Ραγδαίες οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα, σε όλα τα… μήκη και πλάτη του κόσμου και των αγορών. Και από αυτήν την άποψη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η χθεσινή αναφορά του φίλου Δημ. Χαραλαμπόπουλου στον Νικολά Ντεμοράν, διευθυντή της Liberation. Χρήσιμες και οι πολλές αναφορές φίλων- αναγνωστών σε ιστοσελίδες, ιστολόγια και δικτυοτόπους, όπου αναπτύσσεται μία ιδιαίτερα γόνιμη -από κάθε άποψη- ανταλλαγή εκτιμήσεων, θέσεων και αντιπαραθέσεων. Γόνιμες οι μέρες, παρά τον επώδυνο χαρακτήρα των εξελίξεων.

Και γι' αυτό παραθέτουμε ακόμα μία διαφορετική προσέγγιση (του Ambrose Evans-Prithcard - από τον The Independent). Με ευχαριστίες για την αναπαραγωγή από το www.antinews.gr  

Η εντυπωσιακή απόφαση της Ελλάδας να κηρύξει δημοψήφισμα «δολοφόνησε», στην ουσία, την ευρωπαϊκή συμφωνία της περασμένης εβδομάδας.

Οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν τρεις μήνες για να μάθουν το αποτέλεσμα και η Κίνα σίγουρα δεν θα δανείσει χρήματα στον EFSF μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρέει. Τα χρηματιστήρια πέφτουν και τα spreads ανεβαίνουν. Αν δεν παρέμβει η ΕΚΤ για να στηρίξει την Ιταλία, η χώρα θα συντριβεί.

Αν η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, η Ιταλία κινδυνεύει πραγματικά. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη χώρα δεν είναι από μόνη της χρεοκοπημένη, αλλά βρίσκεται σε αυτήν τη δυσάρεστη θέση επειδή δεν έχει από πού να δανειστεί, δεν διαθέτει δηλαδή δική της κεντρική τράπεζα και δικό της νόμισμα. Η όλη δομή του ευρώ κατάφερε να οδηγήσει μια ανεπτυγμένη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας!

Η απόφαση για δημοψήφισμα στην Ελλάδα εξαγρίωσε τους αξιωματούχους των Βρυξελλών και τους πολιτικούς ηγέτες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν θα πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι η χώρα υπέστη τη μεγαλύτερη δημοσιονομική πίεση που έχει ποτέ υποστεί κάποιο άλλο σύγχρονο ανεπτυγμένο κράτος, χωρίς να έχει τη δυνατότητα έστω της υποτίμησης.

Το ελληνικό χρέος διογκώθηκε κυρίως μετά την έναρξη του προγράμματος διάσωσης από την πλευρά του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Ακόμη και αν γίνει το κούρεμα, το χρέος θα είναι σε επίπεδα 120% του ΑΕΠ το 2020, εννέα δηλαδή χρόνια μετά την έναρξη της ύφεσης! Εδώ δεν μιλάμε για θεραπεία, αλλά για ποινή!

Κάθε ισχυρισμός από την πλευρά της τρόικας σε σχέση με το μνημόνιο αποδείχτηκε ψέμα. Το αποτέλεσμα απέχει τόσο από την αλήθεια που αμφιβάλλει κανείς αν και οι ίδιοι οι τροϊκανοί πίστευαν αυτά που έλεγαν. Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να υποστούν τη λιτότητα του ΔΝΤ χωρίς τη φροντίδα του. Και αυτό έγινε για να κερδίσουν χρόνο οι τράπεζες.

Μπορεί να ήταν ψέμα, αλλά ως στρατηγική επιλογή δεν ήταν άσχημη. Και μάλιστα μπορεί και να πετύχαινε, αν όμως δεν έμπαινε σε νέα ύφεση και η παγκόσμια οικονομία και η ΕΚΤ φερόταν στοιχειωδώς λογικά. Δυστυχώς, η ΕΚΤ επέλεξε την πιο σφιχτή πολιτική ως λύση.

Στο μέλλον, οι ιστορικοί θα είναι ιδιαίτερα αυστηροί με όλους όσοι χαράζουν τη νομισματική πολιτική της ευρωζώνης τα τελευταία 3 - 4 χρόνια. Οι Έλληνες θυσιάστηκαν για να κερδίσουν χρόνο οι ισχυροί της ΟΝΕ.

Το δημοψήφισμα έρχεται να μας θυμίσει ότι η Ευρώπη αποτελείται από κυρίαρχα κράτη, τα οποία δεσμεύονται μεταξύ τους μόνο σε ορισμένα θέματα. Πρόκειται για ένωση μόνο κατ' ευφημισμόν.

Μερικοί από τους αρχικούς αρχιτέκτονες του ευρώ θεώρησαν πως το ίδιο το νόμισμα θα έπαιζε τον ρόλο του καταλύτη, με σκοπό την πλήρη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Είχαν προειδοποιηθεί από οικονομολόγους αλλά και από την Bundesbank ότι χωρίς δημοσιονομική ένωση τα πράγματα θα είναι δύσκολα, και ίσως καταστροφικά για τη νότια Ευρώπη. Η ιδεολογική, όμως, άποψη που κυριάρχησε ήταν πως το όποιο τραύμα θα χρησιμεύσει ως «ωφέλιμη κρίση», η οποία θα βοηθήσει στην ολοκλήρωση του σχεδίου. Η σημερινή κρίση, όμως, κάθε άλλο παρά χρήσιμη ή ωφέλιμη είναι.

Η Γερμανία έχει μπλοκάρει μέχρι τώρα κάθε προσπάθεια προς την επίτευξη δημοσιονομικής ένωσης, είτε πρόκειται για ευρωομόλογα, είτε για μεταφορές κονδυλίων και κεφαλαίων, είτε για κοινούς προϋπολογισμούς. Έχει εμποδίσει και την ΕΚΤ να λειτουργεί ως πραγματική κεντρική τράπεζα. Έτσι, το ελληνικό δημοψήφισμα αποτελεί ένα χτύπημα στο πιο ευαίσθητο από όλα τα στοιχεία που συναποτελούν την Ε.Ε: στην απουσία λαϊκής στήριξης και νομιμότητας. Εξάλλου, το είδαμε ήδη πάρα πολλές φορές: στη Στοκχόλμη, στην Κοπεγχάγη, στο Δουβλίνο και στη Χάγη. Όταν κάθε φορά γινόταν κάποιο δημοψήφισμα, η λαϊκή ετυμηγορία ήταν πάντα "όχι".