Άσχετα σε ποιον... θεό πιστεύει ο καθένας και με το πού κλίνει πολιτικά, είναι τραγική ειρωνεία να φτάνουμε σε αδιέξοδο τη στιγμή που κάτι έχει αλλάξει.

Ο επόμενος πρωθυπουργός, εφόσον σχηματιζόταν κυβέρνηση, θα πήγαινε στις Βρυξέλλες και θα επέστρεφε (περίπου) θριαμβευτής.

Και εξηγούμεθα, καθότι η παράταση της προθεσμίας προσαρμογής έχει ήδη αποφασιστεί και όχι για έναν χρόνο (όπως υποστηρίζει ο Ευάγγ. Βενιζέλος) αλλά ίσως και μέχρι το 2018. Στο τραπέζι βρίσκεται επίσης πρόταση κατάργησης αποφάσεων που αφορούν τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Εκτιμούμε (χωρίς να έχουμε την απαραίτητη πληροφόρηση) πως είναι ζήτημα χρόνου να απελευθερωθεί αναπτυξιακή βοήθεια (στο πλαίσιο μέτρων προς χώρες της περιφέρειας), ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν και για τη χώρα μας.

Δεν υποστηρίζουμε, βέβαια, πως οι αλλαγές θα ήταν τόσο δομικές όσο τις ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας, όμως πολύς κόσμος θα έπαιρνε κάποιες ανάσες.

σ.σ.: στην πρόσκληση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Φρ. Ολάντ το Παρίσι απάντησε διπλωματικά, επικαλούμενο το πρωτόκολλο. Έχει άραγε φανεί κάποιο δείγμα γραφής από την πλευρά του Παρισιού προς την Αθήνα (Κουμουνδούρου) που να καθιστά συγκρατημένα αισιόδοξο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Επειδή, έκτος των άλλων, «τρέχουν» και τα εθνικά θέματα (για να μην ξεχνιόμαστε): Είναι άραγε επαρκώς ξεκάθαρες οι θέσεις του ενιαίου φορέα (αλλά και των 12 συνιστωσών ξεχωριστά) για το Μακεδονικό, την ανεξέλεγκτη δράση του Τουρκικού Προξενείου στη Θράκη, την απόφαση της TPAO να συμπεριλάβει και ελληνικές περιοχές (ανατ. της Ρόδου έως Μεγίστη) στο πλαίσιο ερευνών για φυσικό αέριο-πετρέλαιο και για μια σειρά... επουσιωδών εκκρεμοτήτων ή ακόμη των δύο γιγαντιαίων στρατιωτικών ασκήσεων που έχει προγραμματίσει (μόνο) για τον Μάιο η Άγκυρα;