Σίγουρα τα αιτήματα των κλωστοϋφαντουργών (ΣΕΒΚ) προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο δεν ικανοποιούν τους εργαζόμενους του κλάδου (κατάργηση της κλαδικής σύμβασης, ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 50% και κατάργηση της υποχρεωτικής εισφοράς προς τα επιμελητήρια).

Οι εργαζόμενοι λοιπόν καλούνται από τους εργοδότες τους να σηκώσουν για μία ακόμη φορά τη χαμένη ελληνική ανταγωνιστικότητα, όταν μάλιστα οι αμοιβές στις βιομηχανίες του κλάδου είναι ήδη χαμηλές…

Από την άλλη πλευρά, το μόνο βέβαιο είναι ότι οι κλωστοϋφαντουργοί δεν μπλοφάρουν όταν δηλώνουν προς κάθε κατεύθυνση πως, αν δεν μειωθεί το κόστος και αν οι τράπεζες δεν ανοίξουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης, τότε οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις του κλάδου θα βάλουν λουκέτο μια για πάντα.

Αλήθεια επίσης είναι πως ανάλογα αιτήματα από τον ΣΕΒΚ έχουν διατυπωθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, χωρίς όμως να έχουν συγκινήσει στο παραμικρό μέχρι σήμερα τους αρμοδίους.

Είναι κοινό μυστικό πως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αλλά και τραπεζίτες θεωρούν εδώ και πολύ καιρό τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας ξεγραμμένο, υποστηρίζοντας πως τα μαζικά λουκέτα αποτελούν μονόδρομο και -απλώς- θέμα χρόνου.

Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μάλιστα (και σε αντίθεση πολλές φορές με όσα δηλώνουν δημοσίως) έχουν κατ’ επανάληψη προτρέψει τους επιχειρηματίες του κλάδου να περιοριστούν στο εμπόριο και να αφήσουν την παραγωγή στα χέρια των Τούρκων και των Ασιατών…

Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως -μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης- έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από ορισμένους μια διαφορετική φιλολογία γύρω από το όλο θέμα.

Σύμφωνα λοιπόν με ορισμένους κύκλους, η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από την παραγωγή και μάλιστα μέσα από τη μεταποίηση εγχώρια παραγόμενων πρώτων υλών. Και το βαμβάκι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα περιθώρια ανάπτυξης θα μπορούσαν -σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους- να είναι πολύ μεγάλα. Συγκεκριμένα, από την εγχώρια παραγωγή βάμβακος, μόνο το 25% κατευθύνεται σε ελληνικές βιομηχανίες, και μάλιστα κάτι παραπάνω από το μισό αυτού πηγαίνει μόλις σε έναν όμιλο…

Η εκμετάλλευση μεγαλύτερου ποσοστού θα μπορούσε να προσφέρει πολλές χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας κυρίως στην περιφέρεια και καλύτερο εισόδημα στους αγρότες.

Και όταν ρωτήσαμε τους ίδιους κύκλους, μα καλά, πώς οι ελληνικές εταιρείες θα ανταγωνιστούν τις χώρες χαμηλότερου εργατικού κόστους (είναι λύση να φτάσουν οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων στα 400 και στα 500 ευρώ;), λάβαμε την εξής απάντηση:

«Σήμερα τα πράγματα είναι όντως δύσκολα, αλλά μπορούν να διαφοροποιηθούν δραστικά προς όφελός μας αν δούμε τη συναλλαγματική ισοτιμία ευρώ-δολαρίου να επιστρέφει στο 1,10 ή και σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα, όπως πολλοί αναλυτές προβλέπουν. Και εκεί θα πάει όχι για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά για να μείνει.

Το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι ο ανταγωνισμός από την Ασία, αλλά η απουσία βούλησης από τους κυβερνώντες και το ιδιαίτερα σκληρό ευρώ»…

ΥΓ.: Επανειλημμένως, παράγοντες του κλάδου έχουν δηλώσει πως δεν επιθυμούν καμιά απολύτως κρατική ενίσχυση, αλλά απλώς άρση των αντικινήτρων (καθυστερήσεις στην επιστροφή ΦΠΑ, αυξημένα επιτόκια, γραφειοκρατία κ.λπ.).