Νέα οπτική στο δράμα της συναίνεσης που παίχτηκε, χωρίς επιτυχία, δίνουν οι πληροφορίες ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ήταν ενήμερος για την απειλή μη εκταμίευσης της 5ης δόσης από το ΔΝΤ.

Καλά ενημερωμένες πηγές αναφέρουν ότι ο ΓΑΠ ήξερε, ήδη από τις 19 Μαΐου, δηλαδή μία ημέρα πριν από τη σύλληψη του Στρος-Καν, ότι το ΔΝΤ ενδέχεται να διατυπώσει αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους μετά το 2012, θέτοντας έτσι την απειλή της μη εκταμίευσης της 5ης δόσης.

Υπολόγιζε, όμως, όπως αναφέρουν κυβερνητικοί κύκλοι, ότι ο Στρος-Καν θα γέμιζε το… όπλο και θα το έβαζε στο -ευρωπαϊκό- τραπέζι.

Η σύλληψή του άλλαξε άρδην τον πρωθυπουργικό σχεδιασμό.

Ο Στρος-Καν επιδίωκε να θέσει την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ενώπιον των ευθυνών τους. Η μεν Ελλάδα να λάβει τα μέτρα και, με αυτήν την προϋπόθεση, η Ευρώπη να ομονοήσει επί ενός σχεδίου νέας βοήθειας προς τη χώρα μας.

Ακούμε δε ότι το ΔΝΤ είχε αποκλείσει ως λύσεις την αναδιάρθρωση ή την επιμήκυνση χρέους ως επιζήμια και ατελέσφορη αντίστοιχα. Άρα, αν οι πληροφορίες ισχύουν, ο Στρος-Καν θα πίεζε για νέο πακέτο βοήθειας.

Η σύλληψή του έβγαλε από τη μέση έναν παίκτη του οποίου τα συμφέροντα ταυτιζόταν, σε κάποιον βαθμό, με τις επιδιώξεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Και η κάννη του όπλου στράφηκε, πια, κυρίως στην Ελλάδα.

Η προειδοποίηση του ΔΝΤ για μη εκταμίευση της συμμετοχής του στην 5η δόση, αν δεν κριθεί βιώσιμο, σε ορίζοντα τουλάχιστον 12μήνου, το ελληνικό χρέος, έγινε έτσι «όπλο» στα χέρια της Ευρώπης.

Για να πιεστεί η κυβέρνηση να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για φέτος και την τετραετία 2012-15 και να υιοθετήσει τολμηρότερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας. Και να πιεστεί και η Ν.Δ. να δώσει, έστω τη μίνιμουμ, συναίνεση.

Η δε συμφωνία της Ν.Δ. επί των αποκρατικοποιήσεων, όσο και αν φαίνεται μικρό κέρδος σε σχέση με τις διαστάσεις που έδωσαν οι Ευρωπαίοι και η κυβέρνηση στην ανάγκη συναίνεσης, αποτελεί «κλειδί» για τη συνέχεια.

Τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα συμφωνούν, πλέον, για την ανάγκη να μειωθεί το χρέος με πώληση ή μακροχρόνια ενοικίαση της δημόσιας περιουσίας και μέσω των ιδιωτικοποιήσεων να απελευθερωθεί σειρά αγορών της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι λίγο. Μόνο που δεν χρειαζόταν τόσο… δράμα.

Υ.Γ. Αν και ο Στρος-Καν σίγουρα θα ζήλεψε από το πανάκριβο «κλουβί» του.