Γιατί όλοι οι γονείς πρέπει να παίρνουν «άδεια» από την οικογένεια τους

Χωρίς αμφισβήτηση, ο βασικός λόγος για τα επαγγελματικά ταξίδια είναι η απόδραση από την οικογενειακή ζωή. Έχω περάσει πέντε εβδομάδες μακριά, καλύπτοντας το Μουντιάλ, και παρόλο που συχνά περπατούσα στις πόλεις της Ρωσίας με την ευχή να μπορούσα να δείξω στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου αυτά που έβλεπα και παρόλο που το Face Time δεν ήταν αρκετό και μολονότι δούλευα 14 ώρες κάθε μέρα, η πικρή αλήθεια είναι ότι ήμουν ευγνώμων για την ξεκούραση από την οικογένεια. Οι «άδειες» για γονείς, τους κρατούν με σώας τας φρένας.

Η οικογενειακή ζωή δεν είναι εύκολη. Η αγάπη είναι το εύκολο κομμάτι. Νοιάζομαι περισσότερο για τα παιδιά μου παρά για μένα. Από τότε που γεννήθηκαν, έχω φτάσει να θεωρώ τον δικό μου θάνατο ένα διαχειριστικό θέμα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι είμαστε μαζί κάθε μέρα. Τα παιδιά και οι ενήλικες δεν έχουν πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Τα παιδιά θεωρούν τις δικές μας συζητήσεις βαρετές, όπως και εμείς τις δικές τους.

Η οικογενειακή ζωή αφορά την επανάληψη. Τη Δευτέρα το απόγευμα, όλοι έρχονται σπίτι και τρώτε μαζί και, στα διαστήματα μεταξύ τσακωμών για άνευ ουσίας πράγματα, μαθαίνεις κάτι λίγα για το πώς πέρασαν όλοι τη μέρα τους. Τα βάζεις για ύπνο, τους λες μηχανικά ότι τα αγαπάς, μετά παραπατάς πολύ κουρασμένος, για να ξοδέψεις ό,τι έχει απομείνει από το απόγευμα, πληρώνοντας τα σχολικά τους γεύματα μέσω διαδικτύου. Την Τρίτη το απόγευμα, ξεκινάμε πάλι από την αρχή.

Είμαι σαστισμένος από τον απόλυτο αριθμό ωρών, που η τυχαία σύνθεση της ομάδας μας (το γένος είναι το μόνο κριτήριο) περνάει μαζί. Βλέπω περισσότερο τα παιδιά μου κατά μέσο όρο σε ένα Σαββατοκύριακο, από ότι έχω δει κάποιους στενούς φίλους εδώ και χρόνια. Όταν ήμουν παιδί, η επιστροφή στο σχολείο τη Δευτέρα το πρωί ήταν το τέλος της ελευθερίας. Σήμερα που είμαι γονέας, νιώθω ότι είναι η έναρξη της. Και επειδή τα παιδιά μου με βλέπουν τόσο συχνά, είναι σχεδόν αδύνατο να παρουσιάζω τον καλύτερο (ή τον πιο ικανοποιητικό) εαυτό μου σε αυτά. Ήδη φοβάμαι να διαβάσω τις πρώτες τους εκθέσεις.

Ομολογουμένως, είμαι ιδιαίτερα ακατάλληλος για οικογενειακή ζωή. Είμαι τόσο πρόθυμος να είμαι μόνος, που εργάστηκα ευχαρίστως σε ένα γραφείο ολομόναχος για 20 χρόνια και είμαι αρκετά εργασιομανής, που δαπανώ τον περισσότερο χρόνο μου με τα παιδιά σκεπτόμενος όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνω εκείνη την ώρα.

Προσπαθώ να σκέφτομαι την πατρότητα «πλήρους απασχόλησης» ως απλώς μία φάση - «μία (μακρά) περίοδο της ζωής», όπως την αποκάλεσε ο δημοσιογράφος Nicholas Lemann. Εάν φτάσω τα 80, θα έχω περάσει μόνο περίπου ένα τέταρτο της ζωής μου έτσι.

Ελπίζω ότι θα είμαι ελεύθερος στην τρίτη ηλικία και επίσης ελπίζω ότι θα είμαι σε καλή κατάσταση για να το απολαύσω. Αλλά ενώ είμαι σε αυτή τη φάση του γονέα, χρειάζομαι ένα περίεργο διάλειμμα. Το να ζω μόνος μου και το να ζω με την οικογένεια μου είναι και τα δύο μη ικανοποιητικά, οπότε το κόλπο είναι να τα συνδυάσω.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά στο Παρίσι, βλέπω γονείς τριγύρω μου να παίρνουν «άδειες» όλη την ώρα. Ένας τυπικός Γάλλος συνταξιοδοτείται περίπου στα 60 και ζει μέχρι τα 83, οπότε η χώρα έχει επαρκή τροφοδοσία από γιαγιάδες και παππούδες που είναι σε φόρμα, άεργοι, πρόθυμοι να πάρουν τα παιδιά για τις ατελείωτες γαλλικές διακοπές. Πολλοί από αυτούς, επίσης, έχουν μεγάλα σπίτια σε ειδυλλιακά τοπία (χωρίς θέσεις εργασίας) στην επαρχία.

