Πού αποσκοπεί άραγε η επιλογή του Χ.Α. να προχωρήσει στην ένταξη των εταιριών με διασπορά χαμηλότερη του 10% στην κατηγορία της ωριαίας διαπραγμάτευσης ανά εβδομάδα;

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μια τέτοια απόφαση θα ήταν δυνατόν να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς τις διοικήσεις των εταιριών με χαμηλή διασπορά, έτσι ώστε μέσα από placements ή από αυξήσεις κεφαλαίου με συμμετοχή τρίτων να δημιουργήσουν ικανοποιητικό free float.

Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν παράλογο, αν όμως αποφασιζόταν το 2007, ή το 2008, και όχι καταμεσής της κρίσης, όπου στην αγορά «δεν υπάρχει σάλιο»…

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι με την υπαγωγή των μετοχών στην ωριαία διαπραγμάτευση ανά εβδομάδα θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και έτσι σε καθημερινή βάση θα έχουμε μόνο τίτλους με ικανοποιητική εμπορευσιμότητα.

Ούτε και αυτό όμως δεν θα συμβεί, καθώς πολύ χαμηλή εμπορευσιμότητα παρουσιάζουν επίσης τίτλοι του «ογδοντάρη», ή ακόμη και του «σαραντάρη»!

Άρα, λοιπόν, κανένας από τους πιθανούς στόχους της απόφασης δεν πρόκειται να υλοποιηθεί και κανείς μικρομέτοχος δεν θα ωφεληθεί.

Ας πάρουμε τώρα το πράγμα από την… ανάποδη. Από την πλευρά δηλαδή του «εξυπνάκια» βασικού μετόχου που θέλει να βγάλει την εταιρία του εκτός χρηματιστηρίου, αλλά μέχρι σήμερα το αναβάλλει για να αποφύγει τη… γιούχα.

Η ένταξη της μετοχής του στην ωριαία διαπραγμάτευση ανά εβδομάδα του προσφέρει ένα πρώτης, «ηθικής», τάξεως «επιχείρημα» για να δημοσιοποιήσει την εδώ και καιρό ειλημμένη απόφασή του.

Αναγνωρίζουμε βέβαια ότι οι προθέσεις του Χ.Α. είναι οι καλύτερες και ότι δεν μπορεί να «αδρανεί» απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα.

Ωστόσο, πολλές φορές η σκληρή πραγματικότητα θα πρέπει να οδηγεί και σε… δεύτερες σκέψεις.