των Ε.Ι. Βάρσου - Α.Ν. Καραλή *

Καμιά φορά τα πράγματα είναι τόσο εμφανή που σου γεννάνε υποψίες και χάνεις όλο σου το χρόνο και την ενέργεια προσπαθώντας ν’ αποδείξεις το αδικαιολόγητο του πράγματος. Σαν από εμπάθεια που έμεινες έξω από το χορό. Too good to be true? Επομένως κάτι πρέπει να κρύβεται από πίσω. Το σκαλίζεις, το ξανακοιτάς, το εξετάζεις από κάθε οπτική, συμφωνείς με όλους ότι έχει πραγματοποιήσει ένα θαύμα που βρίσκεται εδώ που βρίσκεται…κι αυτό συνεχίζει. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αλλά όχι. Μιλάμε για τον Γενικό Δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Στις αρχές Οκτωβρίου τα πράγματα ήταν όντως ξεκάθαρα. Ο Γενικός Δείκτης μόλις είχε τσακίσει ανοδικά τον Κινητό Μέσο των 200 ημερών, ο MACD είχε δώσει ένα πολύ τρανταχτό σήμα εισόδου, ο τζίρος ”έσκαγε μύτη” πάνω από τα 100 εκ. euro, ο σχηματισμός αντεστραμμένου Ώμου-Κεφαλής-Ώμου μόλις είχε επιβεβαιωθεί και το εξπρές αναχωρούσε για την πρώτη στάση-στόχο, τις 2.550 μονάδες.

Μόλις διέσπασε τις 2.550 μονάδες όλοι ψάχναμε το ενδεχόμενο του overshooting, δηλαδή ένα όριο πάνω από την τιμή στόχο που δεν δικαιολογείται τεχνικά αλλά οφείλεται στον ενθουσιασμό (ή στον πανικό σε άλλες περιπτώσεις) της στιγμής.

Το βάλαμε στις 2.600 μονάδες. Τις ξεπεράσαμε κι αυτές. Και φτάσαμε τις 2.650 μονάδες που αποτελούν πράγματι ισχυρή αντίσταση, την οποία δοκιμάζει η αγορά την τελευταία εβδομάδα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία είναι η αλήθεια. Αλλά η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην αγορά ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ότι η τάση έχει αλλάξει και το momentum δείχνει τις 2.800 μονάδες.

Έχοντας ξεσυνηθίσει, φευ –η τετραετία 1999-2003 άφησε πίσω της τρομερές πληγές, και ψυχολογικά σύνδρομα στον χρηματιστηριακό επενδυτή, τι σημαίνει να είναι σε μια αγορά με ανοδική τάση, καθείς εξ ημών –άλλος περισσότερες άλλος λιγότερες φορές- έχει τσακώσει τον εαυτό του να κοιτάζει το δρόμο που έχει αφήσει πίσω του ο Γενικός Δείκτης και να τον πιάνει ίλιγγος.

Η σκέψη ”αυτό ήταν, από αύριο φύγαμε για κάτω – δεν μπορούμε/δεν γίνεται να πάμε ψηλότερα” περνάει απ’ το μυαλό μαζί με εικόνες μιας κόκκινης οθόνης κι ενός πρωτοσέλιδου του ΜΕΤΟΧΟΥ με μια τεράστια αρκούδα να σε αγριοκοιτάζει...

Κι όμως, δεν υπάρχει λόγος να πάμε κάτω. Αν η μισή μαγκιά του τεχνικού αναλυτή έγκειται στο ν’ ανακαλύπτει την τάση και να την ακολουθεί, η άλλη μισή είναι να καταλαβαίνει πότε αυτή μας άφησε χρόνους. Και η δική μας τάση, η τάση που μας έφερε από τις 2.200 στις 2.650 μονάδες, δεν φαίνεται να θέλει ακόμα να μας εγκαταλείψει, παρόλο που φροντίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα να μας ταρακουνά.

Πιο επίσημα θα λέγαμε ότι ”δεν υπάρχουν σαφή σημάδια διάθεσης τερματισμού η μεταστροφής της καθεστηκυίας ανοδικής μεσοπρόθεσμης τάσης”.

Μπορεί να έχει χάσει την αρχική της λάμψη και ζωηράδα, υπό την έννοια της αδυναμίας διάσπασης της αντίστασης των 2.650 μονάδων. Ωστόσο, η συσσώρευση στην περιοχή των 2.600-2.650 μονάδων αφήνει περιθώρια μετεξέλιξης σε νέο σχηματισμό συνέχισης τάσης, που θα δώσει και το τελευταίο (χα! –σίγουρα το τελευταίο;- πέφτουμε κι εμείς στην παγίδα) κομμάτι ανόδου έως τις 2.800 μονάδες. Η άνοδος θέλει τα σκαλοπάτια της.

Προς το παρόν, τα σκαλοπάτια της δεν είναι διορθώσεις αλλά συσσωρεύσεις που εξελίσσονται σε σχηματισμούς συνέχισης τάσης. Όταν (και αν) διασπασθούν οι 2.650 μονάδες θα έχει επιβεβαιωθεί άλλος ένας.

Αν πέσαμε τελείως έξω, θα μας το πει η στήριξη των 2.600 μονάδων. Τυχόν διάσπασή της θα πρέπει να μας βάλει στην πρίζα άμεσα!

Κι αν αισθάνεστε ότι οι τράπεζες που μας έφεραν ως εδώ έμειναν από δυνάμεις, θυμηθείτε τα μη τραπεζικά blue chips του FTSE-20 αλλά και τις καλές εταιρείες της μεσαίας κεφαλαιοποίησης που τώρα τελευταία άρχισαν να βγαίνουν από τη σκιά.

Αυτά προς το παρόν. Κι ως συνήθως... οψόμεθα!!

* Ο Ε. Ι. Βάρσος είναι διευθύνων σύμβουλος της Merit ΑΧΕΠΕΥ και ο Α.Ν. Καραλής είναι χρηματιστηριακός εκπρόσωπος.