2007: Έτος-κόλαφος για τις τράπεζες

Το 2007 μετατρέπεται στο πλέον τραυματικό έτος για τον χρηματοοικονομικό κλάδο. Διαγραφές δεκάδων δισ. δολαρίων, ”παραιτήσεις” κορυφαίων στελεχών και κάθετη υποχώρηση μετοχών και κεφαλαιοποιήσεων. Οι τράπεζες ρίσκαραν, αλλά δεν φρόντισαν, ταυτόχρονα, να ”καλύψουν τα νώτα τους” και φυσικά έχασαν. Σε μεγαλύτερο βαθμό ”χαμένοι”, όμως, αποδεικνύονται οι μέτοχοι και φυσικά οι επενδυτές.

Δημοσιεύθηκε: 6 Νοεμβρίου 2007 - 11:45

από τη στήλη ”Editorial Comment”

Η παραίτηση του κ. Chuck Prince από τη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Citigroup, μία εβδομάδα μετά την αντίστοιχη ”πορεία” του κ. Stan O’Neil της Morgan Stanley, απλώς αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που έχει προκαλέσει η πιστωτική κρίση.

Η απώλεια δύο κορυφαίων ονομάτων από τη Wall Street καθιστά το 2007 το πλέον τραυματικό έτος για τον τραπεζικό κλάδο από το 2007 έως και σήμερα.

Προηγούμενες κρίσεις, μεταξύ αυτών η αναταραχή στις αγορές ομολόγων το 1994 και η κατάρρευση του Long-Term Capital Management το 1998, απλώς προκάλεσαν επανεξέταση του επιπέδου κινδύνου των τραπεζών.

Όμως οι διαγραφές απωλειών της φετινής χρονιάς οδήγησαν σε ”παραιτήσεις” (ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζεται για τους κ. Prince και O’Neil) και η σκιά που μένει θα διατηρηθεί πολύ μεγαλύτερο διάστημα.

Το τελευταίο χτύπημα για τον κ. Prince ήταν σαφώς η ανακοίνωση της Citigroup ότι θα προχωρήσει σε περαιτέρω διαγραφές απωλειών, αξίας από 8 έως και 11 δισ. δολάρια. Ο ίδιος πριν από μερικές εβδομάδες δήλωνε ότι τα προβλήματα στην αγορά subprime δεν θα πλήξουν τον όμιλο. Ήδη ο τρόπος με τον οποίο διοικούσε την τράπεζα ήταν υπό αμφισβήτηση.

Βέβαια δεν έχουν όλες οι τράπεζες την ίδια ένταση… πονοκεφάλου. Μέχρι σήμερα, οι JP Morgan Chase και Goldman Sachs μοιάζουν να έχουν ξεπεράσει την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Όμως ακόμη και αυτή η εικόνα μπορεί να αλλάξει έως το τέλος του έτους, καθώς και άλλοι χρηματοοικονομικοί όμιλοι αναμένεται να μας επιφυλάσσουν εκπλήξεις ανάλογες με αυτές της Citi.

Από την άλλη πλευρά, όλες οι τράπεζες, αν και σε διαφορετικό βαθμό, βρίσκονται σε κίνδυνο δεδομένης της έκθεσής τους σε μια αγορά η οποία τα τελευταία χρόνια πρόσφερε εύκολες και υψηλές αποδόσεις.

Τα πιστωτικά παράγωγα και άλλα σύνθετα επενδυτικά εργαλεία ήταν τόσο ”αφηρημένα” στη σύνθεσή τους, ώστε μόλις εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα κανείς δεν ήθελε να τα αγοράσει.

Δύο μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από την κρίση. Πρώτον, ότι τα μοντέλα υπολογισμού των κινδύνων που χρησιμοποιούν οι τράπεζες τελικά αποδεικνύονται εξαιρετικά επικίνδυνα. Μπορεί να είναι καλά όταν αποτυπώνουν την τρέχουσα αξία των μετοχών, αλλά είναι ”ανίκανα” σε ό,τι αφορά την πρόβλεψη μελλοντικών κρίσεων.

Δεύτερον, ότι η στάση και οι πρακτικές που ακολούθησε ο κλάδος σε ό,τι αφορά τα επίπεδα κινδύνου τα οποία ανέλαβε ήταν λανθασμένες. Το συμπέρασμα στο οποίο θα πρέπει να καταλήξουμε είναι ότι όταν οι αγορές βρίσκονται σε κρίση, οι τράπεζες θα πρέπει να προχωρούν σε διαγραφές ζημιών αξίας δεκάδων δισ. δολαρίων και οι επικεφαλής τους θα πρέπει να ”παραιτούνται”.

Πάντως τόσο για τον κ. Prince όσο και για τον κ. O’Neil, των οποίων οι αποζημιώσεις θα ξεπεράσουν τα 100 εκατ. δολάρια, το όλο παιχνίδι δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένο. Μέτοχοι, όμως, και επενδυτές δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί.

© The Financial Times Limited 2007. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation