Κατά κανόνα, στις κινηματογραφικές ταινίες η «συνέχεια», το λεγόμενο sequel, δεν έχει την επιτυχία του πρωτοτύπου. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα συνέβη με την τριλογία του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών».

Στην περίπτωση των ευρωπαϊκών stress tests για τον τραπεζικό τομέα, τα εχέγγυα της επιτυχίας φαίνεται να είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Καταρχήν, το original, ο πρώτος γύρος stress tests, συνοδεύτηκε από παταγώδη αποτυχία.

Όχι μόνο αμφισβητήθηκαν εξαρχής ως… χάδι στο μάγουλο του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, από τις δύσπιστες αγορές, αλλά απέτυχαν και στην πράξη, καθώς οι τράπεζες της Ιρλανδίας «πιστοποιήθηκαν» ως υγιείς, για να φανεί λίγο αργότερα ότι ήταν τόσο υγιείς που έφεραν την πατρίδα τους στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στην όχι και τόσο ζεστή αγκάλη ενός μνημονίου «αλά γκρέκα».

Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, οι επαγγελματίες του σινεμά είτε ξεχνούν το ενδεχόμενο sequel είτε φροντίζουν να αλλάξουν τα βασικά σημεία της συνταγής μήπως και προσελκύσουν το κοινό.

Στην περίπτωση του «Eυρωπαϊκά τραπεζικά stress tests Νο 2» δεν φαίνεται να έχει γίνει κάτι τέτοιο. Η «Wall Street Journal» δημοσίευσε χθες πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες η συνταγή είναι περίπου «μια από τα ίδια».

Δεν θα σας κουράσουμε με πολλές λεπτομέρειες τεχνικού χαρακτήρα. Υπάρχουν διάφορα σενάρια για άνοδο των επιτοκίων στα 10ετή ευρωπαϊκά ομόλογα, υποτίμηση του δολαρίου, σημαντική μείωση της ζήτησης και μια σειρά «κουρέματα» σε ευρωπαϊκά ομόλογα, που είναι π.χ. πιο «σκληρά» για τα ομόλογα της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, αλλά -εφόσον ευσταθούν οι πληροφορίες της συνήθως πολύ έγκυρης «WSJ»- λιγότερο αυστηρά για τα ελληνικά, τα βρετανικά και τα… γερμανικά ομόλογα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό που… λείπει.

Διότι και αυτήν τη φορά, λένε οι πληροφορίες, τα stress tests θα αφορούν μόνο στο trading χαρτοφυλάκιο των τραπεζών κι όχι σε αυτό που έχουν για «διακράτηση μέχρι τη λήξη».

Με άλλα λόγια, τα stress tests δεν φαίνεται (εκτός αν αλλάξει κάτι) ότι θα εξετάσουν πραγματικά τις αντοχές των τραπεζών στην περίπτωση όπου κάποιο κράτος-μέλος αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει ουσιαστικά το χρέος του με ένα ελεγχόμενο default.

Διότι σε αυτήν την περίπτωση θα επηρεαζόταν όλο το χαρτοφυλάκιο ομολόγων των τραπεζών, ανεξαρτήτως αν είναι «trading» ή για διακράτηση ως τη λήξη.

Πώς να μη χαμογελούν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες, που αν κάτι τρέμουν περισσότερο είναι μήπως κι αρχίσει ο «ρυθμιστής» (δηλαδή η ΕΚΤ) να ψάχνει κεφαλαιακές επάρκειες στην περίπτωση σημαντικών αναδιαρθρώσεων κρατικών χρεών;

Έτσι, όμως, χάνεται το απαραίτητο στοιχείο του… «suspense» για το κοινό (τις αγορές) και το sequel μάλλον θα πάει άπατο, όπως συνέβη και με το πρώτο «έργο».

Οπότε η καχυποψία, ακόμη και μεταξύ των ευρωπαϊκών τραπεζών, θα συνεχιστεί…