Ένα βήμα πίσω δείχνει να πηγαίνει η υπόθεση αναδιάρθρωσης του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών, που επιδιώκει η Linnaeus Capital, μετά την «παγερή» στάση κάποιων εκ των πιστωτριών τραπεζών του κλάδου.

Το private equity επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να έρθει σε μια πρώτη επαφή με τις πιστώτριες τράπεζες του χώρου των ιχθυοκαλλιεργειών, γνωστοποιώντας την πρόθεσή του να αναδιαρθρώσει και να εξυγιάνει τον κλάδο και διερευνώντας, την ίδια στιγμή, τη στάση τους απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο.

Και τα αποτελέσματα του εν εξελίξει γύρου αναγνωριστικών επαφών δεν «ενθουσίασαν».

Μία εκ των τραπεζών δεν μπήκε καν στον κόπο αναγνωριστικής συνάντησης, δηλώνοντας ότι δεν έχει έκθεση στη Δίας και επομένως δεν υπάρχει θέμα συζήτησης.

Κάποιες άλλες άνοιξαν μεν τις πόρτες τους, όχι όμως και τις… αγκαλιές τους.

Τι ευθύνεται για όλα αυτά; Ο προβληματισμός ο οποίος έχει αναπτυχθεί για την τακτική που ακολουθεί η Linnaeus Capital.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι προτεραιότητα της Linnaeus, στην παρούσα συγκυρία, είναι να δώσει λεφτά στους «ψαράδες» για να αγοράσει τις μετοχές τους.

Ενώ στην πραγματικότητα ο κλάδος, με δάνεια άνω των 500 εκατ. ευρώ και «πενιχρή» κερδοφορία, ανήκει στις τράπεζες.

Οι τραπεζίτες θεωρούν ότι μόνη λύση για τον χώρο είναι οι γενναίες αυξήσεις κεφαλαίου ή τα μετατρέψιμα ομολογιακά με ταυτόχρονη αναδιάρθρωση του δανεισμού.

Και αν και δεν το δηλώνουν επίσημα, θα συζητούσαν μια επιμήκυνση του χρέους με μακράς διάρκειας δάνεια.

Βλέπουν, όμως, ότι τα λεφτά, αντί να πέφτουν στις εταιρίες, είναι πάνω στο τραπέζι για τους «ψαράδες» και ως εκ τούτου ανησυχούν μη βρεθούν με τον… μουντζούρη.

Να ελέγξει, δηλαδή, η Linnaeus δύο - τρεις εταιρίες του κλάδου και εν συνεχεία να απαιτήσει αναδιάρθρωση δανείων με «γενναίο» haircut.

Και ως γνωστόν οι τράπεζες αποφεύγουν, σε αυτήν τη συγκυρία, τα «κουρέματα» όπως ο διάβολος το λιβάνι.