«Μπορεί η κυβέρνηση να τα καταφέρει; Έχει τη θέληση, την ικανότητα και την κοινωνική αποδοχή;».

Το παραπάνω ρητορικό ερώτημα της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ κ. Σοφίας Γιαννακά συμπυκνώνει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που δημόσια ή σε προσωπικές συζητήσεις ζητούν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με ελάχιστο χρονικό ορίζοντα τη διασφάλιση της δανειακής σύμβασης, δηλώνουν ορθά-κοφτά στον πρωθυπουργό εδώ και καιρό ότι δεν αντέχουν άλλο.

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Άλλοι, όπως η κ. Βάσω Παπανδρέου, διότι δεν αντέχουν να στηρίζουν μια πολιτική ενάντια στη συνείδησή τους ή στο ιδεολογικό στίγμα του κόμματος.

Άλλοι, όπως ο κ. Μ. Ανδρουλάκης, επειδή θεωρούν ότι μόνο μέσω μιας εθνικής συνεννόησης ή έστω σύμπνοιας μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας είναι δυνατόν να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη, ώστε να δοθεί χρόνος να ανασχεθεί η ύφεση.

Κάποιοι άλλοι, εμφανώς λιγότεροι, γιατί απλώς πιστεύουν ότι η κρίσιμη συγκυρία και οι οξυμένες κοινωνικές αντιδράσεις επιβάλλουν κυβέρνηση με νομιμοποίηση, η οποία θα πατήσει γκάζι, μήπως και επιτευχθεί η αναγκαία παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας.

Το πρόβλημα του Παπανδρέου είναι ότι οι ίδιοι του οι βουλευτές θεωρούν πως το παράθυρο -τελευταίας- ευκαιρίας, που συνιστά, κατά τον ίδιο, η Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, δεν μπορεί να ανοίξει από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Και η διενέργεια δημοψηφίσματος δεν το αντιμετωπίζει.

Σαφώς και η προσφυγή στην ετυμηγορία των πολιτών αποτελεί εργαλείο σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Και ένα πιθανό «ναι» από την πλευρά των  Ελλήνων πολιτών στη νέα δανειακή σύμβαση θα νομιμοποιούσε τις ενέργειες της κυβέρνησης ως προς τη σύναψη της συμφωνίας και τα μέτρα που πρέπει να ακολουθήσουν.

Δεν θα έλυνε, όμως, ως διά μαγείας τη μεταρρυθμιστική κόπωση της ετερόκλητης Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.

Για να καταστεί παράθυρο ευκαιρίας η συμφωνία, απαιτείται κυβέρνηση που τα επόμενα τρία χρόνια θα πρέπει να επιτελέσει τιτάνιο μεταρρυθμιστικό έργο. Με βασικότερο στόχο την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας.

Και βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο. Αφενός επειδή η πολιτική της δημοσιονομικής εξυγίανσης θα πρέπει να συνεχιστεί πιο αυστηρά, καθώς η χώρα θα πρέπει να περάσει σε πρωτογενή πλεονάσματα.

Και αφετέρου γιατί απαιτούνται μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και στις κλειστές αγορές, ώστε να περάσει η οικονομία από την ύφεση στην ανάπτυξη.

Διαθέτει αυτήν τη στιγμή η χώρα τα εχέγγυα ισχυρής και αποτελεσματικής κυβέρνησης; Απορρέει κάτι τέτοιο από το κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία;

Υπάρχουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως η κ. Γιαννακά, που παραδέχονται ότι αποδείχθηκε την προηγούμενη διετία πως το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει την απαραίτητη εσωτερική πειθαρχία και την απαιτούμενη συνέπεια από υπουργούς και κοινοβουλευτική ομάδα ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε παραγωγική ανασυγκρότηση.

Το ίδιο, δυστυχώς, για τον κ. Παπανδρέου πιστεύουν και οι περισσότεροι πολίτες.

Και ο μεγάλος κίνδυνος που ενέχει η πρόθεση διενέργειας δημοψηφίσματος είναι οι πολίτες να "μαυρίσουν" τη δανειακή σύμβαση ώστε να ρίξουν την κυβέρνηση.

Τρελός τζόγος για μια κοινοβουλευτική ομάδα που επιθυμεί διακαώς εδώ και καιρό να χαθεί η δεδηλωμένη.

Και δυστυχώς, για άλλη μία φορά, στον βωμό της μικροπολιτικής τακτικής θυσιάζεται το μέγα θέμα της διαπλοκής.

Θα συμφωνήσουμε με τον πρωθυπουργό ότι υπάρχουν συμφέροντα που δεν θέλουν να πληρώσουν το τίμημα για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους ή που πόνταραν σε επιστροφή στη δραχμή. Και ως εκ τούτου αντιδρούν.

Μόνο που με την τακτική Παπανδρέου αναθαρρεύουν καθώς αποκτούν και πάλι ελπίδες ότι η Ευρώπη θα πάψει να ανέχεται τις παλινωδίες της Ελλάδας, και αργά ή γρήγορα θα μας δείξει τον δρόμο της εξόδου.

Αν όντως ο πρωθυπουργός επιθυμούσε να κλειδώσει τον χάρτη για τη σωτηρία της χώρας, θα ζητούσε από τους βουλευτές του τρίμηνη πίστωση ώστε να κλείσει τη συμφωνία και αφού την ψηφίσει να πάει σε εκλογές.

Αν δεν του την έδιναν, θα μπορούσε δικαίως να φωνάζει για διαπλοκή και συμφέροντα. Τώρα απλώς τα θρέφει…