Διαστάσεις πανικού, ιδίως στη μικρή κεφαλαιοποίηση, έλαβαν χθες οι πωλήσεις.

Το έναυσμα βεβαίως δόθηκε από μεγάλους ξένους επενδυτές, από εκείνα τα ”ισχυρά χέρια” που μόλις προ ημερών έβγαζαν κατ’ ακολουθία εκθέσεις με νέες τιμές-στόχους για τις τράπεζες, τις ίδιες τράπεζες που τις τελευταίες ημέρες πιέζονται αδυσώπητα.

Ποιος ο λόγος να πωλείται με τέτοιο μένος, σαν να μην υπάρχει αύριο, ένας τίτλος όπως αυτός της Εθνικής; Τάχα μου επειδή ο κ. Αράπογλου αποφάσισε να διανείμει κέρδη στους εργαζόμενους;

Όχι βέβαια, διότι η κίνηση αυτή του διοικητή της Εθνικής είναι ένα έξυπνο ”τυρί” προκειμένου να αλλάξει το ”αραχνιασμένο” καθεστώς των εργασιακών σχέσεων…

Γιατί λοιπόν από τα 44 ευρώ έπεσε μέσα σε λίγες μέρες στα 38, μια μετοχή για την οποία οι τιμές-στόχοι που θέτουν οι περισσότεροι μεγάλοι ξένοι (και Έλληνες) κινούνται μεταξύ 48 και… 54 ευρώ;

Ποιος θα αδικήσει τώρα εκείνους που ενδεχομένως θα συνταχθούν με τη ”συνωμοσιολογική” άποψη που λέει ότι οι ξένοι οίκοι ενίοτε χρησιμοποιούν τις τιμές-στόχους ως… δολώματα, προκειμένου να… ξεφορτώσουν με σχετική άνεση;

Είναι μια άποψη, που υπό αυτές τις συνθήκες δεν στερείται βάσης...