Παρεκκλίνει της συνήθους θεματολογίας της -σήμερα- η στήλη, αλλά έχει τον λόγο της.

Και την αφορμή από δύο - τρεις φίλους, οι οποίοι μας αναφέρθηκαν στον θάνατο της Ζακλίν ντε Ρομιγί.

Η μεγάλη και πολυγραφότατη ελληνίστρια, που (ξανά) έβαλε το ελληνικό θαύμα στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης, που θεωρούσε «άνδρα της ζωής της» τον Θουκυδίδη και την αρχαιοελληνική γραμματεία, μία ζώσα ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πέθανε το Σάββατο στα 97 της χρόνια. Σχεδόν τυφλή πια, υπαγόρευε τα βιβλία της, πολεμώντας ως το τέλος για τη διάδοση των κλασικών γραμμάτων, υπέρ ενός ουμανιστικού πνεύματος, ως αντίδοτο στη βαρβαρότητα.

«Για μια χώρα η χρήση της γλώσσας της σημαίνει ανεξαρτησία», είχε πει -μεταξύ πολλών άλλων- και αυτά κρατάμε σε καιρούς δύσκολους, βάρβαρους και ολοκληρωτικούς. Όπως και κάτι που μας υπενθύμισε ένας φίλος, πως «… στη μεγάλη πυρκαγιά του 2007, η οποία έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως(*) για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί».

(*) Εμπράκτως είχαν συνδράμει, κυρίως οικονομικά τότε (αλλά και άλλες φορές, αλλού…) ορισμένοι άνθρωποι του χρήματος, επιχειρηματίες και κατέχοντες αυτού του τόπου. Άλλοι επώνυμα, άλλοι ανώνυμα, αν και δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία.

Όμως, ακριβώς αυτή η ένδεια πνευματικών ανθρώπων, μυαλών και ευαγγελιστών είναι που κάνει τόσο φτωχή την πραγματικότητα. Συνάμα με την απουσία αυτών που οι… πατεράδες και… παππούδες μας γνώριζαν στις μέρες τους ως εθνικούς ευεργέτες, κοινωνιστές και οραματιστές για το μέλλον αυτού του τόπου.