Από την «αναγκαία» αποχώρηση της Βιοχάλκο έως την καραμπινάτη περίπτωση ΖΑΜΠΑ προκύπτει ξεκάθαρα πως το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν προστατεύει όσο θα έπρεπε τις μειοψηφίες.
Εξαιρετική, ρηξικέλευθη παρέμβαση του Στέφανου Κοτζαμάνη, ο οποίος θέτει το πρόβλημα επί τον τύπον των ήλων (που θα έλεγε και ο φίλος Γιάννης Τριάντης).
Προσέγγιση εμπεριστατωμένη, πλήρης, που... ζηλεύω. Θα ήθελα να έχω προλάβει να την γράψω. Τα λέει μια χαρά όμως ο Στέφανος και κατά την εκτίμησή μας θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για ενεργότερη παρέμβαση των καθ΄ύλην αρμοδίων, κυρίως της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Αλλά τι να λέμε τώρα; Οι άνθρωποι...
Αυτό που θα πρέπει να προσεχθεί σχετίζεται με το πλαίσιο-παράθυρο που αφορά τις διασυνοριακές συναλλαγές. Και αυτό κρατήστε το γιατί στην περίπτωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ και των 6-7 εισηγμένων θυγατρικών της θα το βρούμε μπροστά μας.
Και με αφορμή τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ, μετά την απόφαση για μεταφορά της έδρας της μητρικής (της συμμετοχών, όχι απλής εταιρείας) ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος, λέω εγώ, του Μυτιληναίου στο τοπίο της... νέας εποχής σε αυτόν τον τόπο, σε αυτήν την ευρύτερη περιοχή;
Θυμάμαι επίσης πως ο Μυτιληναίος προχώρησε πρόσφατα -μέσω της ΜΕΤΚΑ- σε μία κίνηση σημασίας για όσους θέλουν να έχουν ευρύτερη θέαση της κατάστασης. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η συμφωνία της ΜΕΤΚΑ με την περίφημη Krauss - Maffei Wegmann GmbH (26/8) είναι όλα τα λεφτά.
Η KMW είναι κάτι σαν την... Deutsche Bank στον τομέα της κατασκευής θωρακισμένων τροχοφόρων με ισχυρά συμβόλαια από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία μέχρι τις υπερκαυκάσιες χώρες.