Οι περισσότερες εφημερίδες έχουν ήδη σχολιάσει μέσα στο Σαββατοκύριακο τη σημασία της επένδυσης αραβικών κεφαλαίων όχι μόνον για την ίδια τη Marfin Financial Group, αλλά και ευρύτερα για τη χώρα μας.

Εντελώς ξαφνικά φάνηκε να γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα, η μόνη χώρα της ζώνης του ευρώ (μην το ξεχνάμε, έχει μεγάλη σημασία) που έχει παραδοσιακά πολύ καλές σχέσεις με τους αραβικούς λαούς και βρίσκεται στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης, πολύ κοντά στις ευρωπαϊκές αναδυόμενες αγορές, αλλά και κεντρικά τοποθετημένη στα Βαλκάνια, είναι… ”πρώτο τραπέζι πίστα” για επενδύσεις από τη Μέση Ανατολή.

Για την ακρίβεια, έχει όλα τα φόντα να είναι περισσότερο ελκυστική και από την Κύπρο που παραδοσιακά είναι ”σταυροδρόμι” των αραβικών κεφαλαίων.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα… πνιγούμε στο αραβικό χρήμα.

Το συγκεκριμένο deal κλείστηκε από τη Marfin του Ανδρέα Βγενόπουλου χάρη στα χαρακτηριστικά που έχει ο συγκεκριμένος όμιλος (γρήγορες επενδύσεις εντός και εκτός Ελλάδος, σημαντικές υπεραξίες, μεγάλη ευελιξία κ.λπ.), πιθανώς και λόγω των τοποθετήσεών του σε ευρύτερους στρατηγικούς τομείς, όπως η πληροφορική και η υγεία…

Το θέμα, λοιπόν, για να λάβει σάρκα και οστά η επένδυση αραβικών κεφαλαίων (τώρα που το κλίμα είναι περιοριστικό γι’ αυτά στις αγγλοσαξονικές πρωτεύουσες που τα νέμονται επί δεκαετίες), είναι:

α) Να μην αδρανήσει και η κυβέρνηση, που (επίσης… παραδοσιακά) κάνει ό,τι μπορεί, ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα είναι στην εξουσία, για να… αποθαρρύνει το ξένο ενδιαφέρον!

β) Να αδράξουν με τον σωστό τρόπο τις τυχόν ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, οι οποίοι πολλές φορές δεν κάνουν όσα πρέπει για να είναι οι επιχειρήσεις τους αρκούντως ελκυστικές ή απλώς ζητούν… λαγούς με πετραχήλια.