Δεν είναι λίγοι οι ειδήμονες της αγοράς που υποστηρίζουν οτι η νέα ”μόδα” στην ελληνική αγορά θα είναι τα ομολογιακά και τα κοινοπρακτικά δάνεια μακροχρόνιας διάρκειας.

Στην ουσία όμως δεν ομιλούν για τις -μετρημένες- περιπτώσεις εκείνων των επιχειρήσεων που θα αντιμετωπίσουν τη λύση ενός ”εταιρικού ομολόγου” ως περισσότερο ελκυστική από την προσφυγή στη Σοφοκλέους σε μια βεβαιωμένα δύσκολη περίοδο.

Περισσότερο αναφέρονται σε μια διαδικασία ”αυτοπροστασίας” του ελληνικού χρηματοοικονομικού συστήματος, στο πλαίσιο της οποίας πολλές τράπεζες θα αναγνωρίσουν εμπράκτως οτι ο ”πελάτης (ιδίως ο μεγάλος) έχει πάντα δίκιο” (κι ακόμη περισσότερο όταν χρωστάει πολλά και καταφανώς...ζορίζεται).

Ετσι, λένε οι ...κακές γλώσσες, θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και την ”αλληλεγγύη” των τραπεζών, καθώς για να τηρηθούν οι προυποθέσεις (προφανώς και τα προσχήματα) θα πρέπει τα ”βάρη” της μίας να μοιραστούν σε περισσότερες, σε μια διαδικασία ”αμοιβαίας διασφάλισης κινδύνου”.

Στην ουσία μέσω των ομολογιακών και άλλων μακροχρόνιων δανείων, θα εξασφαλισθεί πιo ”άνετη” εξόφληση των χρεολυσίων, αλλά και η ”τακτοποίηση” των εκκρεμοτήτων που δημιουργεί στα ”τεφτέρια” των τραπεζών η μh έγκαιρη καταβολή των τόκων.

Από την άλλη οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις θα αποκτήσουν καλύτερη εικόνα στους ισολογισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι θα αλλάξει σημαντικά η δυνατότητά τους να αντλήσουν νέα χρηματοδότηση. Τα περιθώρια στενεύουν.