Στα 28 δισ. των τραπεζών και στα 450 εκατ. ευρώ του Ταμείου Φτώχειας περιορίζεται το "πακέτο" των ελληνικών παροχών. Έξι στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι ωφελούνται μόνον οι τράπεζες, με τα ευρήματα σχετικής δημοσκόπησης της Public Issue ενδεικτικά της κοινής εκτίμησης που κυριαρχεί στην κοινωνία.

Την ίδια στιγμή, ο υπέρογκος εθνικός δανεισμός καθιστά απαγορευτική οποιαδήποτε σκέψη (πόσο μάλλον ουσιαστική προσπάθεια) για χρηματοδότηση με λογικότερους όρους της πραγματικής οικονομίας και των νοικοκυριών. Με… ορίζοντα νέου δανεισμού άλλων 53 (!) δισ. ευρώ για το 2009 με επαχθέστερους όρους (το ελληνικό δημόσιο έχει το δεύτερο μεγαλύτερο spread -έναντι της αντίστοιχης έκδοσης γερμανικού ομολόγου- μετά τη Νέα Ζηλανδία και χειρότερο από το ούτως ή άλλως δυσθεώρητο των Ιταλών), ο υπουργός Οικονομίας αντικειμενικά δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Το γιατί και πώς βέβαια είναι μία άλλη υπόθεση.

Είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ακόμη και σε αυτή τη συγκυρία και με τα χειρότερα -κατά γενική εκτίμηση- να έπονται, οι τράπεζες δεν αλλάζουν… τροπάρι. Και δεν αναφερόμαστε στα τρέχοντα, αλλά στα οφειλόμενα από παλαιότερες χρήσεις. Ενδεικτική θεωρούμε την απαράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, προς όφελος δύο μεγάλων ιδιωτικών ομίλων, και αφορά στην απεμπλοκή των εγγυήσεων που είχαν δοθεί από μερικές δεκάδες ταξιδιωτικά γραφεία και παρεμφερείς επιχειρήσεις από την εποχή ακόμη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Περίπτωση καταχρηστικής και… ετσιθελικής, αν προτιμάτε, συμπεριφοράς με την ανοχή της εποπτείας και τη σιωπηλή αποδοχή της πολιτικής ηγεσίας. Για το συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθουμε πολύ σύντομα, με περισσότερα στοιχεία.

Από την άλλη, το υπουργείο Οικονομικών "τρέχει" πρόγραμμα και τηλεοπτικής προώθησης προκειμένου όλοι εμείς οι αναξιοπαθούντες να αποκτήσουμε "φορολογική συνείδηση" για το καλό μας. Την προκλητική, αν μη τι άλλο, προς το δημόσιο αίσθημα ενέργεια της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΟ επισημαίνει σε σχετική στήλη της "Ελευθεροτυπίας" ένας συναναξιοπαθών φορολογούμενος, ο Γιάννης Δρακάκης, και συνυπογράφεται από τη συναναξιοπαθούσα Ρένη Πιττάκη. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, γιατί έτσι όπως το πάνε στο τέλος θα μας πούνε από πάνω και με τους χαρακτηριστικούς… στίχους συμπαθούς άσματος του Μηλιώκα.

Διερωτώνται λοιπόν σχετικά οι συνάνθρωποι "γιατί, μα τον Θεό, να αποκτήσουμε αλογοσκούφεια -κοίτα ποιος μιλάει- φορολογική συνείδηση. Αυτό το κράτος σε… γαργαλάει, μάλλον σε προκαλεί, να πάρεις πίσω με όποιον τρόπο μπορείς λίγα από αυτά που σου κλέβουν κάθε μέρα". Και μένει να φανεί κατά πόσον αυτή η διαφημιστική (!) καμπάνια απέδωσε ή εάν τελικά προσέκρουσε σε κουφά αφτιά και απλώς επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή, στην ουσία, τις τσέπες όσων ήδη πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.

ΣΗΜ. Αφήστε που η διαφημιστική καμπάνια είναι μία σχεδόν άμεση πριμοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών με έμμεση χρηματοδότηση των βασικών μετόχων καναλαρχών. Σε καιρούς χαλεπούς και διαφημιστικά.