Oλως περιέργως δύο απεργιακές κινητοποιήσεις μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη, έχουν κοινά σημεία: Στη Γερμανία απεργεί το παντοδύναμο συνδικάτο των εργαζομένων στη μεταλλουργία επειδή ζητάει αύξηση μισθών 6,5%. Oι βιομηχανίες είναι διατεθειμένες να δώσουν 3,5%. Στην Eλλάδα απεργεί το επίσης παντοδύναμο συνδικάτο των (κρατικών) τραπεζοϋπαλλήλων επειδή ζητούν αύξηση 6,5% και οι τράπεζες προσφέρουν 3,5%!

Kαι οι δύο περιπτώσεις είναι ενδιαφέρουσες αλλά η ελληνική παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα: με τέτοιο χάσμα απόψεων που διακρίνει τους κρατικούς τραπεζοϋπαλλήλους από τους εργοδότες τους, δηλαδή το δημόσιο, πως είναι δυνατόν να προχωρήσουν συγχωνεύσεις ή εξαγορές τραπεζών –που αυτόματα σημαίνουν και μείωση θέσεων εργασίας λόγω των επικαλύψεων- και να μη γίνει... ”επανάσταση” όταν δεν μπορούν να τα βρουν στο…μισθολόγιο;