Mεταφέρουμε το περιεχόμενο δύο αποφάσεων του ΥΠΕΚΑ που αφορούν τη σμύριδα της Νάξου.

Η πρώτη εκδόθηκε στις 10 Φεβρουαρίου και εγκρίνει την πώληση 3.000 τόνων σμύριδας πρώτης ποιότητας σε ελληνική μεταλλευτική εταιρεία, με τίμημα 22.365,50 ευρώ (διπλότυπα 6826 και 6827 της ΦΑΕ Αθηνών).

Η δεύτερη απόφαση εκδόθηκε 11 μέρες μετά και προβλέπει ότι το Δημόσιο θα παραλάβει για όλο το 2012 συνολικά 3.000 τόνους σμύριδας πρώτης ποιότητας.

Με την ίδια απόφαση ορίζεται ότι «η συνολική απαιτούμενη δαπάνη, συμπεριλαμβανομένων όλων των εξόδων, καθώς και αυτών της μεταφοράς της σμύριδας, εκτιμάται στο ποσό των 250.000 ευρώ και θα βαρύνει τον προϋπολογισμό εξόδων του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής φορέας 31-120 και ΚΑΕ 3323».

Κάποιοι θα χαρακτήριζαν την περίπτωση κλασική για τον τρόπο με τον οποίο ασκεί επιχειρηματικές δραστηριότητες το Δημόσιο. Τα πράγματα είναι και έτσι. Έχουν να κάνουν όμως και με «πολιτικές», ο Θεός να τις κάνει δηλαδή πολιτικές, με τις οποίες γίνεται προσπάθεια να στηριχτεί οικονομικά ένα μέρος του τοπικού πληθυσμού.

Το θέμα για τον ΧΑΜ, ωστόσο, είναι το πραγματικό κόστος των πολιτικών αυτών και η μορφή τους.

Για παράδειγμα, μήπως θα ήταν προτιμότερο οι λίγοι κάτοικοι των δύο περιοχών που έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα εξόρυξης σμύριδας να λαμβάνουν την αντιμισθία χωρίς να εξορύσσουν το μετάλλευμα και να απασχολούνται υπηρεσίες, δημόσιοι υπάλληλοι με την παραλαβή, αποθήκευση, φύλαξη της σμύριδας κ.λπ.;

Μήπως θα ήταν προτιμότερο να διατεθούν οι πολλές χιλιάδες τόνοι αποθηκευμένης σμύριδας για χρήσεις στην οδοποιία ώστε να ανασάνει η περιοχή και τα παλαιά ορυχεία και ο εγκαταλελειμμένος χώρος να αποτελέσουν εκθέματα ενός υπαίθριου μουσείου μεταλλευτικής τέχνης;

Εμείς δεν πιστεύουμε ότι θα γίνει κάτι από αυτά, αν και έχουν γίνει προτάσεις και σχέδια υπάρχουν.

Ποιος τολμάει εξάλλου να τα βάλει με τους τοπικούς αιρετούς άρχοντες, που για λίγα ψηφαλάκια διατηρούν θεσμούς και καταστάσεις της τουρκοκρατίας;