Καλώς για τους περισσότερους, άστοχα για αρκετούς, η κεντρική εξουσία ανακοίνωσε χθες ένα πακέτο διασφάλισης ρευστότητας για το τραπεζικό σύστημα.

Εν μέρει καλώς, κατά την εκτίμησή μας, καθώς η ελληνική οικονομία ήταν και θα παραμείνει τραπεζοκεντρική. Με όσα θετικά και αρνητικά κάτι τέτοιο μπορεί να συνεπάγεται.

Μπαίνει, λοιπόν, το Δημόσιο εγγυητής για τον κρατικό (;) και τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα και μακάρι το μέγεθος και η ένταση του προβλήματος να μην κρύβουν ακραίες επιπτώσεις. Άλλωστε, ουδείς εχέφρων μπορεί να βεβαιώσει για την έκταση και τη διάρκεια της κρίσης κυρίως των αρνητικών αποτελεσμάτων που έχουν ήδη περάσει στην πραγματική οικονομία.

Όμως, εν μέρει κακώς, το Δημόσιο δεν εξαγγέλλει (και απ' ό,τι καταλαβαίνουμε δεν είναι στους άμεσους σχεδιασμούς του) πως θα προχωρήσει στη θέσπιση μέτρων, τα οποία θα ανακουφίσουν την πραγματική οικονομία. Τις επιχειρήσεις, την παραγωγή, τις θέσεις εργασίας. Εύγλωττα (και μάλλον ήπια, κατά την εκτίμησή μας) όσα καταγράφονται σε σχετικό θέμα για "το ποιους κλάδους χτυπάει η κρίση" (του Χρ. Κίτσιου).

Όπως επίσης η παρατήρηση του "χασοσκόπου" πως καθημερινά "σφραγίζεται" το 10% των επιταγών που έρχονται προς είσπραξη.

Το μέγεθος είναι ελαφρώς υψηλότερο όσον αφορά στον μέσο όρο, σε επιμέρους όμως κλάδους εκτινάσσεται σε ανησυχητικό επίπεδο. Ειδικά από τις αρχές Οκτωβρίου τα μηνύματα που φθάνουν στην ΤτΕ είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικά.

Γι' αυτό εκτιμούμε πως θα ήταν ολέθρια για την κοινωνική συνοχή αυτού του τόπου και για το μέλλον των παιδιών μας τα μέτρα στήριξης να περιοριστούν ΜΟΝΟ στον τραπεζικό κλάδο.

Να εγγυηθεί το Δημόσιο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, να αναλάβει όμως ουσιαστικές πρωτοβουλίες και μέτρα άμεσα προκειμένου να μην καταρρεύσει μέσα στα επόμενα ένα - δύο τρίμηνα ένα μεγάλο μέρος του παραγωγικού ιστού της χώρας.