Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς έστησαν και πάλι θεατρικό σκηνικό. Κατάφεραν, ενώ συμφωνούν επί της αρχής, να υπερτονίσουν τις διαφωνίες τους.

Ο ένας για να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινοβουλευτικής του ομάδας, ώστε να εξασφαλίσει την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, και ο άλλος για να μείνει επικυρίαρχος της κατάστασης.

Η ξεκάθαρη, πλέον, δήλωση Σαμαρά ότι αποδέχεται τη δανειακή σύμβαση, όχι όμως τα μέτρα που τη συνοδεύουν, και ότι δεσμεύεται να γίνει ό,τι πρέπει για την εκταμίευση της 6ης δόσης συμπυκνώνει πού συμφωνούν και πού διαφωνούν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.

Συμφωνούν, λοιπόν, επί της δανειακής σύμβασης. Της λήψης δηλαδή από την Ελλάδα δανείου 100+30 δισ. ευρώ από τους εταίρους και του κουρέματος κατά 50% των ελληνικών κρατικών ομολόγων που έχουν οι ιδιώτες.

Τι σημαίνει αυτό: ότι το νέο μνημόνιο μπορεί να κυρωθεί με ευρεία πλειοψηφία 180 και πλέον βουλευτών.

Αυτό ήθελε η κυβέρνηση πριν καταφύγει στο θανατηφόρο όπλο του δημοψηφίσματος. Αυτό ήθελαν ως πρώτη κίνηση συναίνεσης και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.

Με την αποδοχή του μνημονίου από τον Σαμαρά γίνονται αμέσως αποδεκτές οι περισσότερες από τις 10 προϋποθέσεις συναίνεσης που ανέπτυξε ο Βενιζέλος στη Βουλή, σε συνέχεια όσων είχε πει λίγο πριν ο Παπανδρέου.

Δηλαδό, ότι θα κυρωθεί η νέα δανειακή σύμβαση. Ότι θα πρέπει να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για την οριστικοποίηση της συμφωνίας. Έφθασαν μάλιστα να διαφωνούν στο πόσο γρήγορα θα γίνει όλο αυτό.

Ο Σαμαράς ζητά να επιταχυνθεί η διαδικασία, ώστε το αργότερο σε 6 εβδομάδες να προκηρυχθούν εκλογές. Σημειώνεται ότι επιτάχυνση της διαδικασίας ζήτησε από τους Μέρκελ - Σαρκοζί και ο πρωθυπουργός.

Το ίδιο ισχύει και για το PSI plus, που, όπως διευκρίνισε ο Σαμαράς, αντιμετωπίζεται από τη Ν.Δ. ως αναπόσπαστο τμήμα της δανειακής σύμβασης.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. υποδέχθηκαν με ανακούφιση την ακύρωση του δημοψηφίσματος.

Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. συμφωνούν ότι, όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας της μεταβατικής κυβέρνησης, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η εκταμίευση της 6ης δόσης. Επομένως, αποκαθίσταται, μερικώς, το κλίμα οικονομικής και κυρίως χρηματοοικονομικής σταθερότητας και ασφάλειας.

Πού διαφωνούν τα δύο κόμματα: στο αν η κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή η μεταβατική κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει τα μέτρα που απορρέουν από την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης.

Η Ν.Δ. θυμίζει ότι συμφωνεί με τους στόχους, διαφωνεί με τη συνταγή των μέτρων και επομένως δεν μπορεί να συναινέσει για κυβέρνηση που θα κληθεί να τα εφαρμόσει.

Αντίθετα, ο Βενιζέλος θεωρεί πως απαιτείται να υπάρξει κυβέρνηση που να προωθήσει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και την εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων.

Ακόμη και αν δεν τα βρουν σε αυτό το σημείο, υπάρχει πια μια ελάχιστη συναίνεση. Που πρέπει να διαφυλαχθεί.

Και αυτό αποτελεί βάση συζήτησης μεταξύ των αρχηγών και των δύο κομμάτων. Μακριά από κορόνες και φθηνούς λαϊκισμούς.