Αυτό το σύστημα είναι τόσο θεσμοθετημένο που τα γαλλικά ξενοδοχεία γεμίζουν κάθε Σεπτέμβριο με γιαγιάδες και παππούδες, οι οποίοι ξεκουράζονται, ύστερα από τα καλοκαίρια τους με τα παιδιά. Οι Γάλλοι γονείς μπορούν επίσης να στείλουν τα παιδιά τους να μείνουν για αρκετό καιρό σε κατασκηνώσεις, που συχνά οργανώνονται και επιδοτούνται (στην γαλλοσοβιετική παράδοση) από τους εργοδότες των γονιών τους.

Πολλοί από τους ομολόγους μου στο Παρίσι στέλνουν τους απογόνους τους την πρώτη μέρα των σχολικών διακοπών και μετά επιστρέφουν στο κρεβάτι. Φαίνεται να το κάνουν αυτό χωρίς ενοχές. Δεν έχω ακούσει ποτέ Γάλλο γονέα να λέει, «η παιδική ηλικία της Lilou είναι τόσο σύντομη, δεν θα μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου αν θα έχανα μία μέρα από αυτή, οπότε θα περάσουμε τους επόμενους δύο μήνες δεμένοι μαζί, σε κάποιο πρωτόγονο κάμπινγκ».

Ένας φίλος απολαμβάνει να μου λέει για τις εβδομάδες που περνάει μόνος του στο διαμέρισμα του, συχνά χωρίς ακόμη και τη σύζυγό του. Θέλω να τον χτυπήσω. Καθώς δεν είμαι Γάλλος, δεν είχα ούτε πέντε μέρες μόνος μου στο διαμέρισμα μου, την τελευταία δεκαετία.

Η βρετανική ανώτερη τάξη λύνει το όλο πρόβλημα της οικογένειας μεγαλώνοντας τα παιδιά τους σε οικοτροφεία. Οι υπόλοιποι εμείς Άγγλοι χρειαζόμαστε γονικό σαμπάτικαλ. Ο καλύτερος τρόπος για να το πάρεις είναι να ισχυρισθείς ότι, λυπηρώς, ο εργοδότης σου σε αναγκάζει να πας ένα μακρύ ταξίδι. Εντούτοις, αυτή η στρατηγική εξαρτάται από το φύλο. Όταν η σύζυγός μου ταξιδεύει για δουλειά, συνεχώς της λένε «Ω, πρέπει να σου λείπουν τα παιδιά σου τρομακτικά». Έχει γίνει περίεργα απρόθυμη να ταξιδεύει για δουλειά.

Είναι διαφορετικό για τους μπαμπάδες. Ένα Μουντιάλ είναι μία «θάλασσα» ανδρών και στον μήνα που πέρασα τρώγοντας φιστίκια σε κέντρα μέσων ενημέρωσης με φίλους δημοσιογράφους ή σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον για να μπούμε στις συνεντεύξεις Τύπου, ένας από αυτούς με ρώτησε ακριβώς, αν το έβρισκα δύσκολο να είμαι μακριά από τα παιδιά μου. Αυτός ο άνθρωπος έφυγε νωρίτερα από το Μουντιάλ, επειδή ανησυχούσε για την χαμηλή ποιότητα που είχαν οι επαφές με το μικρό παιδάκι του στο Skype.

Αμέσως μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, πήρα ένα μπόνους: Για πρώτη φορά όλων των εποχών, τα παιδιά μου έχουν συναινέσει να πάνε διακοπές για δύο εβδομάδες σε κατασκήνωση. Για πρώτη φορά τα τελευταία 12 χρόνια, η σύζυγός μου και εγώ έχουμε δύο εβδομάδες μαζί. Είναι υπέροχο.

Προκαλεί επίσης φόβο – σα να ξεκινάς μία σχέση από την αρχή.

Όταν έρθει ο Σεπτέμβριος, το γονικό σαμπάτικαλ θα μου επιτρέψει να μπω δυναμικά στην οικογενειακή ζωή, με νέο ενθουσιασμό. Αλλά όταν το είπα αυτό σε έναν φίλο, είπε, «όχι, θα το κάνει απλώς πιο δύσκολο για σένα να επιστρέψεις στο μπουντρούμι».

© The Financial Times Limited 2018. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation