει άμεσα να υπάρξει διακομματική συνεννόηση, με αντικείμενο μεταξύ άλλων την από κοινού δραστηριοποίηση των πολιτικών δυνάμεων στο εξωτερικό, προκειμένου να πιεστούν όχι μόνο τα ευρωπαϊκά όργανα αλλά και οι εθνικές αντιπροσωπείες, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις των εταίρων μας, που εντέλει, ας μην κρυβόμαστε, λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, δε, ένα αίτημα για τη σύγκληση Συνόδου Κορυφής μόνον άκαιρο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Τα ελληνικά σύνορα δεν μπορεί να είναι ευρωπαϊκά σύνορα μόνο «στα χαρτιά». Ούτε η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει ως απομονωμένο «φρούριο», που αποκρούει -αλλά και φιλοξενεί υποχρεωτικά προς όφελος των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών- κύματα μεταναστών, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Οπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία, αδιαπέραστα σύνορα δεν υπάρχουν, ιδίως όταν μεγάλο μέρος τους είναι θαλάσσιο. Κατά συνέπεια, η προσπάθεια φύλαξης των συνόρων, αν δεν συνοδεύεται από μετεγκαταστάσεις σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα είναι μοιραία ατελέσφορη σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος.
Το γεγονός ότι ο Ερντογάν πραγματοποίησε αυτές τις μέρες την από ετών απειλή του σημαίνει άλλωστε πως αν δεν πάρει την απάντηση που πρέπει, όχι μόνον από την Ελλάδα αλλά από την Ευρώπη, ακόμη κι αν χαλαρώσει την πίεση αυτή τη φορά, θα είναι έτοιμος να το ξανακάνει, με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα, όποτε αισθανθεί ότι είναι προς το συμφέρον του.