Σε προσπάθεια επικοινωνίας με διευθυντικά στελέχη του ΟΠΑΠ, την περασμένη Πέμπτη, η απάντηση από το τηλεφωνικό κέντρο ήταν σαφής: «Σήμερα απεργούν, πάρτε αύριο!».

Άλλοι, υψηλά ιστάμενοι, είναι απλώς… άφαντοι αυτές τις μέρες.

Δεν ξέρουμε τι άποψη έχει επ' αυτού ο σημερινός ισχυρός ανήρ του Οργανισμού κ. Γιάννης Σπανουδάκης - και η αλήθεια είναι ότι δεν τον αναζητήσαμε να δούμε μήπως… απεργούσε και ο ίδιος.

Ωστόσο, εκτιμούμε πως η αντίληψη ότι ο ΟΠΑΠ είναι «κρατικός», άρα τα στελέχη του «δικαιούνται διά να απεργούν» παρέα με τους υπαλλήλους των… δημόσιων υπηρεσιών, κυριαρχεί απολύτως μέσα στον Οργανισμό.

Έτσι το έμαθαν τόσα χρόνια, οι άνθρωποι, κι έτσι είναι.

Ο «φερετζές» του ιδιωτικού, τάχα, ΟΠΑΠ που ελέγχεται δήθεν από τη συνέλευση -και όχι από την κυβέρνηση- χρησιμοποιείται από τη διοίκηση μόνο για να αποφεύγουν τον έλεγχο της Βουλής, αλλά και για να κρατούν «απόρρητες» τις δαιδαλώδεις συμβάσεις που επί χρόνια -ακόμη και σήμερα- υπογράφουν με την Intralot.

Τότε, και μόνον τότε, η γραμμή ΟΛΩΝ μέσα στον Οργανισμό είναι ότι ο ΟΠΑΠ είναι απλώς ιδιωτική εταιρία, όπου τη μειοψηφία την έχει το Δημόσιο!

Κι έτσι «δικαιούται» να μη δίνει στη δημοσιότητα τις συμβάσεις, επειδή, λέει, έχει υπογράψει «ρήτρες εμπιστευτικότητας» με τον παραδοσιακό προμηθευτή.

Τέτοιου είδους «παράτες», βέβαια, μας έφεραν ως εδώ, γενικώς τη χώρα ολόκληρη. Αυτές οι «εικονικές πραγματικότητες», που όλοι λίγο-πολύ αποδέχτηκαν, παραγνωρίζοντας την… κοροϊδία.

Εντούτοις, στις αρχές Νοεμβρίου, θα γίνει η κρίσιμη συνέλευση, η οποία θα κληθεί να εγκρίνει τις ενέργειες της διοίκησης σε ό,τι αφορά την παράταση του μονοπωλίου και τις άδειες VLT, φανταζόμαστε και τη συμμετοχή του ΟΠΑΠ στον επικείμενο πλέον διαγωνισμό για το ΞΥΣΤΟ.

Και πάλι, το 34% του Δημοσίου είναι πανίσχυρο όπλο για την έγκριση. Άλλωστε, παραδοσιακά, οι ξένοι θεσμικοί αποφεύγουν να εμπλέκονται στη λειτουργία των… ημικρατικών (sic) εταιριών.

Μόνο που όπως αλλάζουν οι καταστάσεις έτσι αλλάζουν και οι συμπεριφορές. Οπότε, με δεδομένο ότι υπάρχει δεύτερος ισχυρός μέτοχος (η Capital με ποσοστό της τάξεως του 15%), κανείς στη διοίκηση δεν θέλει να ρισκάρει τον…διασυρμό.

Άλλωστε, όπως όλα πλέον δείχνουν, θέμα χρόνου είναι και η ιδιωτικοποίηση.

Γι' αυτό και γίνονται μεγάλες προσπάθειες να δικαιολογηθούν από τη διοίκηση και οι «αποτιμήσεις» των συμφωνιών. Θα πετύχουν, όμως;

Θα επανέλθουμε στα θέματα αυτά γιατί έχουν και… ουρά!