Περιστατικό Νο1: Εταιρεία με μεγάλες ανείσπρακτες απαιτήσεις από το δημόσιο είχε εκχωρήσει ως εγγύηση τις συγκεκριμένες απαιτήσεις στις τράπεζες προκειμένου να χρηματοδοτηθεί κατά το 50% του ποσού αυτού.

Η δουλειά αυτή έδινε και έπαιρνε και το τρίγωνο δημόσιο-εταιρεία-τράπεζες λειτουργούσε μια χαρά: το δημόσιο δεν πλήρωνε, οι τράπεζες χρέωναν επιτόκιο και η εταιρεία είχε ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς τις τράπεζες...

Αυτό όμως συνέβαινε μέχρι και πριν από λίγους μήνες. Γιατί στη συνέχεια όποιο ποσό πληρωνόταν σποραδικά από το δημόσιο οι τράπεζες το εισέπρατταν ολόκληρο (και όχι το 50% που είχαν χρηματοδοτήσει) έναντι των ληξιπρόθεσμων οφειλών της εταιρείας προς αυτές.

Και έτσι έχουν αφήσει την εταιρεία χωρίς καθόλου σχεδόν ρευστό εδώ και μήνες (δεν υπάρχει σάλιο, που θα έλεγε και ο υπουργός Υγείας Αν. Λοβέρδος), με αποτέλεσμα να μην πληρώνονται σχεδόν καθόλου ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε και οι προμηθευτές…

Περιστατικό Νο2: Σε εισηγμένη εταιρεία μικρομεσαίου μεγέθους οφείλονται γύρω στα 400 χιλιάδες ευρώ από επιστροφή ΦΠΑ για συναλλαγές της περιόδου 2007-2009! Επιπλέον, οφείλονται κάτι λεφτά από επιδοτήσεις επενδύσεων. Επειδή όμως η συγκεκριμένη εταιρεία συγκαταλέγεται στις λίγες που συνεχίζουν να επενδύουν και μέσα στην κρίση, είναι φυσικό τα ποσά αυτά (μαζί με κάποια άλλα) να τα οφείλει στις τράπεζες και να καταβάλλει τόκους.

Τι προκύπτει από τα παραπάνω δύο περιστατικά, όπως και από πολλά άλλα που κάποιος θα μπορούσε να παραθέσει:

Πώς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το μεγαλύτερο ποσοστό των καθυστερήσεων των πληρωμών του δημοσίου προς επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες έχει μετατραπεί σε τραπεζικά δάνεια προς τους «πιστωτές» του κράτους.

Και πως όταν (και αν) εξοφληθούν οι συγκεκριμένες υποχρεώσεις του δημοσίου τα κεφάλαια αυτά μόνο λογιστικά θα περάσουν από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, καθώς θα κατευθυνθούν σε χρόνο dt στα ταμεία των τραπεζών.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί κάποιοι (μεταξύ των οποίων και γνωστοί πολιτικοί, όπως για παράδειγμα η Ντόρα Μπακογιάννη) αισιοδοξούν πως με την είσπραξη της επόμενης δόσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα περισσέψουν γύρω στα 7 δισ. ευρώ, που θα αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα. Και πως αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να είναι ανάσα ρευστότητας για ολόκληρη την αγορά.

Η αλήθεια, όμως, αναμένεται μάλλον διαφορετική. Τα δισεκατομμύρια αυτά -όταν και αν εισπραχθούν- θα κατευθυνθούν τελικά στα ταμεία των τραπεζών και στη συνέχεια θα πάνε να κλείσουν σε έναν μικρό βαθμό το χρηματοδοτικό άνοιγμα των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ELA (γύρω στα 120 δισ. ευρώ).

Άρα, μπορεί οι επιχειρήσεις να μειώσουν τους τόκους που πληρώνουν και να ελαφρύνουν από βάρη τους ισολογισμούς τους, όμως όσοι περιμένουν πως αυτά τα 7-8 δισ. ευρώ θα πέσουν στην αγορά μάλλον θα πρέπει να αλλάξουν πλευρό όταν κοιμούνται…

ΥΓ.: Πρόσφατα, γνωστός οίκος εκτίμησε πως μετά από την υπογραφή του PSI+ οι εκροές καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες θα περιοριστούν το 2012 στο 1,5%-2% μηνιαίως, λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα 7-8 δισ. ευρώ ισοδυναμούν, δηλαδή, με εκροές καταθέσεων λίγων μηνών!

Έτσι, αν δεν δούμε μαζική επιστροφή μεγάλου ποσοστού των καταθέσεων που έχουν φύγει στο εξωτερικό ή έχουν κρυφτεί σε θυρίδες και σε μπαούλα, σημαντικές αλλαγές στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας δύσκολα θα υπάρξουν…