Πώς μπορούν να αλλάξουν ριζικά κατεστημένες δομές σε μια χώρα που τις τελευταίες δεκαετίες ανακάλυψε με το ζήλο του νεοφώτιστου τον καταναλωτισμό και την ικανοποίηση των επιθυμιών, σε μια χώρα όπου η ίδια η πολιτική (και οι πολιτικοί) στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις… ”εξυπηρετήσεις”;

Μόνον μέσα από μια βαθιά κρίση.

Και όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε λόγω της ανόδου του χρηματιστηρίου (που όμως αφορά μόνον μεγάλες ελληνικές εταιρίες) και ορισμένων αριθμών που δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε άλλο από μια ”στατιστική όψη”, όπως για παράδειγμα η αύξηση του ΑΕΠ, η κρίση δείχνει να μας πλησιάζει…

Οι μεγάλες επιχειρήσεις που ευημερούν δείχνουν να γίνονται στόχος ξένων αγοραστών, ενώ οι μικρότερες κινούνται ολοένα και περισσότερο κοντά στα όρια της επιβίωσης.

Μοιραία οι κοινωνικές ανισορροπίες θα μεγαλώσουν και μαζί τους οι αντιδράσεις. Τι κάνει για όλα αυτά η κυβέρνηση; Στην πράξη δεν κάνει… τίποτα.

Καμία αίσθηση κεντρικού μεσο-μακροχρόνιου σχεδιασμού. Μόνον σπασμωδικά βήματα, τα μισά των οποίων αναιρούνται πριν ακόμη γίνουν, από το φόβο του πολιτικού κόστους.

Ποιο ήταν το ρηξικέλευθο βήμα αυτής της κυβέρνησης στο διάστημα που έχει την εξουσία; Μην το σκέπτεστε, κανένα!

Πολλά λόγια για το… τίποτα!

Πόσα χρόνια κρατάει η περίπτωση της Ολυμπιακής; Τόσο πολλά που έχουμε ξεχάσει τον ακριβή αριθμό τους! Κι όμως, ακόμη και σήμερα ΔΕΝ υπάρχει λύση.

Κι εμείς, ολιγαρκείς, καλούμαστε να… πανηγυρίσουμε γιατί θα γίνει placement για το 10% της Αγροτικής. Σιγά τα… ωά.

Θυμηθείτε το, οι ανατροπές θα έλθουν από το εξωτερικό και όχι με ”αποφάσεις” κάποιας ελληνικής κυβέρνησης. Μόνον που έτσι το αποτέλεσμα θα είναι δυσάρεστο για ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου.