Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε συχνά ότι αν ποτέ εγκαθίστατο σοβιετικό καθεστώς στη Σαχάρα, σύντομα θα αναγκαζόταν να κάνει εισαγωγή... άμμου. Το «ανέκδοτο» το χρησιμοποιούσε για να τονίσει τα αποτελέσματα της γραφειοκρατίας και της ανικανότητας των γραφειοκρατών να δουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας.

Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες επώνυμοι οικονομολόγοι που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στον κόσμο, λόγω των αγκυλώσεων και των στρεβλώσεων που επικρατούν σε τομείς της οικονομίας.
 
Τους επιβεβαιώνει πλήρως το γεγονός ότι η ΔΕΗ, ένας από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως παραγωγούς λιγνίτη, με ετήσια παραγωγή 65 εκατομμυρίων τόνων και με δικαιώματα σε πάνω από 3 δισεκατομμύρια τόνους, κάνει εισαγωγές από τη Βουλγαρία για να τροφοδοτήσει τον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της Μελίτης Φλώρινας.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Απλώς, το παρακείμενο στον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής δημόσιο λιγνιτωρυχείο της Βεύης παραμένει κλειστό πάνω από μία 10ετία, ενώ οι διαγωνισμοί παραχώρησης του υπουργείου ΠΕΚΑ ξεκίνησαν στραβά πριν από 5 χρόνια και όπως δείχνουν τα πράγματα δύσκολα θα ξεκολλήσουν.

Ξέρουμε ότι τουλάχιστον ένα μέλος της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ, ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης, προσπάθησε επανειλημμένα να ξεμπλοκάρει την κατάσταση. Ωστόσο, τι να κάνει μόνος, όταν η επικεφαλής του υπουργείου δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για άνοιγμα νέων λιγνιτωρυχείων;

Τα αποτελέσματα λοιπόν του τραγέλαφου είναι τα εξής:

1. Ο σταθμός ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ στη Μελίτη, ο πλέον σύγχρονος τεχνολογικά λιγνιτικός σταθμός της ΔΕΗ, υπολειτουργεί.

2. Η τοπική κοινωνία, που μαστίζεται από την ανεργία, περιμένει χρόνια να λειτουργήσει το λιγνιτωρυχείο για να δοθεί απασχόληση, ενώ αισθάνεται ότι το κράτος της Αθήνας την κοροϊδεύει.

3. Η ΔΕΗ εξάγει συνάλλαγμα για την εισαγωγή του λιγνίτη, προσφέροντας εργασία στους Βούλγαρους.

Θα ρωτήσετε γιατί η ΔΕΗ δεν μεταφέρει λιγνίτη από τα παρακείμενα ορυχεία της Πτολεμαΐδας ή του Αμύνταιου. Ο λόγος είναι ότι ο σταθμός της Μελίτης σχεδιάστηκε για να καίει λιγνίτη με τα χαρακτηριστικά των κοιτασμάτων της συγκεκριμένης περιοχής.

Έτσι, λοιπόν, για την τροφοδοσία του μεταφέρεται ο βουλγαρικός από απόσταση άνω των 400 χιλιομέτρων, που κοστίζει συνολικά στη ΔΕΗ περίπου 65 ευρώ ο τόνος, με υγρασία 50%. Μάλιστα, όπως μαθαίνουμε, το βουλγαρικό ορυχείο έκανε και μία μικροεπένδυση για εμπλουτισμό του λιγνίτη που παράγει, ώστε να αυξηθεί η θερμογόνος δύναμη από 2.500 σε 4.000 κιλοκαλορί.

Τέλος, να θυμίσουμε σε όσους δεν το γνωρίζουν ότι η Βεύη (Μπάνιτσα η παλιά της ονομασία), ένα χωριό ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο από τον εμφύλιο, είναι πατρίδα της μάνας του πρωθυπουργού της πΓΔΜ, Νίκολα Γκρούεφσκι.

Διερωτώμαι αν αυτό λέει κάτι σε όσους επί 5 χρόνια (ξεκίνησε επί υπουργίας Σιούφα ο διαγωνισμός) «ψειρίζουν τη μαϊμού», κατά το κοινώς λεγόμενο, για να μην πούμε τίποτε χειρότερο.